Με συναρτήσεις αιχμής αφανίζεται η ελληνική πολιτεία στην Ελλάδα και στην Κύπρο

Στην φύση, μέσα και γύρω από την οποία όλες και όλοι μας ζούμε, υπάρχουν πολλά υποσυστήματα, την δυναμική συμπεριφορά των οποίων εκλαμβάνουμε ως το αποτέλεσμα κάποιας ισχυρής ή αυστηρής εξωγενούς παρέμβασης, π.χ., από μία εξωγενή δύναμη, την οποία απεικονίζουμε ως μία συνάρτηση του χρόνου, με ένα πάρα πολύ μεγάλο μέτρο ή ύψος, αλλά με μία παρά πολύ μικρή χρονική διάρκεια, κατά την οποία η ισχυρή ή αυστηρά εξωγενής δύναμη επενεργεί. Τις μαθηματικές συναρτήσεις που παράγουν παρόμοιες απεικονίσεις ή παρόμοια χαρακτηριστικά δυναμικής συμπεριφοράς, τις ονομάζουμε συναρτήσεις αιχμής, ανήκουν δε τούτες στο γενικό σύνολο των συναρτήσεων κατανομών.

Γιά την προσέγγιση παρομοίων καταστάσεων δυναμικής συμπεριφοράς, ο Dirac σκαρφίστηκε την δέλτα συνάρτηση δ(χ), όπου: δ(χ)=0, όταν χ≠0, και δ(χ)=∞, όταν χ=0, με την ιδιότητα: -∞∫+∞ δ(χ)d(χ) = 1 [1]. Που να φανταστεί ο Δρ. Paul Adrien Maurice Dirac πως στην περίπτωση της πολιτείας της Ελλάδος και της πολιτείας της Κύπρου, η δέλτα συνάρτηση κατανομής μπορεί να εφαρμοστεί και ως μία αυστηρή ‘ενδογενής’ παρέμβαση, μιάς κι οι δύο τούτες ελληνικές πολιτείες είναι ενδογενή μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ).

Κατά τον Πέτρο Χασάπη, η αυστηρή τούτη ενδογενής παρέμβαση της ΕΕ στην Ελλάδα και στην Κύπρο, ίσως απαιτεί μία εξ’ ίσου δυναμική ή εκρηκτική, ενδογενή ανάδραση από τον ελληνικό λαό των δύο τούτων πολιτειών, αντίστοιχα. Πρέπει δηλαδή ο ελληνικός μας λαός μόνος του να αλλάξει το πολιτικό σύνταγμα γιά να δει σωτηρία [2].

Δεν είναι βέβαια λίγες ή λίγοι οι ελληνικοί μας άνθρωποι που έχουν αρχίσει να κατανοούν πόσο «σάπιο» ή σαθρό είναι το πολιτικό σύστημα της άρδην ανθελληνικής, ξενόφερτης και στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας στην πατρίδα μας την Ελλάδα και την Κύπρο. Ειδικά δε στην Ελλάδα, σύμφωνα με έρευνα της ‘Marc’ γιά το ‘Έθνος της Κυριακής’, ένα μεγάλο ποσοστό Ελληνίδων και Ελλήνων προβλέπουν αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού μέσα στο 2013 [3].

Παραμένει όμως κολοσσιαίο το πολιτικό λάθος του νεοελληνικού μας κόσμου διότι, ενώ πάνω από τους μισούς που συμμετείχαν στο πανελλαδικό τούτο δείγμα της έρευνας, από την μία μεν πλευρά εμφανίζουν μία έντονη τάση αμφισβήτησης του νυν πολιτικού συστήματος, από την άλλη όμως πλευρά «επιθυμούν την δημιουργία νέων κομμάτων» [3]. Μπορεί μεν η ‘Ναυτεμπορική’ να μας υπόσχεται «ανθρώπινη κλωνοποίηση μέχρι το 2060» [4], αλλά στην Ελλάδα και στην Κύπρο του 2012, φαίνεται πως η κομματοκρατική κλωνοποίηση είναι ήδη ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, μία απύθμενη κομματοκρατική κλωνοποίηση, που κυριολεκτικά βρίθει σε νταηλίκι και ψευτοπαληκαρισμό.

Έγκειται δε η κομματοκρατική τούτη κλωνοποίηση του νεοελληνικού μας κόσμου, στο ότι οι περισσότερες νεοελληνίδες και οι περισσότεροι νεοέλληνες θέτουν τον κομματικό τους πατριωτισμό υπεράνω του ελληνικού πατριωτισμού μας. Μήπως είναι όμως η ωραία ώρα να αρχίσουμε εμείς, οι πρώτα Ελληνίδες πατριώτισες και οι πρώτα Έλληνες πατριώτες, να κάνουμε διάφανα και σπαθάτα την αναγκαία υπέρβαση της άρδην ανθελληνικής, ξενόφερτης και στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, δημιουργώντας έτσι μία πραγματικά ελληνική δυναμική ή εκρηκτική, ενδογενή ανάδραση [2], υπέρ όχι μόνον του ελληνικού μας κόσμου, αλλά ολοκλήρου του ανθρωπίνου είδους πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη Γη;

Σημαίνει δε τούτο την προώθηση ενός νέου, 4ου τρόπου-διεξόδου από την πολιτική κρίση στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στον υπόλοιπο συνέκδημο ελληνικό μας κόσμο πάνω στην Γη. Συγκεκριμένα, ο 1ος τρόπος είναι ο τρόπος της αριστεράς ή της κεντρο-αριστεράς, που θέλει όλους τους ανθρώπους σκλάβους, κάτω από ένα κράτος μπαμπούλα, ο οποίος κακάσχημος μπαμπούλας ενεργεί στο όνομα κάποιων δήθεν ελίτ περιουσίων και πρωτοκλασάτων ατόμων των σοβιέτ.

Ο 2ος τρόπος είναι ο τρόπος της δεξιάς ή της κεντρο-δεξιάς, που επίσης μας θέλει σκλάβους όλους τους ανθρώπους, σε μία ολιγαρχία ή, εναλλακτικά, σε μία ‘πολυαρχία’ ή ψευτοδημοκρατία, που τώρα ενεργεί στο όνομα του άναρχου καπιταλισμού και του αισχροκερδούς, βίαιου πλουτισμού, εις βάρος φυσικά της συλλογικότητας όλων των ανθρώπων και των χωρών μας. Ο 3ος τρόπος είναι εκείνος του ακραίου κέντρου που, πίσω από την ετικέτα της κομματοκρατικής του ιδεοληψίας, ως ένα μαντρί που είναι και τούτο, γεμάτο με κομματικές σκοπιμότητες και ιδεολογικές ψυχώσεις, πάλι μας θέλει τους ανθρώπους σκλάβους στο νυν σαθρό πολιτικό σύστημα της άρδην ανθελληνικής, ξενόφερτης και στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, και μάλιστα χωρίς να γνωρίζει ακριβώς το γιατί.

Ο 4ος λοιπόν τρόπος-διέξοδος από την πολιτική μας κρίση στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στον υπόλοιπο συνέκδημο ελληνικό μας κόσμο, συνεπάγεται την προώθηση ενός αγωνιστικού ενθουσιασμού έναντι της κομματοκρατίας, πέραν των προτεινομένων ευχών ή προσευχών, που άρδην εισοδιστικά μνημονεύουν κάθε δυναστικά προσωποπαγές κόμμα, μαζύ με τους καρεκλοκένταυρους κοτζαμπάσηδες οπλαρχηγούς του [5]. Και δη τον αγωνιστικό εκείνον ενθουσιασμό της αναβίωσης και της αναγέννησης του ελληνικού μας, γεμάτου φως κόσμου, όπου η ίδια η πολιτική είναι ένα συλλογικό αγαθό, που καταναλώνεται όχι ατομικά αλλά μόνον συλλογικά, μέσα στην διαδικασία της δημιουργίας της συλλογικής μας ευδαιμονίας, της αρμονικής συνύπαρξης και της ομόνοιας, όχι μόνον μεταξύ μας, αλλά και με όλα τα έθνη της Γης, όπως και την συλλογική οικονομική ευμάρεια όλης της ελληνικής μας «πολιτικής» –κατά τον Αριστοτέλη– κοινωνίας.

Πολλές και πολλοί από εμάς ήδη φαίνεται πως ψάχνουμε γιά άλλους, πραγματικά ελληνικούς ανθρώπους, με ελληνική πρώτα ψυχή και με έναν ελληνικό πρώτα πατριωτισμό ή εθνισμό (αλλά ποτέ εθνικισμό), πέραν του κάθε άλλου ιδεολογικού κ.τ.λ. πατριωτισμού μας. Φαίνεται όμως πως είναι ακόμη απογοητευτική η έλλειψη τέτοιων ελληνικών ανθρώπων, μιάς και φαίνεται να έρχονται σε πολλή μικρή ή ακόμα και σε σπάνια προσφορά, π.χ., στην Ελλάδα ίσως να είναι περίπου γύρω στο 26,9% (81,4% – 54,5%) [3].

 Πέραν δε από πραγματικά ελληνικούς ανθρώπους, πρέπει επίσης να ψάξουμε να βρούμε την συστημική μόχλευση που απαιτείται γιά την αναβίωση και την αναγέννηση της ελληνικής μας ‘πολιτικής’ –πάντα κατά τον Αριστοτέλη– κοινωνίας. Μόνον έτσι μπορεί να υπάρξουν ξανά πραγματικοί πολίτες στη Ελλάδα και στην Κύπρο, Ελληνίδες και Έλληνες άνθρωποι με ‘πολιτειότητα’, που να αποκτούν δηλαδή την ‘ιδιότητα του πολίτη’, ως ενεργά μέλη μίας ελληνικής πολιτικής κοινωνίας που, με το νομικά και νόμιμα προαπαιτούμενο θεσμικό της βάθρο, όντως άρχει στην ελληνική της πολιτεία, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, αντίστοιχα.

 

Ευοί Ευάν,

Νίκος Γεωργαντζάς

 

[1] Dirac function approximation.gif

 [2] Αν ο λαός δεν αλλάξει μόνος του το Σύνταγμα δεν υπάρχει σωτηρία

[3] ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ: Γκάλοπ–βόμβα για τα κόμματα και το πολιτικό σύστημα

[4] Ανθρώπινη κλωνοποίηση μέχρι το 2060;

[5] Ελάτε να αποτελειώσουμε τα διεφθαρμένα πολιτικά κόμματα

 

 

Nicholas C. GEORGANTZAS

Professor, Management Systems

Director, System Dynamics Consultancy

FORDHAM UNIVERSITY BUSINESS SCHOOLS

113 West 60th Street, Suite 617-D

New York, NY 10023-7484, U.S.A.