Μαρία Αντουανέτα…

Θεόφιλος Αιγινήτης

Εγώ δεν είμαι κρητικός κι’ από κανακέματα δεν κατέχω,

μον είμαι απ’ του Εγρίπου τη μεριά που πάνε πάνω κάτω τα νερά.

Στου κλειδωνιού την εορτή που κάνανε οι κρητικοί πήγα για να χαζέψω,

ήπια ρακί, άκουσα τον Καμηνοκωστή και μούρθε πεντοζάλη να χορέψω.

 

Ήταν λίγο πριν τις 5 το απόγευμα της Τρίτης όταν ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου με τη σύζυγο του Άντα, ολοκληρώνοντας τις πασχαλινές διακοπές τους στην Κρήτη, έφτασαν στο αεροδρόμιο Ηρακλείου Νίκος Καζαντζάκης για να αναχωρήσουν για την Αθήνα.

Βλέποντάς τον ένας Κρητικός ταξιτζής, του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και του τα έψαλλε επειδή με τις πολιτικές που εφάρμοσε μας έβαλε στα μνημόνια και τον κατάντησε να μην έχει πια χρήματα ούτε για αρνί.

-Κύριε Γιώργο Εσείς τις διακοπές σας τις κάνατε. Εγώ όμως και όλοι αυτοί εδώ γύρω, φέτος δε φάγαμε αρνάκι !

– Να ψάξεις να βρεις την αιτία γιατί δεν έφαγες αρνάκι , του απάντησε

ο κ. Παπανδρέου.

Η απάντηση του Γιωργάκη μου θύμισε την Μαρία Αντουανέτα, που ρώτησε γεμάτη απορία τους Γάλλους πολίτες όταν της παραπονέθηκαν πως δεν έχουν ψωμί να φάνε. Γιατί τότε δεν τρώτε παντεσπάνι, τους απάντησε.

Λέτε τώρα που πηγαινοέρχεται στο Χάρβαρντ να ξύπνησε επιτέλους, ή αυτός ήτανε πάντα ο έξυπνος και βλάκας ο Ελληνικός λαός που τον πίστεψε;

Ο Κρητικός ταξιτζής διαμαρτυρήθηκε τώρα που η φτώχια άγγιξε και τη δική τσέπη.

Ίσως να είχε δίκιο ο Γιωργάκης με την απάντηση που έδωσε στον Κρητικό ταξιτζή, γιατί όταν ψηφίζατε ΠΑΣΟΚ κατά 90% στην Κρήτη, ροκανίζοντας τις διάφορες επιδοτήσεις και τις μαϊμού συντάξεις που σας μπούκωνε το στόμα, δε βγάζατε μιλιά.

Τώρα που ακολουθείτε τη μοίρα των υπόλοιπων Ελλήνων σας ξυνοφάνηκε.

Να δείτε που στις ευρωεκλογές θα ψηφίσετε τώρα ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας πάλι σε νέες επιδοτήσεις, πιστεύοντας σε νέες ψεύτικες υποσχέσεις και θα παραβλέψετε πως στο κόμμα αυτό έχουν μαζευτεί όλοι οι τεμπελχανάδες συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ που ήταν μια από  τις αιτίες της καταστροφής μας, με τις αδικαιολόγητες απεργίες   και τις παράλογες απαιτήσεις τους.

Ρε σύντεκνοι έχω ακούσει πως είστε κουζουλοί, αλλά όχι κορόιδα.

Είστε μια αδούλωτη και υπερήφανη ράτσα, αρνηθείτε λοιπόν να γίνετε δούλοι των κομμάτων και των δικών τους  συμφερόντων.

Βάλτε πάνω απ’ όλα την πατρίδα και μετά το προσωπικό σας συμφέρον και το κόμμα.

καθαρά και ξάστερα…

Θεόφιλος Αιγινήτης

Πρέπει να ξεκαθαρίσω ορισμένα πράματα.

Όταν έγραφα το προηγούμενο άρθρο μου, » απάντηση στο Νίκο Δήμου για το 1821″ , και όσα έγραψα για τον πατριάρχη Γεννάδιο, δεν απευθύνονταν στην Ορθοδοξία για να την βλάψω, αλλά στο Ν. Δήμου, να του πω, μπας και καταλάβει σε τι κιμαδομηχανή βρισκόντουσαν οι Έλληνες της εποχής εκείνης.

Ήθελα να του πω πως ήταν κάτι ανάλογο μ’ αυτό που συμβαίνει και σήμερα με τους σύγχρονους κοτζαμπάσηδες υποτακτικούς των σημερινών κατακτητών μας.

Η θρησκεία όμως θέλει να αποδεχτείς όλα τα δόγματά της αναντίρρητα.

Ξέρετε, μελετώντας τας γραφάς, βρίσκω αρκετά κείμενα που αντίκεινται στην κοινή λογική, εγώ δεν τα δέχομαι και νοιώθω την επιθυμία να αποστασιοποιηθώ από αυτά.

Όμως κατάφερα και ξεχώρισα τα χρήσιμα της Ορθοδοξίας από τις εβραϊκές σκοπιμότητες, τα δογματικά και τα γεμάτα χλιδή τελετουργικά της και μένω στο συνεκτικό κρίκο που ενώνει τον ελληνισμό και στο φιλανθρωπικό της έργο.

Στις τάξεις της υπάρχουν πολλοί άγιοι άξιοι άνθρωποι που επιτελούν το έργο τους με αυταπάρνηση και προς την πατρίδα και προς τα καλά που διδάσκει η θρησκεία αυτή.

Δεν μπορώ να καταλάβω όμως γιατί θα πρέπει να κουκουλώνουν ένα θέμα για το οποίο δε φταίει η ορθοδοξία, αλλά υπόλογος είναι αυτός ο ανεκδιήγητος Θεσσαλός, κατά κόσμον Γεώργιος Κουρτέσιος που προσκύνησε με πάθος τον Τούρκο !

Πρέπει ιεράρχες και λαϊκοί να αποβάλλουν την παλαιοκαλογερίστικη τακτική των αντιγραφέων μοναχών, να καίνε, να παραποιούν ή να διαγράφουν κείμενα που δεν συνέφεραν τη θρησκεία τους.

Είναι λάθος όμως να γενικεύουμε λέγοντας πως η εκκλησία αφόρισε την επανάσταση. Την αφόρισαν ορισμένοι πατριάρχες και ποιός ξέρει κάτω από ποιές πιέσεις. Ότι θα είχαν και τα συμφεροντάκια τους σίγουρα θα τα είχαν.

Όμως πάρα πολλοί ιερωμένοι είχαν ταχθεί με την επανάσταση, την ενίσχυσαν και πήραν τα όπλα εναντίων των κατακτητών και βασανιστών τους και έδωσαν τη ζωή τους για τη λευτεριά της πατρίδας.

απάντηση στον Νίκο Δήμο για το 1821…

Θεόφιλος Αιγινήτης

Καιρό είχε ν’ ακουστεί τ’ όνομά του και έπαθε στερητικό σύνδρομο ο άνθρωπος.

Βρήκε την ευκαιρία και καθώς πέρναγε το «Ποτάμι», έριξε μέσα τα βοθρολύμματά του με σκοπό να μολύνει τον τόπο.

Μετά τις δοξασμένες μέρες επί ΠΑΣΟΚ που βρισκόταν μονίμως στην επικαιρότητα,  έπεσε στην αφάνεια και τώρα ξανακούσαμε το όνομά του με τις δηλώσεις του στο κατευθυνόμενο «Ποτάμι» για την επανάσταση του 1821.

Ελεύθερος σήμερα ο Νίκος Δήμου μετά τους αγώνες αυτών που σήμερα ειρωνεύεται και κατηγορεί μέσα στην ασφάλεια του κλιματιζόμενου διαμέρισματός του, εξαπολύει μύδρους κατά της επανάστασης του «21.

Αυτά που θεωρείς αλήθειες κ. Δήμου είναι η μία όψη του νομίσματος, αλλά το νόμισμα καθώς ξέρεις έχει δύο όψεις, που όμως την άλλη δε θέλεις να τη δεις.

Πράγματι έγιναν αγριότητες, αλλά έλα αν μπορείς στη θέση αυτού του αγροίκου  μεν, αλλά πεινασμένου, βασανισμένου, διωγμένου, κατεξευτελισμένου λαού για 1700 χρόνια και μετά τα λέμε.

Έλα στη θέση αυτών των ανθρώπων που για όνομα είχαν το «γκιαούρης» αλλά και τους Αρβανίτες που στο ίδιο καζάνι βράζανε, εσύ τους κατηγορείς πως δεν ξέρανε Ελληνικά να συνεννοηθούνε με τον Μαυροκορδάτο των  σαλονιών του Φαναρίου !

Από την εποχή του «αγίου» και «μεγάλου» Κωνσταντίνου, του «μεγάλου» Θεοδοσίου και του Ιουστινιανού, είχε απαγορευτεί δια νόμου το όνομα Έλλην με την ποινή του θανάτου, την εξορία, τον αποκλεισμό των παιδιών από την κληρονομιά του πατέρα τους και ένα σωρό άλλες ποινές για να ξεχάσουν το παρελθόν τους και να εδραιωθεί η νέα θρησκεία της «αγάπης» ο χριστιανισμός.

Τους απαγόρευσαν να λέγονται πλέον Έλληνες και τους φωνάζανε Ρωμιούς και Γραικούς.

Τον πρώτο Πατριάρχη, που ανέβασε στον πατριαρχικό θρόνο ο Μωάμεθ το 1453, τον Γεννάδιο, τον επονομαζόμενο Σχολάριο και κατά κόσμον Γεώργιο Κουρτέσιο από τη Θεσσαλία, όταν τον ρώτησαν αν είναι Έλληνας απάντησε πως αυτός απλώς ομιλεί ελληνικά και δεν είναι Έλλην, αλλά χριστιανός.

Όταν μάλιστα ήταν καλόγερος στο δεσπότη του Μωριά Οϊσή που σκότωσε τον ελληνιστή Ιουβενάλη, μαθητή του Πλήθωνα Γεμιστού, είχε πει:

«Τους ασεβείς και καταραμένους ελληνιστές, θανάτωνε με τη φωτιά, με το σπαθί, με κάθε τρόπο. Μαστίγωνε, φυλάκιζε, κόψε το χέρι τους ή βγάλε τους το μάτι και αν επιμένουν πνίξε τους στη θάλασσα.»

Σε έναν από άμβωνος μάλιστα λόγο του, είχε πει:

«Αδελφοί μου έμαθα πως με την χάριν του Θεού δεν είστε Έλληνες, δεν είστε ασεβείς, αιρετικοί άθεοι, αλλά είστε ορθόδοξοι χριστιανοί.»

Τάξερες αυτά Νικολάκι μου, δεν μπορεί να σου έχουν διαφύγει. Αλλά είπαμε πως το νόμισμα έχει δύο όψεις και εσύ διάλεξες την πλευρά που θα έκανε κακό στην πατρίδα μου. Τώρα εσύ ποιά θεωρείς πατρίδα σου δεν ξέρω και δε με ενδιαφέρει.

Άντε να πάμε και στα εγκλήματα που έκαναν οι Έλληνες στην πολιορκία της Τριπολιτσάς.

κυκεώνας…

Θεόφιλος Αιγινήτης

Έ, που στο διάολο είναι;

Δεν είναι δυνατόν, κάπου εδώ θα το έχω βάλει και με βασανίζει !

Προσπαθώ να τα βάζω με κάποια τάξη, με ενότητες, αλλά έλα πάλι που άλλα είναι μικρά, άλλα πιο μεγάλα και άλλα ακόμα μεγαλύτερα;

Πως να τα βάλω με τάξη και με ενότητες;

Τελικά τα τοποθετώ κατά προσέγγιση και ανάλογα με το μπόι τους κοντά-κοντά για να κάνω οικονομία στο χώρο που δεν είναι απεριόριστος !

Άσε που η γυναίκα μου όπου βρει λίγο χώρο, μού κοτσάρει και μια κορνίζα με τη φωτογραφία του γιου μας, από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο.

Μετακινώ κορνίζες και ψάχνω. Τι να κάνω;

Κυκεώνας !

Χρόνια ολόκληρα, ένα ένα έχουν πάρει τη θέση τους στο χώρο και στη μνήμη μου.

Ξέρω ότι υπάρχει, βλέπω ακόμα την όψη και το χρώμα του.

Μεγάλο μπέρδεμα.

Το παθαίνω αρκετές φορές. Να ψάχνω και να μη βρίσκω αυτό που θέλω.

Έτσι και τώρα.

Ψάχνω, ψάχνω, πουθενά !

Μα τι έγινε;

οι μπαγλαμάδες…

Θεόφιλος Αιγινήτης

Μέχρι τώρα είχαμε δύο πρωταγωνιστές που μας παίζανε εναλλάξ μπαγλαμά.

Την εκάστοτε κυβέρνηση και την εκάστοτε αντιπολίτευση.

Για όλα τα δεινά που συνέβαιναν στην Ελλάδα, η αντιπολίτευση κατηγορούσε σαν υπεύθυνη την κυβέρνηση και όταν η πρώην αντιπολίτευση γινόταν κυβέρνηση, η πρώην κυβέρνηση κατηγορούσε την πρώην αντιπολίτευση και τώρα κυβέρνηση, πως αυτή φταίει και όχι εκείνη.

Και οι δύο βρίσκανε καμένη γη και μόνο εμείς βρισκόμασταν στο τέλος τσουρουφλισμένοι.

Επειδή ο μπαγλαμάς που παίζανε έγινε μονότονος και βαρετός με το δε φταίμε εμείς αλλά οι άλλοι, τελικά τακιμιάσανε οι δυο τους και σκεφτήκανε να βάλουνε και μας

μέσα στο παιχνίδι, να μοιραστούν τις ευθύνες που ήταν αποκλειστικά δικές τους.

Σε προηγούμενα άρθρα μου έχω τεκμηριώσει αρκετά πειστικά πιστεύω, πως οι ευθύνες του λαού είναι απειροελάχιστες μπροστά στα δικά τους εγκλήματα.

Την υποχρέωσή τους απέναντι στο λαό να του βρουν δουλειά για να ζήσει την οικογένειά του, τη μετέτρεψαν σε πελατειακή σχέση δημιουργώντας κομματικές «τοπικές»  επιτροπές, που χωρίς την κάρτα του κομματικού μέλους δεν είχε στον ήλιο μοίρα, όπως παλιά με τις βεβαιώσεις των κοινωνικών φρονημάτων που χωρίς αυτές δεν εύρισκε πουθενά δουλειά.

Οι στρατιές των άπληστων συνδικαλιστών γίνανε δυνάστες και ρυθμιστές στη δημόσια ζωή με τις παράλογες απαιτήσεις και τους εκβιασμούς τους, με το να ανεβοκατεβάζουν τους διακόπτες των ΔΕΚΟ και να κάνουν την Αθήνα και όχι μόνον,   μες το κατακαλόκαιρο ή μέσα στις γιορτές  σκουπιδαριό.