Γυναίκες στο τιμόνι

Σοφία Βούλτεψη

Με την Ελλάδα να δίνει επιζήμιες για το Κοινό Καλό μάχες οπισθοφυλακών, απαξιώνοντας τις γυναικείες ικανότητες σε όλους τους τομείς, θεαματική είναι η γυναικεία παρουσία στον υπόλοιπο ανεπτυγμένο – και… όχι μόνο – κόσμο.

Πριν από λίγες ημέρες δόθηκε στη δημοσιότητα η λίστα του περιοδικού Time, που περιλαμβάνει τους 100 ανθρώπους με την μεγαλύτερη επιρροή και οι 41 είναι γυναίκες – αριθμός-ρεκόρ.

Στις γυναίκες αυτές περιλαμβάνονται πολιτικοί, δημοσιογράφοι, επιστήμονες – ανάμεσά τους και οι Τζάνετ Γέλεν, η πρώτη γυναίκα επικεφαλής της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας, και η Καθλίν Σάλιβαν, πρώην αστροναύτης της NASA, που είναι πλέον επικεφαλής της αμερικανικής Εθνικής Υπηρεσίας Ωκεανών και Ατμόσφαιρας.

Τα καλά νέα πληθαίνουν σε όλον – πλην Ελλάδας – τον κόσμο.

Πρόσφατα, ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματτέο Ρέντσι, τοποθέτησε τρεις γυναίκες στις θέσεις των επικεφαλής των μεγαλύτερων ιταλικών ΔΕΚΟ:

Πρόεδρος της εταιρίας υδρογονανθράκων Eni ανέλαβε η Έμμα Μαρτσεγκάλια, πρώην επικεφαλής της Ιταλικής Ένωσης Βιομηχάνων, πρόεδρος της Εθνικής Υπηρεσίας Ηλεκτρικής Ενέργειας η Πατρίτσια Γκριέκο, πρώην πρόεδρος της επιχείρησης του κλάδου της πληροφορικής Olivetti και πρόεδρος των Ιταλικών Ταχυδρομείων η Λουίζα Τοντίνι, μέλος της γνωστής οικογένειας κατασκευαστών.

Στον τραπεζικό τομέα, εκτός από την Αμερικανίδα Τζάνετ Γέλεν, που αντικατέστησε τον Μπεν Μπερνάνκι, μια γυναίκα, η Χρυστάλλα Γιωρκάτζη, ανέλαβε διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Κύπρου, επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ανέλαβε η Γερμανίδα Σαμπίνε Λαουτενσλέγκερ, που αντικατέστησε τον Γεργκ Άσμουσεν, ενώ στο τιμόνι της Κεντρικής Τράπεζας της Ρωσίας βρίσκεται εδώ και σχεδόν έναν χρόνο η Ελβίρα Ναμπιουλίνα και σ’ αυτό της κεντρικής τράπεζας του Ισραήλ η Κάρνιτ Φλαγκ.

Γυναίκα είναι, η Γαλλίδα Ντανιέλ Νουί, και η επικεφαλής του ενιαίου ευρωπαϊκού μηχανισμού εποπτείας των τραπεζών, πρώην γενική γραμματέας της Ελεγκτικής Αρχής των Τραπεζών (ACP) της Γαλλίας.

Από τον περασμένο Ιανουάριο, η Μέρι Μπάρα ανέλαβε τα ηνία της Τζένεραλ Μότορς και έγινε η πρώτη γυναίκα επικεφαλής της μεγαλύτερης αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας.

Πού βρίσκεται το ιδεατό μέσον;

Γράφει η Στεφανία Λυγερού

Κανονικά το σωστό (αυτό που πρέπει να κάνουμε) είναι πολυυυυυ εμφανές, ό,τι άλλο υπάρχει είναι σκέψεις που δημιουργούμε για να μην το κάνουμε. Πχ το τσιγάρο ξέρω ότι πρέπει να το κόψω, αυτό που με κάνει να συνεχίζω να καπνίζω είναι οι σκέψεις που δημιουργώ μόνη μου για να μην παιδευτώ/αλλάξω/ξεβολευτώ. (Γι’ αυτό δείχνει σαν να μην είναι εμφανές -το τι πρέπει να κάνω-, επειδή «οι απόψεις μου διίστανται».)

Κάτι άλλο τώρα. Όταν ήμουν η Στε τελεία (αυτό είναι, δεν υπάρχει τίποτε άλλο), το διαφορετικό δεν ήταν ότι δεν επενέβαινε ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΑ το μυαλό μου για να με μπερδέψει, αλλά ότι δεν εστίαζα (στις σκέψεις που παρήγαγε), άρα δεν του έδινα καθόλου δύναμη, άρα μπορούσα να το προσπεράσω, γι’ αυτό γινόταν τόσο εμφανές το σωστό (και μονόδρομος) κι έτσι αναγκαστικά το έκανα (μου άρεσε δεν μου άρεσε, με βόλευε δεν με βόλευε, μπορούσα δεν μπορούσα).

Οι περισσότεροι άνθρωποι ΕΘΕΛΟΥΣΙΑ (και καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους) παράγουν σκέψεις κατασταλτικές (αυτό που χονδροειδώς λέμε δικαιολογίες). Όταν τα πράγματα δεν κάθονται όπως τα θέλουν κατασκευάζουν σκέψεις ικανές να τους κάνουν να ανεχτούν/αντέξουν τις καταστάσεις ως έχουν (καταστάσεις που δεν είναι καθόλου του γούστου τους).

Και μετά ακούς αυτές τις ωραίες μεγαλοστομίες, όπως: η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην την ζεις όπως θες… Στην πράξη όμως, αν ζήσεις ασυμβίβαστος (αν προτιμάς το τίποτα από το κάτι λιγότερο από αυτό που θες) καταντάς ακραίος, πωρωμένος, μονομερώς εστιασμένος, και εν τέλει προβληματικός.

Πού βρίσκεται το ιδεατό μέσον;

.

εικόνα

5ο Κύπελλο Ενόργανης Γυμναστικής Γ.Ο. «ΑΙΑΣ» Θερμαϊκού (βίντεο)

Του Γιώργου Νικολαΐδη (gnborn2shoot)

 

Ο αγώνας διεξήχθη (26 και 27 Απριλίου) υπό την αιγίδα της A.E.Σ.Γ.Β.Ε. και του ΔΗΠΠΑΚΥΘ και ομολογουμένως αποτέλεσε την απόλυτη επιτυχία από κάθε πλευρά. Διοργάνωση, συμμετοχές, παρουσίες γονέων, αθλητικών παραγόντων και με έκδηλο τον ενθουσιασμό και την χαρά των νεαρών αθλητριών καθ΄όλη την διάρκειά του.

Την φιλοξενία της διοργάνωσης ανέλαβε ο τοπικός σύλλογος «Γ.Ο ΑΙΑΣ ΘΕΡΜAΪΚΟΥ «, στο κλειστό γυμναστήριο του 2ου Γυμνασίου Περαίας.

Ο «ΑΙΑΣ», που φέτος γιορτάζει τα 10 χρόνια από την ίδρυση του, στήριξε την επιτυχία της διοργάνωσης στην σημαντική προσπάθεια του προπονητή ΝΕΟΦΥΤΟΥ ΤΡΑΪΑΝΟΥ και της ομάδας του που αποτελείται από την ΓΙΑΝΝΗ ΟΡΗ, την ΣΟΥΛΑ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ και την ΒΟΥΛΑ ΧΡΗΣΤΟΥ.

Στις δύσκολες και για τον αθλητισμό μας οικονομικές συγκυρίες και δυνατότητες, «ο αθλητισμός επιστρέφει στην βάση του, το Σωματείο» τόνισε η πρόεδρος του «ΑΙΑΝΤΑ» κα. Σταυρούλα Χατζηθεοδώρου.

Οι επιτυχείς πρωτοβουλίες διοργάνωσης αγώνων που ανέλαβε μέχρι τώρα ο «ΑΙΑΣ», θα ήταν καλό να βρούνε και άλλους μιμητές αθλητικούς Συλλόγους ανά την Ελλάδα, πρωτοβουλίες που βοηθούν και αναπτύσσουν το άθλημα ουσιαστικά, αντέτεινε στην σύντομη ομιλία του ο πρόεδρος της ΑΕΣΓΒΕ κ. Λάμπρος Κωνσταντής.

Ίσως είναι και ο μοναδικός τρόπος να κρατηθεί ΤΩΡΑ στο υψηλό επίπεδο που του αξίζει κιόλας ο Ελληνικός αθλητισμός, θα προσθέταμε εμείς.

Τους αγώνες παρακολούθησαν πολλοί γονείς και φίλαθλοι της ενόργανης γυμναστικής και τίμησαν με την παρουσία τους η Ολυμπιονίκης Βούλα Πατουλίδου, η Γ.Γ.Α. Κούλα Γιαννακίδου, ο πρόεδρος της ΕΓΟ Αθ. Βασιλειάδης, ο πρόεδρος της ΑΕΣΓΒΕ Λάμπρος Κωνσταντής, ο πρόεδρος του ΔΥΠΠΑΚΗΘ Παναγιώτης Τροκάνας,   ο υπεύθυνος ενόργανης γυμναστικής της ΑΕΣΓΑ Δημήτρης Τσεγκέλης, υποψήφιοι δήμαρχοι καθώς και δημοτικοί σύμβουλοι του Δ. Θερμαϊκού, τις βραβεύσεις δε των νεαρών αθλητριών που πρώτευσαν, έκαναν αρκετοί από τους προαναφερθέντες.

Συμμετείχαν τα αθλητικά σωματεία ΔΙΑΓΟΡΑΣ, ΑΣΤΕΡΑΣ ΚΟΡΔΕΛΙΟΥ, ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΗΣ, ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ, ΟΡΦΕΑΣ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ, ΠΥΡΡΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΠΡΟΤΥΠΟΣ, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΠΟΛΥΓΥΡΟΥ, ΝΗΡΕΑΣ ΠΕΡΑΜΟΥ, ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΞΑΝΘΗΣ, ΣΚΑ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ, Α.Ο. ΛΑΥΡΙΟΥ, ΑΟΕΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ και «ΑΙΑΣ» ΘΕΡΜΑΪΚΟΥ με περίπου 150   αθλήτριες στις κατηγορίες Ε΄, Δ΄, Γ΄και Β΄.

Και μέσω του παρόντος άρθρου, το Δ.Σ. του «ΑΙΑΝΤΑ» ευχαριστεί θερμά, τις αθλήτριες που συμμετείχαν, τους γονείς και τους προπονητές των Αθλητικών Σωματείων που έλαβαν μέρος, τους χορηγούς των Αγώνων όπως και τις εθελόντριες/ εθελοντές που πρόσφεραν προθύμως, με χαρά και ευγένεια τις υπηρεσίες τους.

Δείτε το σχετικό μας βίντεο

Καλό ταξίδι …θειαΑρετή

Χθες το βράδυ αργά επικοινώνησα τηλεφωνικά με την μητέρα μου και μεταξύ των άλλων μου είπε:

– Ξέρεις αύριο έχουμε κηδεία στο χωριό ..

– Ποιός .. πάντα το ποιός χρησιμοποιώ, δεν ξέρω γιατί, ποιός πέθανε μάνα ;

-Η  …Αρετή ….

Θυμήθηκα τό από 3/10/2013  άρθρο της Ελένης  και σε ένδειξη σεβασμού στην μνήμη της , το αναδημοσιεύω.

Καλό ταξίδι …θειαΑρετή.

 

Αρετή. Είναι η Μητέρα μου

Ελένη Αθανασούλη

1922. Είναι ένας βαρύς και υγρός χειμώνας. Ο ουρανός για μέρες είναι φορτωμένος μαύρα σύννεφα, που βαραίνουν γεμάτα νερό. Κάθε τόσο, ανοίγουν τις τσέπες τους και τις αδειάζουν στα κεφάλια του κόσμου που δουλεύει στον κάμπο. Στον κάμπο που λασπώνει. Στο ποτάμι που γεμίζει, επιταχύνει τη ροή του και ξεχειλίζοντας σκεπάζει τις καλλιέργειες και μπαίνει στα χωριά.

Τα στενά δρομάκια του χωριού σκεπάστηκαν από την ποταμίσια λάσπη, κι έγιναν αδιάβατα. Το νερό που μπήκε στα σπίτια σάρωσε τα φτωχικά νοικοκυριά. Έμπαινε από τις πόρτες και έβγαινε απ’ τα παράθυρα. Σε μια τέτοια πλημμύρα,  αδειάσανε ακόμη και τα πιθάρια με το λάδι. Ανεβαίνοντας το νερό, έφτανε στο στόμιο του πιθαριού, κι έμπαινε μέσα. Άδειαζε το λάδι και το πιθάρι γέμιζε νερό. Τα μικρά πιθάρια πλέανε, και αναποδογυρίζανε. Στα μεσαία έμπαινε το νερό μέσα, κι έβγαινε το λάδι. Τα μεγάλα τα ‘δεναν από το ταβάνι με σχοινιά, για να στέκουν ορθά, απ’ το φόβο μη γείρουν κι αδειάσουν.

Στους Αγίους Ταξιάρχες, η γιαγιά μου η Ευτυχία, έχει γεννήσει το τέταρτο παιδί της. Ένα ακόμη κορίτσι. Όλες οι δυστυχίες μαζεμένες. Το ποτάμι έφτασε στο χωριό και μπήκε μέσα στο σπίτι. Τρομαγμένη, σ’ απόγνωση, μάζεψε όλα τα μικρά της, σαν τη φιλόστοργη κλώσσα, και τ’ ανέβασε στο κρεββάτι της, για να μη βραχούνε. Να μην πνιγούνε.

Ο Παππούς μου, ο Γιώργης, ύστερα από τέτοιο κατακλυσμό, δεν μπόρεσε να πάει στα χωράφια του. Οι πλημμύρες ήταν ισχυρότερες από τις ανάγκες του. Καμμιά φορά, κάνεις προγράμματα, κι ελπίζεις πως θα τα πραγματοποιήσεις. Έτσι σκέφτεται ο άνθρωπος. Αλλά σήμερα, δεν γίνεται. Όχι, σήμερα δεν μπορούσε να δουλέψει στα χωράφια του. Στο σπίτι, η αγαπημένη του γυναίκα, λεχώνα, καθόταν με τα τέσσερα παιδιά πάνω στο κρεββάτι, κι όλο το σπίτι ήταν  γεμάτο νερό.

Αυτό το σκηνικό ήταν συνηθισμένο. Και καλά, άμα είσαι μονάχος. Μα, αν έχεις οικογένεια, τότε δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Κινδυνεύει η φαμίλια σου. Κινδυνεύουν τα μικρά. Ζωή και θάνατος γίνονται ένα σε λίγες στιγμές. Γι’ αυτό ο παππούς μου αποφάσισε. Όχι. Αυτό δεν θα ξαναγίνει. Πρέπει να προστατέψει τη φαμίλια του από τέτοιες καταστάσεις και τέτοιους κινδύνους. Αποφάσισε να μετακομίσει από τον τόπο τούτο, τον επικίνδυνο. Ρώταγε μέρες και βδομάδες από ‘δώ και από ‘κεί. Έμαθε πως πουλιέται ένα σπίτι «στην κορφή του βουνού». Αυτό ήταν το μόνο πλεονέκτημα αυτού του σπιτιού. Ήτανε στην κορφή του βουνού. Κι έτσι το ποτάμι δεν θα μπορούσε να φτάσει και να μπεί στο σπίτι.

«Ευτυχούλα μου, τελειώσανε τα βάσανά μας! Αγοράσαμε ένα σπίτι στην κορφή του βουνού. Ας βρέχει ο Θεός, όσο θέλει. Νερό μέσα στο σπίτι μας δεν θα ξαναδείς!» Η χαρά τους ήταν απερίγραπτη. Ευτυχισμένοι, με την οικογένειά τους εξασφαλισμένη από το ποτάμι, υποδέχτηκαν το νέο μέλος της οικογένειας, την Αρετή, στο νέο τους σπίτι, το Μάϊο του 1924.

Γιαννούλη Χαλεπά: Φιλοστοργία (Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού), γύψος, (1875) 1,03 x 1,16 x 0,24
http://www.eikastikon.gr/glyptiki/halepas.html

Η  Αρετή, είναι η μαμά μου. Σαν πιο μικρή απ’ όλα της τ’ αδέρφια, υπήρξε απ’ όλους πολυχαϊδεμένη. Ήταν το παιχνίδι όλων,  κι η φροντίδα όλων. Η Αρετή, ήταν πάντα χαρούμενη και γελαστή σαν παιδί, αφού όλοι την αγαπούσαν κι όλοι τη φρόντιζαν. Έτσι, έγινε ένας άνθρωπος με  μεγάλη καρδιά για όλους, μικρούς και μεγάλους, για συγγενείς και φίλους, και γενικά για όλους της συνανθρώπους της. Από πάντα θυμάμαι ότι αγαπούσε και φρόντιζε ακούραστα. Θεωρούσε χρέος της, να βοηθήσει -με οποιοδήποτε τρόπο μπορούσε να σκεφτεί – όποιον ήξερε ότι βρίσκεται σε κάποια ανάγκη. Δεν σκέφτηκε ποτέ τον κόπο της. Δεν το θεωρούσε θυσία. Θυμάμαι ότι η μητέρα μου από πάντα αγαπούσε και φρόντιζε ξεχωριστά, τους μεγάλους ανθρώπους που ήσαν μόνοι στη ζωή. Θεωρούσε τη μοναξιά και την εγκατάλειψη  απάνθρωπη μοίρα, κι ήθελε να την απαλύνει όσο μπορούσε. Πίστευε κι ενσάρκωνε  ότι: «Ἄλλη χαρὰ δὲν εἶναι πιὸ μεγάλη ἀπ᾿ τὴ χαρὰ ποὺ δίνεις…». Είναι πλασμένη ως “οικονόμος” συναισθημάτων, χρόνου και έργων. Είναι πλασμένη μάνα, τροφός και αλληλέγγυος «παραστάτης». Διέπεται από το πνεύμα της προσφοράς για την οικογένειά της, χωρίς ποτέ να ζητάει αντάλλαγμα, ρητά ή σιωπηρά. Της αρκεί που εκπληρώνει στο ακέραιο το Χρέος της. Της αρκεί που αποπνέει για όλους Αγάπη. Η μητέρα μου αγαπάει πολύ τα παιδιά. Όλα τα παιδιά. Γέννησε και μεγάλωσε πολλά παιδιά, κι έκανε πολλά εγγόνια και δισέγγονα, που όλα την αγαπούν. Η αγάπη που η μητέρα μου πήρε από τους γονείς και τ’ αδέρφια της, δημιούργησε στη χαρισματική καρδιά της έναν ανεξάντλητο λογαριασμό, από τον οποίο πληρωθήκαμε πλουσιοπάροχα όλοι μας. Όλοι όσοι ζούμε, αλλά και όσοι ζήσανε ή περάσανε από κοντά της.

Κι ακόμη, δεν είπα τίποτε για τον ασήκωτο πόνο που σ’ όλη τη ζωή της κουβάλησε: Τον πόνο του χαμού δυο αγαπημένων αδελφών μέσα σε 5 χρόνια, χώρια από την απώλεια του ακριβού της πατέρα, λίγα χρόνια νωρίτερα, που ήταν ακόμη μικρό παιδί. Στα 25 του χρόνια ο καθένας, την άφησαν τ’ αδέρφια της, κι είχε μονάχα εκείνη την ολοκληρωτική αγάπη που της είχαν δώσει για να κοιτάζει το μέλλον, τη ζωή, μόνη με μια χήρα μάνα, μέσα στον πόλεμο, χωρίς καμμιά προοπτική. Κι όμως αυτός ο πόνος, μάνα, όπως κι η αγάπη πού ‘χες λάβει, σε έκαναν πολύ σπουδαίο άνθρωπο.

«Ἀγορήνδε»

Γιώργος Κακαρελίδης

Σημαίνει στὴν συνέλευση, στὴν ἀγορά. Ἡ τελευταία προέρχεται ἀπὸ τὸ ἀγείρω καὶ μὲ τὴν σειρά του ἀπὸ τὸ γαργαίρω δηλαδὴ φέρω, συναθροίζω, βρίθω (Ι.Σταματάκου). Ἡ ἀγορὰ εἶναι τόπος συνάθροισης ἀνθρώπων, ὅπου συντελοῦνται συζητήσεις, γνωριμίες, δημηγορίες, ἀλλὰ καὶ ἀγοραπωλησίες προϊόντων, ἀγαθῶν καὶ ζώων.

Περπάτησα τὴν Ἀγορὰ τῆς πόλης, στοὺς κεντρικοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες. Ἀντίκρυσα πλῆθος κόσμου. Ἄλλους καθισμένους στὰ τραπεζάκια τῶν καφὲ, στὰ σκαμπὼ τῶν μπάρα καὶ στὰ ρεστωράν. Ἄλλους νὰ περπατοῦν παρέες παρέες σὲ πεζοδρόμια καὶ πλατεῖες καὶ ἄλλους νὰ μπαινοβγαίνουν, κατὰ κύματα, στὰ μαγαζιὰ κοιτώντας καὶ ψωνίζοντας. Μεγάλο Σάββατο, γάρ.

Ὁμιλίες δυσδιάκριτες, γέλια αὐθεντικὰ, ἀλλὰ καὶ γάργαρα νεανικὰ, ἠχοῦσαν ὁλοῦθε. Κἀτι δὲν πάει καλὰ, σκέφθηκα. Ἐκτὸς ἄν ἔχασα κάτι στὶς εἰδήσεις καὶ βγήκαμε ἀπὸ τὸ μνημόνιο, ποὺ ὁ ἀλήστου μνήμης ΓΑΠ τέτοιο καιρὸ, τῷ 2010, μᾶς ἔνέτασσε ὕπουλα, χωρὶς τὴν ἔγκρισή μας, διαγράφοντας ξεδιάντροπα, ὅσα ἀντίθετα ἔλεγε, λίγο πιὸ πρίν.

Ἀποφάσισα νὰ ἐπισκεφθῶ μερικὰ μαγαζιὰ, κάνοντας τὸν δύσκολο πελάτη, ἀφοῦ ἔτσι κι’ ἀλλοιῶς, δὲν εἶχα σκοπό νὰ ἀγοράσω, ἀλλὰ νὰ δῶ τρόπους ἀντιμετώπισης. Ἐπέλεξα ἕνα παπουτσάδικο, μὲ ἀθλητικὰ καὶ καθημερινὰ παπούτσια.

«-Γιὰ ποιὸ στύλ κοιτᾶμε σήμερα», μὲ ὑποδέχθηκε, ἀνεπιτήδευτα, ὁ πρόσχαρος πωλητὴς. Αἰσθάνθηκα ὅτι εἶχε ήδη ‘σκανάρει’ τὸ στύλ μου, ἀναγνωρίσει τὰ παπούτσια ποὺ φοροῦσα καὶ ἐκτιμήσει τὸ νούμερό μου. Ἕκανα κάποιες ἐρωτήσεις, φέρνοντας στὴν κουβέντα ἀνταγωνιστικό μοντέλλο. Χωρὶς νὰ τὸ κατηγορήσει, ἐξεθείασε τὸ δικό του, δίνοντας ἔμφαση σὲ χαρακτηριστικά, ποὺ θεώρησε ὅτι ταίριαζαν στὸ στύλ καὶ τὴν ἡλικία μου· ὅπως ‘ἀνάλαφρα’, «βοηθοῦν τὴν καμάρα τοῦ πέλματος» καὶ ‘δὲν δημιουργοῦν κάλους’. Ἔφερε δύο τρία παρεμφερῆ δείγματα καὶ νούμερα ἀνάλογα μὲ τοῦ κατασκευαστῆ, μιὰ καὶ, ὅπως δἠλωσε, ὑπάρχει διαφορά φόρμας. Στὸ τέλος μὲ «βοήθησε» στὶς ‘δυσκολίες’ τῆς …πιστωτικῆς κάρτας.

Παρόμοια καὶ σὲ ρουχάδικο, οἱ πωλητὲς δὲν ἦσαν καθόλου καταπιεστικοὶ, ἔφερναν τὰ νούμερὰ μου καὶ σὲ ὅσα δὲν εἶχαν, δὲν δίσταζαν νὰ μοῦ τὸ δηλώσουν καὶ νὰ μὲ κατευθύνουν σὲ κάτι ἄλλο, ἀντὶ νὰ μοῦ φέρουν μεγαλύτερα ἤ μικρότερα. Οὔτε στραβομουτσούνιασαν ὅταν δὲν πῆρα τίποτε. Ἄντίθετα μὲ ξεπροβόδισαν εὐχόμενοι «Καλὴ Ἀνάσταση».

Τελειώνοντας μὲ τὰ ψώνια, κατὰλαβα ὅτι κάποια πράγματα δεν ἦταν «σωστὰ» σὲ αὐτὴ τὴν Ἀγορὰ: