Κύριε Μπαλτάκο, Σιωπή! Το είπε η κ. Μπακογιάννη.

Φιλαρέτη

Γράφει η Φιλαρέτη

Διαβάζω σε έναν ιστότοπο ότι η κ. Μπακογιάννη ζήτησε να επιβληθεί -από τον πρωθυπουργό- στον κ. Μπαλτάκο, να σιωπήσει, να μη μιλάει!

Με εξάπτει το ήθος που εδώ και καιρό έχει εισαχθεί στην πολιτική και τη δημόσια ζωή μας γενικότερα.

Φαίνεται πως οι πολιτικοί μας -για να το ειπώ κομψά- έχουν κάποιο πρόβλημα, με τις φωνές που δεν συμφωνούν απόλυτα με τις απόψεις τους.

Προβληματίστηκα, επίσης, που η ελευθερία της έκφρασης, δεν έχει καταργηθεί επισήμως (για να έχει νόημα ένα τέτοιο αίτημα) και αναρωτήθηκα: Μπορεί να λέγονται τέτοια πράγματα, συνειδητά, από έναν πολιτικό, ή πιστεύει πως μας πιάνει όλους ο… ψεκασμός (της ασυναρτησίας που μας κυβερνάει) και θα το αφήσουμε απαρατήρητο;

Αφήστε τον άνθρωπο να μιλάει, έχει κι αυτός το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης.

Μπορεί κανείς να διαφωνεί σε πολλά με τον κ. Μπαλτάκο, στο κάτω-κάτω της γραφής όμως, αυτός έγραψε και το “Τέλος του Εφιάλτη”.

Ποιός ξέρει, μπορεί να πραγματοποιηθεί και το τέλος του δικού μας μας εφιάλτη, τον οποίο οι πολιτικοί καριέρας εγκατέστησαν για τα καλά στη ζωή και την προοπτική μας.

Αυτό το ξέρατε;

Φιλαρέτη

Στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (τεύχος Β’, αρ. φύλλου 867/10.7.2006) έχει δημοσιευθεί η υπ’ αριθμ. 61539Γ2 Υπουργική απόφαση, με την οποία καθορίζεται το Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών
για τη διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας  στις τάξεις του (ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ) Γυμνασίου προκειμένου οι μαθητές να αναπτύξουν επικοινωνιακή ικανότητα, να κατανοούν και να παράγουν προφορικό και γραπτό λόγο.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η άσχετη δήλωση του «νομοθέτη» (της διοίκησης εν προκειμένω, αφού η Υπουργική απόφαση δεν αποτελεί έργο της Βουλής αλλά της Κυβέρνησης) ότι «Η εκμάθηση της τουρκικής γλώσσας θα συμβάλλει στην ενεργό συμμετοχή σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία και την κατανόηση της διαφορετικότητας».

Η εντυπωσιακή αυτή διαβεβαίωση του κ. Υπουργού και των Συμβούλων του φαίνεται να αγνοεί ή να αδιαφορεί περί τα διαδραματισθέντα στην ιστορική πραγματικότητα. Παλαιότερη και πρόσφατη.

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η πολιτική άποψη  να μορφωθούμε πολιτιστικά και επικοινωνιακά, μέσα από την εντρύφησή μας στα ιδεώδη της τουρκικής πολιτικής, και του τουρκικού πολιτισμού..

Πολύ ενδιαφέρουσα  πηγή αναζήτησης πολιτισμικών ερεθισμάτων επινόησαν οι πολιτικοί μας! Επί τέλους μπορεί κι εμείς  να μορφωθούμε στον τομέα εισβολών, αρπαγών, πυρπολήσεων πόλεων και πληθυσμών, συλήσεων τάφων και άλλων ιερών, καθώς και γενοκτονιών. Είμαστε τόσο πίσω!

Με αφορμή το άρθρο της κ. Δ. Κρουστάλλη ( στο Βήμα)

Γράφει η Φιλαρέτη

 «Βενιζέλος: Η προγραμματική συμφωνία είναι μεταξύ της Κυβέρνησης και της κοινωνίας» ( Βήμα  άρθρο της κ. Δ. Κρουστάλλη).

Αφού έχουμε Κυβέρνηση, έχουμε εγκεκριμένη από τη Βουλή Προγραμματική συμφωνία (Δήλωση),  τί τη θέλουμε τη νέα συμφωνία των συμφωνούντων εταίρων;

Επί του θέματος:

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, που η κοινωνία αποφάσισε με την ετυμηγορία της (στις εκλογές του Ιουνίου 2012), και στη συνέχεια η Βουλή με την εμπιστοσύνη της περιέβαλε και με την ψήφο της ανέδειξε μια τρικομματικής συμφωνίας Δια-Κυβέρνηση, ευρισκόμεθα προ του εξής νομικά αδιανοήτου:

Ο μεν ένας εταίρος όταν είδε πως η ενδοτικότητα στις ανάγκες  διακυβέρνησης υπό τον μανδύα του πρώτου κόμματος, και -ως συνέπεια αυτού-  ότι ο ιδεολογικός του  αποπροσανατολισμός (θα) τον οδηγούσε σε φυλλορροή  χειμώνος, δήλωσε ότι αφίσταται του λειτουργήματος του συγκυβερνάν, χωρίς όμως αυτό να γίνει πανηγυρικά. Με νέα συμφωνία. ‘Ετσι, ο εταίρος αυτός, άλλοτε μπαίνει, άλλοτε όχι στις κυβερνητικές ευθύνες. Δε λογαριάζει όμως ότι μπαίνει στην κυβερνητική φθορά.

Ο δε έτερος εταίρος, για ιδίους λόγους,  αδιευκρίνιστους προς στιγμήν (κάτι ψιθυρίζεται, αλλά ας μην πιστεύουμε τους κακεντρεχείς και τους προπετείς) θεωρεί ότι σήμερα είναι μοναδική ευκαιρία να συναφθεί νέα εκσυγχρονισμένη  κυβερνητική συμφωνία με την κοινωνία.

Ας μη βιαστούμε, πάντως, να θεωρήσουμε δεδομένο ότι μπορεί να το ήθελε μόνο  ο ένας, μπορεί να το ήθελαν κι οι δύο.

Εγώ, στα νομικά, όλο αυτό θα το έλεγα: Τροποποίηση της κυβερνητικής συμφωνίας, που άργησε ασφαλώς να γίνει, δεδομένης της προ πολλού αποχωρήσεως του ενός εκ των τριών εταίρων.

Αναδύονται όμας εύλογα τα ερωτήματα: Και η ετυμηγορία του λαού; Και η ψήφος εμπιστοσύνης της Βουλής;  Δεν χρειάζεται να ανανεωθεί;

Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας λοιπόν στο Βήμα, το άρθρο της κ. Δ. Κρουστάλλη με τίτλο:  «Βενιζέλος: Η προγραμματική συμφωνία είναι μεταξύ της Κυβέρνησης και της κοινωνίας»,  ως νομικός, προσπαθώ να αναλύσω την πρόταση. Και κάτι χάνω.

Δεδομένου ότι τα νομικά είναι άκρως λογικά, δεδομένου επίσης ότι είναι άκρως ρεαλιστικά, και επιτακτικώς ρυθμιστικά της πραγματικότητας, από τη δήλωση αυτή κάτι λείπει, κάτι υπονοείται, ή κάτι περισσεύει.

Σκέφτομαι λογικά λοιπόν και προσπαθώ -με τους ειδικούς νομικούς όρους που διαβάζω -να βγάλω το αληθές  νόημα της δήλωσης..

Ξεκινώ με ανίχνευση της ύπαρξης και του ρόλου ενός εκάστου των όρων της πρότασης:

Η κατάργηση Της ΕΡΤ

Γράφει η Φιλαρέτη

Πριν από λίγες ημέρες ξέσπασε μεγάλος καυγάς μεταξύ δημοσιογράφων για τις φήμες που κυκλοφόρησαν σχετικά με επικείμενο κλείσιμο της ΕΡΤ.

Δυστυχώς, γνωστός, κυβερνητικός βουλευτής και δημοσιογράφος το επάγγελμα, διέρρηξε τα ιμάτιά του για τις «ψευδείς ειδήσεις» που, τάχα, ενέσπειρε προς βλάβη και ενόχληση των πολιτών ο πρώτος αναγγείλας δημοσιογράφος κ. Χατζηνικολάου,  κλπ. κλπ.

Η ΕΡΤ, τελικά,  έκλεισε πανηγυρικά, πριν αλέκτορα φωνήσαι, και χάσαμε το φως των ομματιών μας. Την πλήρη και αντικειμενική ενημέρωσή μας από τους υπεύθυνους, τους ακομμάτιστους, τους ακέραιους και δεοντολογικά συνεπείς   δημοσιογράφους της ΕΡΤ.

Το γεγονός αυτό, ότι δηλ. η ΕΡΤ  έκλεισε τόσο γρήγορα και τόσο πανηγυρικά,  δεν έκανε τον ερειστικό δημοσιογράφο να μας ζητήσει συγγνώμη, που ΑΥΤΟΣ  μας ενόχλησε με τα ψεύδη του, με τη θύελλα που ξεσήκωσε εναντίον του πρώτου αναγγείλαντος την επερχόμενη τραγική εξέλιξη, και  ξεγέλασε και μας, αλλά και τους άτυχους ανώνυμους υπαλλήλους που έχασαν τη δουλειά τους.

Ως προς το κλείσιμο της ΕΡΤ: εύκολα μπορεί κανείς να καταστρέφει, δύσκολα όμως δημιουργεί.

Το κλείσιμο της ΕΡΤ, με τον τρόπο που έγινε, όσο και αν ήταν δικαιολογημένη η αναδιάρθρωση και η ουσιαστική μεταρρύθμιση όλων των θεμάτων που αφορούν τη δομή και τη λειτουργία της, ήταν ως πρακτική όχι μόνο εκτελεστικά ακατανόητη, αλλά και πολιτικά αποτρόπαιη πράξη. Και τούτο, όχι τόσο για την καταγγελία των συμβάσεων εργασίας ανθρώπων ή/και οικογενειών (!)  που βρέθηκαν στο δρόμο μέσα σε λίγες ώρες (γιατί αυτό είναι πολύ συχνό φαινόμενο πια στη ζωή μας, το οποίο εξάλλου η ίδια ΕΡΤ –όταν αφορούσε τον ανώνυμο κοσμάκη, που η δουλειά του δεν ήταν «το σπίτι του», ποτέ δεν συναισθάνθηκε –δεν έδειξαν να συναισθάνθηκαν οι άνθρωποί της- την τραγικότητα στην οποία βρέθηκαν χιλιάδες συμπολίτες μας),  όσο για τα αρχεία της , που αποτελούν δημόσια περιουσία, με περιεχόμενο ιστορικό-παιδευτικό, εμπορικό, αποδεικτικό, εθνικού ή διεθνούς  ενδιαφέροντος κλπ., κλπ..

Πιθανόν, τα αρχεία αυτά να έχουν σήμερα την τύχη που είχαν-σύμφωνα με παλιά δημοσιεύματα-  τα αρχεία της σε κάποια άλλη εποχή, τα οποία «χαρίστηκαν», ή μεταφέρθηκαν σε πιο «κατάλληλους τόπους φύλαξης και χρήσης» την εποχή που ιδρύθηκαν ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, ή καταστράφηκαν από αβελτηρία των αρμοδίων και ανευθύνων διοικήσεών  της.

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Τα κακά παιδιά ο Γιάννης και ο Νότης και … η μπάλα όχι στο γήπεδο αλλά στη κερκίδα ( γαρύφαλλα)

29 Μαίου 2013

Γράφει η Φιλαρέτη

Αναδείχθηκε σε ιστότοπο το σχόλιο «Όταν οι πολιτικοί, που βρίζετε τώρα, κάνανε κοτζάμ εθνική οικονομία γαρύφαλλα στις πίστες σας, ήταν καλοί τότε ε»;

Το σχόλιο αυτό έγινε προς λαϊκούς τραγουδιστές που εξέφρασαν την πολιτική τους άποψη, υποστηρίζοντας ένα  -για πολλούς- καταραμένο κι εξοβελιστέο πολιτικό κόμμα.

Δεν είμαι φαν των επιτιμωμένων και συμπαθών λαϊκών τραγουδιστών. Τους ακούω όμως, καθώς λένε διάφορα, οι ίδιοι ή και άλλοι γι’ αυτούς, και κυρίως τον μεν ένα επειδή δεν παραβρέθηκε κάποτε για να παραλάβει ένα βραβείο, τον δε άλλο όταν –λίαν προσφάτως- προσπαθούσαν να τον «ξεψαχνίσουν» σε ένα τηλεοπτικό κανάλι  προκειμένου να δούνε  οι θεατές   αν θα μπορούσε αυτός ο άνθρωπος να γίνει πρότυπό τους, με τις θέσεις του. Αυτό που συμπέρανα, στην τελευταία περίπτωση, ήταν το άτοπο του εγχειρήματος,  γιατί ένας λαϊκός τραγουδιστής όποια φιλοσοφικά/φραστικά/ πολιτικά/λογικά ή άλλα ατοπήματα και αν κάνει (αν κάνει) δεν ζητούμε από αυτόν να μας καθοδηγήσει στις επιλογές της  ζωής μας, όσο το να μας τέρψει/ «διδάξει»/πληροφορήσει/συγκινήσει με τη μελωδία και τους στίχους που επέλεξε να τραγουδήσει. Αν συμβεί μάλιστα κι είναι και μια ξεχωριστή προσωπικότητα μένει στην ιστορία και  μάλιστα κυρίως γι’ αυτό, ενώ μπορεί να διαγραφεί και από το επαγγελματικό του προσκήνιο και το κοινό του, αν αποδειχθεί κάλπικος άνθρωπος.

Ανέλπιστη είναι η υποστήριξη της άποψης ότι οι πολιτικοί θα πρέπει να κρίνονται ως καλοί όταν είναι πελάτες της επιχείρησής μας, και ότι είναι κατακριτέα κάθε άλλη αξιολόγησή τους.

Αυτή  η θέση αναδεικνύει ότι η ελευθερία της γνώμης, δηλαδή της έκφρασης, αλλά και της πολιτικής επιλογής  (και συνεπώς της ψήφου) θα πρέπει να γίνεται αποκλειστικά με με κριτήρια το προσωπικό οικονομικό κέρδος και όχι με κριτήρια που αρμόζουν σε κάθε συγκεκριμένη επιλογή.

Παραβλέπει η οπτική αυτή ότι για να αγοράσουμε υποδήματα, ενδύματα, τρόφιμα κλπ. αγαθά και υπηρεσίες, τα κριτήριά μας  θα πρέπει να είναι η ποιότητα των αγαθών και υπηρεσιών, οι τιμές, η ευκολία πρόσβασης στον τόπο πώλησης/παροχής, η εντοπιότητα αυτών (προκειμένου να ενισχύουμε την εθνική μας οικονομία), η συνέπεια του επιχειρηματία στην περίπτωση ελαττωματικών προϊόντων ή υπηρεσιών κλπ. συναφή.

Αντίθετα, στην περίπτωση της προτίμησης του ενός αντί του άλλου πολιτικού κόμματος, τα κριτήρια επιλογής έχουν να κάνουν με το αίτημα που προβάλλουμε ως πολίτες.