ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΤΟΥ ΠΕΤΡΙΤΣΙΟΥ. ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΛΟΓΑΡΙΑΖΑΝ ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Παραθέτουμε ένα ιστορικό ντοκουμέντο, για να μάθουν οι νέοι (όσα κάποιοι θέλησαν να σβήσουν από τις σελίδες της ιστορίας μας) και για να ξαναθυμηθούν οι παλαιότεροι.

Ο τ. Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου τον Δεκέμβριον του 1944, απεκάλεσε το ΚΚΕ “Το Κόμμα του Εγκλήματος και της Προδοσίας”,την δε 24η Αυγούστου 1949 ,που είχε κριθεί η μητέρα των μαχών ΓΡΑΜΜΟΥ-ΒΙΤΣΙΟΥ, ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδος είπε στο διάγγελμά του μεταξυ άλλων……

…”Ο συρφετός των προδοτών εις Γράμμο – Βίτσι, είναι πλέον, νεκροί, αιχμάλωτοι ή φυγάδες. (ΣΗΜ. Ολα καταγεγραμμένα ιστορικά ντοκουμέντα, ασχέτως αν γιά λόγους εθνικής ενότητας καί λήθης, από την μία πλευρά όμως, έχουν σβηστεί από παντού).

Γι’ αυτό με το “Συμφωνο του Πετριτσίου” αποδεικνύεται ότι η πρόσφατη ιστορία μας, υπέστη νόθευση καί παραχάραξη.

Οπως περιγράφει ο τ.πρωθυπουργος Σοφούλης:

Ο συμμορίτης έδωσε τα πάντα για να επικρατήσει στην πατρίδα μας το σκληρό και απάνθρωπο σταλινικό καθεστώς, με σύνορα της πατρίδας μας προς βορά στον Oλυμπο!!.

Μέχρι και ο Λ. ΚΥΡΚΟΣ , λίγο πριν πεθάνει δήλωσε

“Ευτυχώς που Χάσαμε, Διαφορετικά θα είχαμε Πρωθυπουργό τον γελοίο Βαφειάδη-Καπετάν Μάρκο”.

 

Ιστορικό Ντοκουμέντο: Το σύμφωνο του Πετριτσίου. Θεσσαλονίκη 12.9.44

Πατήστε στην εικόνα για μεγαλύτερο μέγεθος

 

” Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος καί το ΚΚ Βουλγαρίας , ύστερα από την διάλυσιν “τής κομμουνιστικής διεθνούς, . έχοντας υπ όψιν την ως τώρα πολιτική γραμμή ταύτης καί τίς τελευταίες οδηγίες της καί μέ την επιθυμία νά εργασθούν μέ τον σκοπό γιά την ταχύτερη καί αποτελεσματικότερη δράσι τους μέ τελικό σκοπό την έγκαθίδρυσι στη Βαλκανική “Ενωσι Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών καί νά λύσουν γιά πάντα τίς διαφορές ανάμεσα στους λαούς τής Βαλκανικής,αποφασίζουν μέ τούς αντιπροσώπους τους πού υπογράφουν τό σύμφωνο αύτό:

α) Του συντρόφου Γιάννη-’Ιωαννίδη εκ μέρους του ΚΚΕ καί

β) του συντρόφου Ντούσαν Δασκάλωφ από μέρους του ΚΚΒ,τά έζής:

73 χρόνια από τη «Μάχη των οχυρών» – Ρούπελ και Ιστίμπεη

Η 73η επέτειος από την ένδοξη Μάχη των Οχυρών γιορτάζεται σήμερα Κυριακή στα θρυλικά οχυρά του Ρούπελ και του Ιστίμπεη, στις Σέρρες. Ξεδιπλώνοντας το κουβάρι της ιστορίας , οι μνήμες γυρίζουν πίσω, 73χρονια πριν , όταν οι Έλληνες στρατιώτες ,υπερασπιστές των οχυρών, γραφούν με κιμωλία στο τοίχο “Στις Θερμοπύλες σκοτώθηκαν οι 300, εδώ θα πεθάνουν οι 80”. Τόσοι ήταν περίπου, μέσα στο οχυρό, με τους περισσότερους εξ αυτών, να είναι τραυματισμένοι και αποκαμωμένοι από το τελευταίο πεντάμηνο που έζησαν στο αλβανικό μέτωπο εναντίον των Ιταλών.

Ο πολυάριθμος γερμανικός αντίπαλος με τον υπερσύγχρονο πολεμικό εξοπλισμό, δεν τους φόβισε, τους ώθησε ως αγρίμια να υπερασπίσουν την πατρίδα τους με άπλετη αυτοθυσία και αξιοπρέπεια μέχρι την τελευταία στιγμή. «Τα οχυρά καταλαμβάνονται, δεν παραδίδονται» ήταν το «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» του διοικητή του οχυρού Ρούπελ, Άνχη Γεώργιου Δουράτσου στην απαίτηση των Γερμανών για παράδοση του οχυρού Ρούπελ.
Το Χρονικό της μάχης του οχυρού Ρούπελ (6 – 9 Απριλίου 1941)

Στις 6 Απριλίου 1941 τις 5:12 π.μ. γερμανικές, ιταλικές και ουγγρικές στρατιωτικές δυνάμεις επιτίθενται κατά της Γιουγκοσλαβίας, ενώ τρία λεπτά αργότερα αρχίζει η γερμανική επίθεση εναντίον της χώρας μας στο μέτωπο Ανατολικής Μακεδονίας (Γραμμή Μεταξά) και Θράκης, μετά την επίδοση τελεσιγράφου από τους Γερμανούς στον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή. Η οχυρωματική Γραμμή Μεταξά, με μήκος 170 χλμ., εκτεινόταν από τον ποταμό Νέστο ως το όρος Κερκίνη (Μπέλες) κοντά στα σύνορα με τη Γιουγκοσλαβία και την υπερασπιζόταν το Τμήμα Στρατιάς Ανατολικής Μακεδονίας (ΤΣΑΜ), το οποίο αποτελούσαν οι 7η, 14η και 17η Μεραρχίες Πεζικού υπό τη διοίκηση του αντιστράτηγου Κωνσταντίνου Μπακόπουλου. Οι οχυρώσεις ήταν σχεδιασμένες να διαθέτουν φρουρά άνω των 200.000 στρατιωτών, όμως λόγω της έλλειψης προσωπικού το συνολικό μέγεθος της φρουράς που υπερασπιζόταν τα οχυρά ήταν περίπου 70.000 άντρες, έχοντας ως αποτέλεσμα την αραιή διάταξη των αμυντικών γραμμών. Το Ρούπελ, το Ρονπέλιον των Βυζαντινών, είναι το μεγαλύτερο οχυρό της “Γραμμής Μεταξά” και ελέγχει την ομώνυμη στενωπό, που σχηματίζεται από τον ρου του Στρυμόνα, ανάμεσα στα βουνά Κερκίνη (Μπέλες) και Άγγιστρο. Το υπεράσπιζαν 27 αξιωματικοί και 950 στρατιώτες με επικεφαλής τον Ταγματάρχη Δουράτσο, παρότι προβλεπόταν δύναμη 44 αξιωματικών και 1353 οπλιτών.

6 Απριλίου Ρούπελ
Η γερμανική επίθεση εκδηλώθηκε στις 05.15 της 6ης Απριλίου. Για τον κανονισμό των βολών πυροβολικού είχε μεταφερθεί στα βόρεια του Στρυμόνα ένα δέσμιο στη γη αερόστατο, η παρουσία του ήταν προκλητική καθώς η ελληνικές δυνάμεις στερούσαν από αεροπορική κάλυψη. Ελάχιστα λεπτά αργότερα άρχισαν οι επιθέσεις από αεροσκάφη στούκας, στόχος τους εκτός από το οχυρό ήταν και το Κέντρο Αντίστασης Καπίνας.
Στα ανατολικά του αριστερού υποτομέα του Συγκροτήματος Σιδηροκάστρου έδρασαν τα γερμανικά τάγματα ΙΙ/125 & ΙΙΙ/125, όπου σύμφωνα με το σχέδιο της επίθεσης έπρεπε πρώτα να καταλάβουν το ύψωμα 350 στο διάκενο των οχυρών Ρούπελ-Καρατάς. Για να μην καταληφθεί το ύψωμα πολέμησαν, η διμοιρία του φυλακίου Κούλας, και του 3ου λόχου προκάλυψης. Εκμεταλλευόμενοι τις πτυχώσεις του εδάφους, οι Γερμανοί έφθασαν σε απόσταση 200 μ. από τα έργα του οχυρού Ρούπελ. Οι υπερασπιστές του οχυρού μαζί με την βοήθεια του Καρατάς και του πυροβολικού κατάφεραν να αποκρούσουν και της τρεις επιθέσεις του τάγματος. Οι Γερμανοί του ΙΙ/125 τάγματος υποβλήθηκαν σε παρόμοιες δοκιμασίες, αλλά ήταν ο μόνος πραγματικός κίνδυνος για τις ελληνικές δυνάμεις καθ’ όλη την διάρκεια του αγώνα. Από τους 100 άντρες πέρασαν οι 60 με μια ομάδα βαρέων πολυβόλων και μια ομάδα διαβιβαστών. Οι υπόλοιποι λόχοι του τάγματος γνώρισαν την καταστροφή. Ο 5ος λόχος σχεδόν διαλύθηκε. Ο 8ος λόχος κατάφερε να περάσει τα ξημερώματα της 7ης Απρίλη και να ενωθεί με τα υπόλοιπα τμήματα, το μεσημέρι , με πολύ μεγάλες απώλειες.
7 Απριλίου

Την αυγή του 7ης Απριλίου συγκροτήθηκαν τρεις περίπολοι του Ρούπελ με αποστολή την εκκαθάριση της περιοχής από τους εχθρούς και την αποκατάσταση της τηλεφωνικής επικοινωνίας. Αποτέλεσμα αυτής της περιπολίας ήταν η σύλληψη 14 αιχμαλώτων με τρεις συσκευές ασυρμάτου και δύο όλμους. Οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί, ήταν σφοδροί, με τα στούκας να χρησιμοποιούν βόμβες 500 κιλών. Η υποχώρηση των Γερμανών και οι μικρές απόλυες των Ελλήνων υπερασπιστών ανύψωσαν το ηθικό των Ελλήνων , που υποδεχόντουσαν την « κόλαση» με ζητωκραυγές.

ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ: Η ΘΕΛΗΣΗ ΜΑΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΙΑΡΚΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

(Από την ομιλία του στην Καστοριά στις 26 Μαρτίου 2014)

Το λέει και ο Σολωμός

«Από τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα Ιερά»

Υπάρχει μια Ελληνική ιδιαιτερότητα.

Άλλη η σημειολογία, οι συμβολισμοί μιας παρέλασης στην Γερμανία, την Αγγλία, την Γαλλία, την Ιταλία και άλλο στην Ελλάδα.

Πολύ περισσότερο, άλλο στην Τουρκία και άλλο στην Ελλάδα.

Οι δικοί μας συμβολισμοί δεν είναι  οι αποικιοκρατικοί πόλεμοι, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Γερμανία, την Πολωνία, την Λιβύη, το Βιετνάμ.

Οι γενοκτονικές επιδρομές και πόλεμοι στην Πελοπόννησο, στον Πόντο, στην Ιωνία, στην Φώκαια, την Σμύρνη, την Αρμενία, την Κουρδία.

Τα πογκρόμ στην Κωνσταντινούπολη, οι ληστρικοί πόλεμοι και οι ληστρικές επιδρομές. Οι πυρπολήσεις και καταστροφή πόλεων.

Εμείς εκδηλώνουμε την χαρά της επιβίωσης, της διάσωσης μας και την θέλησης μας να συνεχίσουμε να υπάρχουμε μετά το διαρκές Ελληνικό ολοκαύτωμα.

Το λέει και ο Σολωμός «Από τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα Ιερά».

Εμφανίζονται διάφοροι σκοπευτές είτε Επαρχιώτες, μορφωτικά χιμπατζήδες – μπορεί να αισθάνονται ένοχοι για τα εγκλήματα των Γερμανών, των Ιταλών, των μελανοχιτώνων είτε πραιτωριανοί, οι οποίοι τραυλίζουν, βαρβαρίζουν για τις παρελάσεις της 28^ης Οκτωβρίου και της 25^ης  Μαρτίου.

Να σημειώσω επίσης ότι άλλο η κρίση νομιμοποίησης του προσωπικού ενός δορυφορικού περιφερειακού κράτους που εκφράσθηκε στις παρελάσεις και άλλο οι αξίες και τα ιδανικά των αγωνιστών του 21’ και των βουνών της Ηπείρου.

Ιστορικές στιγμές του αγώνα μας ενάντια σε αυτές που ονομάζω ιδεολογίες του θανάτου.

 

Polis–agora

ΟΜΙΛΙΑ ΜΕΛΕΤΗ Η. ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ

Μελέτης Η. Μελετόπουλος
Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών
Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης

Ο Σύλλογος Απογόνων Αγωνιστών 1821 και Ιστορικών Γενών της Ελλάδος οργάνωσε στις 3 Απριλίου 2014 διάλεξη του Μελέτη Η. Μελετόπουλου με θέμα «ΟΙ ΤΡΕΙΣ (ΕΠΙΚΑΙΡΟΙ) ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821: ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ, ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΓΚΥΡΙΑ» στην αίθουσα διαλέξεων του Συλλόγου των Αθηναίων (Κέκροπος 10, Πλάκα).

Στην διάλεξη παρευρέθησαν ο εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών αρχιμανδρίτης κ.Παπαθανασίου, ο πρώην πρωθυπουργός κ.Γρίβας, πρώην υπουργοί, ο αντιδήμαρχος Αθηναίων, πρόεδροι σωματείων κλπ.και πλήθος ακροατών.

Ο ομιλητής, βασιζόμενος σε πηγές, ανέπτυξε τις προϋποθέσεις επιτυχίας της Ελληνικής Επανάστασης, αναφέρθηκε εν εκτάσει στην στρατηγική σκέψη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, στην διπλωματική ιδιοφυία του Καποδιστρίου που διέσωσε την Επανάσταση από την καταδίκη της από την Ιερά Συμμαχία και ανέλυσε τους πραγματικούς λόγους γιά τους οποίους οι Μεγάλες Δυνάμεις παρενέβησαν στο Ναυαρίνο.

Ο ομιλητής διατύπωσε, εν κατακλείδι, την άποψη ότι το Ελληνικό Έθνος μπορεί να επανακάμψει στο ιστορικό προσκήνιο εφ’ όσον αποκτήσει στρατηγικό σχεδιασμό και διεθνή διπλωματική παρουσία, και εφ’ όσον γνωρίζει να αναλύει σωστά και να αξιοποιεί τους διεθνείς συσχετισμούς δυνάμεως.

Οι εκρήξεις…

Ξημερώματα 1ης Απριλίου 1955. Εκρήξεις σε όλη την Κύπρο. Οι εκρήξεις ετούτες εσήμαναν ένα άλλο ξημέρωμα. Το ξημέρωμα μιας νέας εποχής για τον Κύπριο. Ήταν το ξημέρωμα που θα έφερνε έναν νέον ήλιο, έναν ήλιο που θα μεσουρανούσε πάνω από την Κύπρο για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια στην Κύπρο δεν θα βράδιαζε. Τόσο δυνατές ήταν οι εκρήξεις που το ωστικό τους κύμα κράτησε τέσσερα χρόνια (ή κρατεί ακόμα;).

Με την πρώτη έκρηξη (με τη βοήθεια του Θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας…) ξύπνησες σκλάβε και είπες «του Έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει». Και ήταν τούτη έκρηξη αιώνων. Γενιές γενιών παππούδων και γιαγιάδων άναψαν το φιτίλι που έσεισε συθέμελα την αποικιοκρατία.

Με τη δεύτερη έκρηξη (λαός υπερυψούτε εις πάντας του αιώνας) άφησες τα θρανία σου. Οι οδομαχίες στάθηκαν για τη γενιά σου το μεγαλύτερο σχολείο. Με τον συμμαθητή και τη συμμαθήτριά σου, με μια σημαία, να κτυπάς τον πάνοπλο απέναντι μέχρι ο ιστός σου να σπάσει στο κράνος του (πού να σπάσει το αγγλικό ρόπαλο); Μετά σκαρφάλωνες στα σχολεία, κατέβαζες τη σημαία της χερ μάτζεστυ και ύψωνες τη γαλανόλευκη (πολλές φορές λιλά με άσπρο, μόνο λιλά είχε στο σπίτι η μάνα σου, αλλά στο σχολείο έπρεπε να μπει Ελληνική…).

Με την τρίτη έκρηξη (τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι) κτύπησες το χέρι σου δυνατά στο τραπέζι του κρατητηρίου μπροστά από τον Χάρτινγκ και του πέταξες κατάμουτρα «Εξοχότατε, ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής. Λυπούμαι, διότι με έχετε προσβάλει με την πρότασή σας» και βγήκες από την αίθουσα ανακρίσεων. Και μετά έγινες ολοκαύτωμα στον Μαχαιρά και στον Πενταδάκτυλο. Και σπαρτάρισες στην αγχόνη αφού πρώτα μέτρησες τα βήματα από το κελί σου για να βεβαιωθείς ότι προλαβαίνεις να ψάλεις τον Εθνικό Ύμνο (τζιαι αφού εν επαραδόθηκεν ας έσιει την ευχή μου)…

Οι επόμενες εκρήξεις σε βρήκαν ξανά στους δρόμους. Παρελάσεις μπροστά από το προξενείο της Ελλάδας και δάκρυα στα μάτια. Περήφανος να προπορεύεσαι με τη σημαία ψηλά (Ζήτω η Ελλάδα και κάθε τι μοναχικό στον κόσμο αυτό…). Ώσπου η σφαίρα σε βρίσκει κατάστηθα επειδή τόλμησες, εσύ – ένας μικρός (Το αληθινό μπόι του Ανθρώπου μετριέται με το μέτρο της Λευτεριάς) να κοιτάξεις πιο ψηλά από το κεφάλι του κατακτητή σου. Και ενώ έπεφτες στον δρόμο αιμόφυρτος φώναζες από το δίπλα βουνό την ίδια ώρα «Μάστρε μου πεθαίνω, ζήτω η Ελλάς». Και σε βρήκαν πάλι μπροστά τους στα κρατητήρια. Να σε χτυπούν με μπουκάλια, να σου βγάζουν τα δόντια και τα νύχια, ημιλιπόθυμο από το ξύλο να φωνάζεις «Θεέ μου ζιω, κάμε να μεν μιλήσω… Θεέ μου ζιω…» (του κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει Ελευθερία…).