καθαρά και ξάστερα…

Θεόφιλος Αιγινήτης

Πρέπει να ξεκαθαρίσω ορισμένα πράματα.

Όταν έγραφα το προηγούμενο άρθρο μου, » απάντηση στο Νίκο Δήμου για το 1821″ , και όσα έγραψα για τον πατριάρχη Γεννάδιο, δεν απευθύνονταν στην Ορθοδοξία για να την βλάψω, αλλά στο Ν. Δήμου, να του πω, μπας και καταλάβει σε τι κιμαδομηχανή βρισκόντουσαν οι Έλληνες της εποχής εκείνης.

Ήθελα να του πω πως ήταν κάτι ανάλογο μ’ αυτό που συμβαίνει και σήμερα με τους σύγχρονους κοτζαμπάσηδες υποτακτικούς των σημερινών κατακτητών μας.

Η θρησκεία όμως θέλει να αποδεχτείς όλα τα δόγματά της αναντίρρητα.

Ξέρετε, μελετώντας τας γραφάς, βρίσκω αρκετά κείμενα που αντίκεινται στην κοινή λογική, εγώ δεν τα δέχομαι και νοιώθω την επιθυμία να αποστασιοποιηθώ από αυτά.

Όμως κατάφερα και ξεχώρισα τα χρήσιμα της Ορθοδοξίας από τις εβραϊκές σκοπιμότητες, τα δογματικά και τα γεμάτα χλιδή τελετουργικά της και μένω στο συνεκτικό κρίκο που ενώνει τον ελληνισμό και στο φιλανθρωπικό της έργο.

Στις τάξεις της υπάρχουν πολλοί άγιοι άξιοι άνθρωποι που επιτελούν το έργο τους με αυταπάρνηση και προς την πατρίδα και προς τα καλά που διδάσκει η θρησκεία αυτή.

Δεν μπορώ να καταλάβω όμως γιατί θα πρέπει να κουκουλώνουν ένα θέμα για το οποίο δε φταίει η ορθοδοξία, αλλά υπόλογος είναι αυτός ο ανεκδιήγητος Θεσσαλός, κατά κόσμον Γεώργιος Κουρτέσιος που προσκύνησε με πάθος τον Τούρκο !

Πρέπει ιεράρχες και λαϊκοί να αποβάλλουν την παλαιοκαλογερίστικη τακτική των αντιγραφέων μοναχών, να καίνε, να παραποιούν ή να διαγράφουν κείμενα που δεν συνέφεραν τη θρησκεία τους.

Είναι λάθος όμως να γενικεύουμε λέγοντας πως η εκκλησία αφόρισε την επανάσταση. Την αφόρισαν ορισμένοι πατριάρχες και ποιός ξέρει κάτω από ποιές πιέσεις. Ότι θα είχαν και τα συμφεροντάκια τους σίγουρα θα τα είχαν.

Όμως πάρα πολλοί ιερωμένοι είχαν ταχθεί με την επανάσταση, την ενίσχυσαν και πήραν τα όπλα εναντίων των κατακτητών και βασανιστών τους και έδωσαν τη ζωή τους για τη λευτεριά της πατρίδας.

Μεγάλη Παρασκευή! Σταύρωσις!

Μ. Παρασκευή – Τα Άγια και Σωτήρια και Φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, επιτελούμεν

Νεκρωμένοι
«Και εσταύρωσαν Αυτόν»
(Μάρκ. ιε’ 1-41, Κολασ. γ’ 1-5)

Μεγάλη Παρασκευή! Σταύρωσις!

Το μεγαλύτερο έγκλημα της Ιστορίας. Ο άνθρωπος σταυρώνει τον Θεό του, αφού προηγουμένως τον γελοιοποίησε.

«Ίδε ο Άνθρωπος».

Ο άνθρωπος ο ξεπεσμένος, όπως τον κατήντησε η αμαρτία.

Δείχνοντας ο Πιλάτος τον Ιησούν, έδειχνε στην πραγματικότητα την ξεπεσμένη ανθρωπότητα όπως την ανέλαβε ο Θεός Λόγος. Φτωχέ άνθρωπε! Η ιστορία του Ιησού, δείχνει την απύθμενη φτώχεια σου μπροστά στον απύθμενο δικό του πλούτο. Και ο Θεός επιμένει. Θέλει να σε ανεβάση. Θέλει να σου παρουσιάση το μέγεθος του εγκλήματός σου για να φανή ο πλούτος της δικής του αγαθότητος στη συγχώρησι.

Απ’ αυτά ακριβώς τα φλογισμένα στο σταυρό χείλη του, δόθηκε η άφεσις. Και από την λογχισμένη του πλευρά, βγήκε η «καινή» του ανθρώπου «κτίσις». Εμείς τον σταυρώσαμε, κι απ’ τις ωδίνες που του προκαλέσαμε γέννησε τη σωτηρία μας.

Ένας διάσημος ζωγράφος σ’ ένα πίνακά του με θέμα την Αποκαθήλωσι του Ιησού, ανάμεσα στα πρόσωπα που αποκαθηλώνουν το νεκρό σώμα του Κυρίου, έβαλε και το δικό του. Όταν ρωτήθηκε, απήντησε ότι και αυτός με τον τρόπο της ζωής του είχε πολλά καρφιά μπήξει στο Σώμα του Χριστού.

Φτωχή ψυχή!, Ήσουν και συ εκεί όταν σταύρωναν τον Χριστό.

Τα μάτια σου τώρα γέμισαν δάκρυα. Ζήτησες ταπεινά συγνώμην. Έλα λοιπόν και συ να νεκρωθής μαζί με τον Ιησούν.

«Απεθάνετε, και η ζωή υμών κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ… Νεκρώσατε ουν τα μέλη υμών τα επί της γης…»

Να νεκρωθώ, Κύριε, στην αμαρτία, αυτό λαχτάρησε η θεϊκή Σου Καρδιά!

Απολυτίκιον. Ήχος δ’.

Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου, τω τιμίω Σου αίματι. τω Σταυρώ προσηλωθείς και τη λόγχη κεντηθείς, την αθανασίαν επήγασας ανθρώποις, Σωτήρ ημών, δόξα Σοι.

.

 impantokratoros  , votegreece (η.τ)

«Ποιὸ προπατορικό ἁμάρτημα;»

Γιώργος Κακαρελίδης

Ἡ Ἑλληνική Ἐμπειρία ἐκζήτησης τῆς Ἀρχής, ποὺ πυροδοτΠροεπισκόπηση αλλαγώνήθηκε ἀπὸ Ὅμηρο καὶ Ἡσίοδο, συνεχίσθηκε με Ἡράκλειτο, Θαλῆ, Ἀναξίμανδρο, Ἀναξαγόρα, Δημόκριτο, διέλυσε τὰ μυθολογικά, θρησκευτικά συντάγματα καὶ τὶς φυλετικὲς κοινωνίες, εἰσήγαγε τὴν ἰδιότητα τοῦ πολίτου ὡς ἐξ ἴσου μετόχου- «ἐκκλησιαζομένου», στὴν Πόλη καὶ ἔφθασε μέσῳ Πλάτωνος – Σωκράτους, στὴν ἀναγνώριση τῆς ἀνθρωπίνης Ὑπάρξεως ὡς Ἱερᾶς.

Ἡ ἔλευση τοῦ Χριστιανισμοῦ γκρεμίζει ὁριστικά τὴν φυλετική κουλτούρα. Ἰδιαίτερα ἡ Ὀρθοδοξία καταχώρησε ὡς ἀπαξία ὁλόκληρη τὴν κοινωνικὴ τάξη, δηλαδή κάθε διάκριση. Ὅλοι εἶναι ἴσοι ὡς πρόσωπα θεούμενα κατά χάριν Θεοῦ. Βεβαίως δὲν ἔχουν καταργηθῆ ἀκόμη καὶ σήμερα οἱ διακρίσεις, ἀλλὰ ἔπαψαν νὰ ἔχουν θρησκευτική, δηλαδὴ ἠθική, νομιμοποίηση καὶ κάλυψη.

Συμπληρώνουν οἱ Πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὅτι ἡ βιολογική, κοινωνικὴ καὶ φυσική ἀναγκαιότητα δὲν μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν στὴν κατάργηση τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ εἰσαγωγή τοῦ Αὐτεξουσίου ἀποδιώχνει καὶ μετατρέπει τὸ ‘προϋπᾶρχον’ κακό, ἀπὸ συστατικὸ τοῦ μυθολογικοῦ κόσμου, σὲ πρόβλημα δυνητικῆς χρήσης τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ αὐτεξουσίου τοῦ ἀνθρωπίνου Ὅντος.

Πῶς συναρτῶνται τώρα ἡ Ἑλληνορθόδοξη Φιλοσοφία καὶ ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη, μὲ τὸ ἰουδαϊκὸ μυθολογικὸ σύνταγμα (Παλαιὰ Διαθήκη) ποὺ καθορίζει ἀτομικὴ καὶ συλλογικὴ ἐνοχὴ καὶ μάλιστα ἐκ κληρονομίας; Καὶ ὄχι μόνον αὐτὸ ἀλλὰ μετατρέπει τὴν ἐργασία ἀπὸ πηγὴ προσφορᾶς καὶ συμμετοχῆς στὴν κοινωνία σὲ ἀπαξία, τὴν δὲ μητρότητα σὲ ἀφόρητο πόνο. Ποὺ μόνο ἀνελεύθεροι ἤ ἐπικυρίαρχοι μποροῦν νὰ πρεσβεύουν. Διότι τὸ ἐνοχικὸ θρησκευτικὸ μοντέλο, ἀκυρώνει τὶς δυνατότητες τῆς ἐλευθερίας, τὴν ἐξορίζει ἀπὸ τὴν συνυπαρκτικὴ περιοχὴ (κοινωνία). Φανερώνει οὐσιαστικὰ, τρόμο, μπροστὰ στὴν ἐλευθερία. Κρατούντων καὶ κρατουμένων.

Πουθενὰ στὰ Εὐαγγέλια δὲν ὑπεισέρχεται ἡ ἔννοια τῆς πτώσεως καὶ τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, παρὰ μόνον ἀργότερα καὶ στά πλαίσια τῆς ἀναφορᾶς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου σὲ ὁμοθρήκους τῆς ἐποχῆς του. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ τιμωροῦ τοῦ «περιουσίου» (ἄλλη θεμελιώδης ἀντίφαση) λαοῦ, ὅταν παρεκτρέπεται ἤ τῶν ἐχθρῶν του!

Οσία Μαρία η Αιγυπτία…απέτυχε ως πόρνη και νίκησε ως ασκήτρια

Πριν 1.400 χρόνια μια κοπέλα, μόλις δώδεκα ετών, κάπου στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, μπλέκεται στα δίχτυα του αγοραίου έρωτα. Δίνεται με σώμα και ψυχή στην πτώση, στην αμαρτία, στη φθορά.

Η σαρκολατρεία, η ηδονοθηρία, η ακόρεστη λαγνεία την κατακυριεύουν πολύ νωρίς. Επί δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια ζούσε αχόρταγα αυτή τη ζωή δίχως αναστολές, ντροπές, επιφυλάξεις, ενοχές και τύψεις. Θεωρούσε τον εαυτό της ελεύθερο, ανεξάρτητο, ανεξέλεγκτο και ακατανίκητο. Θαύμαζε την ωραιότητά της, τα πλούτη της, τις κατακτήσεις της και την προκλητικότητά της.

Ένα θαυμαστό σημείο που της συνέβη στα Ιεροσόλυμα και δεν μπορούσε να εισέλθει στο ναό την έκανε να γονατίσει, να δακρύσει, να θυμηθεί την αθωότητα των παιδικών της χρόνων. Άρχισε να κλαίει. Άρχισε η μεταστροφή της. Η φιλόσαρκη γίνεται ξαφνικά φιλόθεη. Μεταμορφώνεται, ξεμασκοφορεί, φιλοκαλεί, ανασταίνεται. Στην καρδιά της, μετά από αυτή την απρόσμενη υπαρξιακή αλλαγή, κυριαρχεί ο θεός έρωτας. Η ζωή της λαμβάνει βαθύ νόημα. Πρόκειται για μια ηρωίδα, μάρτυρα και οσία.

Αναχωρεί για την έρημο, την πέραν του Ιορδάνου, αποφασιστικά και ανυποχώρητα. Οι λογισμοί επιστροφής στην πρότερη ζωή δεν την αφήνουν να ησυχάσει ούτε για ένα λεπτό. Τυραννιέται από τους σφοδρούς κι αισχρούς λογισμούς επί δεκαεπτά χρόνια. Όσα χρόνια ζούσε στην αμαρτία. Κόντεψε ν’ απελπιστεί. Έγινε ένας σκελετός από τη νηστεία.

Κυκλοφορούσε σαν ένα αγρίμι της ερήμου. Η αφιλόξενη έρημος, η ξένη γη, πέτρες και σπηλιές υπήρξαν κατοικίες. Έζησε άλλα είκοσι τρία χρόνια δίχως τον φοβερό πόλεμο των λογισμών. Εξαϋλώθηκε. Η περίφημη πόρνη έγινε η μεγαλύτερη ασκήτρια όλων των αιώνων.

Ο αββάς Ζωσιμάς ιεραποδημώντας μια Σαρακοστή στην έρημο είδε μια σκιά περιπλανώμενη. Όταν αντελήφθη ότι ήταν μια γυναίκα, κάλυψε με το ιμάτιό του τη γύμνια της και πληροφορήθηκε με συγκίνηση τη θαυμαστή ζωή της. Επιστρέφοντας την κοινώνησε. Μετά ένα έτος τη βρήκε νεκρή. Σ’ ένα κεραμίδι είχε σημειώσει ότι ανεπαύθη μόλις κοινώνησε.

Η αμαρτία δεν είναι απλά η παράβαση του νόμου, αλλά έλλειψη αγάπης στον Θεό. Η αμαρτία φαντάζει πάντα πολύ ωραία, λίαν ελκυστική και σαγηνευτική. Συλλαμβάνεται στο νου, αποδέχεται και διαπράττεται.

«Ἀνάλαφρα …Γεωπολιτικὰ μαθήματα»

Γιώργος Κακαρελίδης

«Ὑπάρχει σαφής ἑτερότητα στὴν Ὀρθοδοξία, μιὰ μεγάλη παγκόσμια θρησκεία. Ἔτσι οἱ Ορθόδοξες χῶρες δὲν διακρίνονται γιὰ ἀπολυτότητα τῶν θεσμῶν… Ἡ λέξη κλειδί στὴν Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ‘Ανατολική’. Ἕνας Χριστιανισμὸς ποὺ ἔχει πολεμήσει τὸν Δυτικὸ Ρωμαιοκαθολικισμό , ὅπως ἀκριβώς καὶ τὸ Ἰσλάμ. .. Όμως τὸ νὰ πῶ ὁτι πολιτισμός καὶ ἡ θρησκεία ἁπλά δὲν συμβάλλουν καθόλου στὴν ανάπτυξη προτύπων δεν είναι λογικό… Τὸ νὰ διαγράφουμε τὸ παρελθόν καὶ νὰ λέμε ὅτι εἴμαστε ξαφνικά ὅλοι πανομοιότυπα πλάσματα σε ἕνα παγκόσμιο χωριὸ, εἶναι ὁ ὁρισμὸς τῆς τρέλας»

« Οἱ γραφειοκράτες τῶν Βρυξελλῶν δὲν ἔχουν ἰδέα περὶ ἱστορίας. Ἡ Εὐρώπη δὲν εἶναι μόνο οἰκονομική ἱστορία . Εἶναι μιὰ πολιτική ἱστορία , καὶ ὡς ἐκ τούτου, μιὰ γεωπολιτική»

-Ποιὸς τὰ λέει αὐτὰ. Μὴν τὰ λέει ὁ Χριστόδουλος ἀπὸ τὸν τάφο; Μὴν κανένας ἐθνικιστὴς τοῦ κερατᾶ; Ὄχι, τὰ λέει, σὲ ἐλεύθερη ἀπόδοση,  ὁ Robert Caplan, ἐπὶ κεφαλῆς γεωπολιτικὸς ἀναλυτὴς τοῦ Stratford μὲ ἄρθρο του (20/3/14). Καὶ σέρνει ἕνα ἐξάψαλμο στοὺς ἀνιστόρητους εὐρωκράτες.

-Ἔρχεται καὶ ο πρόεδρος Πούτιν νὰ διακηρύττῃ ὅτι θεωρεῖ θεμέλιο τοῦ Ρωσσικοῦ κράτους, τὴν Ὁρθοδοξία. Εἰδικὰ μάλιστα τὴν Ρωσσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὴν θεωρεῖ πυλῶνα καὶ φύλακα τῆς Ἑνότητος, ὄχι μόνο τοῦ ρωσσικοῦ κράτους, ἀλλὰ καὶ τοῦ Ρωσσικοῦ Ἐθνους, παγκοσμίως.  Δίνει μάλιστα, ἐξαιρετικὴ σημασία στοὺς ὁμογενεῖς του (Ρώσσους), ὁμοεθνεῖς του καὶ ὁμοδόξους του.

Ἀκριβῶς ὅπως …. ἐμεῖς!! Ποὺ τοὺς ἀντίστοιχους τοὺς θεωροῦμε περίπου γραφικοὺς καὶ μόνο νὰ ἔρχονται καὶ νὰ αφήνουν κανὰ φράγκο τὸ καλοκαίρι. Ὅσο γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία τὴν βλέπουμε μόνο ὥς γραφικὸ τουρισμό. Γιὰ νὰ μὴν μᾶς περνᾶνε, μάλιστα, γιὰ ὀπισθοδρομικούς, ‘ἐπιτρέπουμε’ νὰ διδάσκωνται τὰ παιδιὰ μας στὰ σχολειὰ, μόνο θρησκειολογία ἤ ἄντε ὁλίγον ἀλληλεγγύη, ἐλεημοσύνη καὶ τὰ συναφῆ.

-Τὴν Ὀρθοδοξία, τὸ πιὸ ἐλεύθερο σύστημα  ἐκκλησιῶν σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο, τὸ ὑποβιβάσανε, ὅλοι αὐτοὶ σε θρησκεία ἀσπρόμαυρων διλημμάτων ἠθικῆς. Πρόθυμοι νὰ δέχωνται ἀσμένως ἰσλαμοφασιστικὲς ἀναλύσεις καὶ παιδιαρίσματα ζενικοῦ τύπου.

Φρόντισε γι῾αὐτό, ὅλη ἡ ἀριστεράντζα ιντελιγκέτσια καὶ τὰ κοπιαριστίρια της, πασοκνουδοῦ κακέκτυπα. Ἔτσι ὥστε τὰ βιβλία νὰ εἶναι ἀνάλατα καὶ ἀνούσια, οἱ δὲ θεολόγοι νὰ αὐτολογοκρίνωνται, μιλῶντας οὐδέτερα, ἀκόμη καὶ σὲ περιπτώσεις κατάφωρης ἐκτροπὴς τῆς λογικῆς ἀπὸ τὰ παιδιὰ, μὲ τὴν ἐκτέλεση κομματικῶν (!!!) ἐντολῶν.