Φτάνει με την «τηλεδημοκρατία», έλεος.

Γράφει : ο Κλεισθένης.

Παρατηρούμε τελευταία τον πρωθυπουργό να καταγγέλλει τους δημοσιογράφους ότι ευθύνονται για την πολιτική κατάσταση στη χώρα, τον εκπρόσωπο της ΝΔ να καταγγέλλει αποκλεισμό των δράσεων του κόμματος απ’ τα τηλεοπτικά κανάλια και όλα τα υπόλοιπα κόμματα να διαμαρτύρονται για μεροληπτική αντιμετώπισή τους απ’ τα ΜΜΕ.
Το εξουσιαστικό σύστημα δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την επικοινωνία παρά για τις πολιτικές διεργασίες των κομμάτων.
Αλήθεια τι προσέφεραν στο πολιτικό γίγνεσθαι οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι «τηλεαστέρες» πολιτικοί; Μόνο εκλογικά κέρδη για τους ίδιους.
Όλοι γνωρίζουμε ότι τα ιδιωτικά κανάλια έχουν ιδιοκτήτες με συγκεκριμένα συμφέροντα και με επιδιώξεις εξυπηρέτησης αυτών των συμφερόντων, λογικό λοιπόν είναι για να στηρίξουν το άλφα ή το βήτα κόμμα εξουσίας ζητάνε ανταλλάγματα. Μήπως ανακαλύψαμε τον τροχό;
Η επιμονή των κομμάτων να γίνεται η πολιτική μέσω των τηλεοπτικών καναλιών δεν είναι σημερινό φαινόμενο αλλά μας έχει φέρει στο σημερινό αδιέξοδο.
Τα κόμματα ειδικά τα δύο που κυβέρνησαν τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες έχουν αντικειμενική αδυναμία να κατέβουν στο λαό και να συνδιαλλαγούν μαζί του για την εξεύρεση λύσεων καταθέτοντας τις δικές τους προτάσεις. Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα κόμματα και πολύ περισσότερο πολλούς απ’ τους εν ενεργεία πολιτικούς.
Οι πολιτικοί δεν τολμούν να εμφανιστούν σε ανοικτές συζητήσεις αλλά περιορίζονται σε κάποιες λίγες συγκεντρώσεις με τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς τους, φοβούνται το λεγόμενο λαϊκά «κράξιμο». Η παρουσία τους στα κανάλια όπου πηγαίνουν με την σωματοφυλακτική τους κουστωδία τους εξασφαλίζει απ’ τα απρόοπτα και τις εκδηλώσεις των απλών πολιτών που κάθε τόσο γίνονται και πιο επιθετικές.

ΔΕ ΜΑΣ ΤΑ ΛΕΕΙ ΚΑΛΑ Ο ΣΟΥΠΕΡ ΝΟΒΑ…

Εμείς ,όπως ίσως θυμούνται οι τακτικοί αναγνώστες μας ,από ανακοινώσεως-ιδρύσεως της κίνησης « Σπίθα ΄΄ είχαμε εκφράσει τις επιφυλάξεις μας και στη συνέχεια βλέποντας ορισμένα άτομα και κλίκες, παρασιτικά όντα καθ΄ημάς , εθισμένους-τροφίμους του Πρυτανείου(δημόσιο ,επιχορηγήσεις,επιδοτούμενοι καλλιτέχνες ,ΜΚΟ κλπ  ) που την πλαισίωναν την πρωτοκαθεδρία επιδιώκοντες ,σταθήκαμε τελείως απέναντι .

Ευχόμαστε να κάνουμε λάθος,εκτιμούμε το μουσικό έργο του Θεοδωράκη …αλλά μέχρι εκεί.

Κατά την άποψή μας επιχειρείτε καπέλωμα-ποδηγέτηση της αντίδρασης του Λαού.

Χαιρόμεθα που ένας διαδικτυακός μας φίλος αποκτά το ίδιο προβληματισμό  και ευχαρίστως αναδημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο του.

**************************************************************

Αν και όταν ανακοίνωσε ο Μίκης τη διακήρυξη του έσπευσα αμέσως να την υποστηρίζω, αν και όταν κάποιοι επιτέθηκαν στο Θεοδωράκη για τις παλαιότερες πολιτικές του πολιτικές θεώρησα τους επικριτές του μικρόψυχους, διαβάζοντας την παραπάνω ανάρτηση στο «επίσημο» σάϊτ της σπίθας (όπου διαπίστωσα ότι ήδη έχει στηθεί μαγαζί που πουλάει DVD και βιβλία – χωρίς να αναφέρεται κάπου αν τα χρήματα τα παίρνει ο Θεοδωράκης ή το κίνημα και όπου αναγράφεται τουλάχιστον 20 φορές το όνομα Μίκης Θεοδωράκης), είμαι έτοιμος να αναθεωρήσω πλήρως τη στάση μου προς την πρωτοβουλία του Θεοδωράκη και να περάσω και εγώ στο στρατόπεδο των επικριτών του, εκτός και αν δωθεί μια λογική απάντηση στις παρακάτω ερωτήσεις και σχόλια…

25.02.2011 ΒΑΣΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

1.
ΠΡΟΟΙΜΙΟ
Η Σπίθα είναι αντιστασιακός χώρος διαλόγου και κοινής δράσης για την εθνική ανεξαρτησία, την λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικολογική ισορροπία και την πατριωτική αναγέννηση. Αποτελεί ένα διάβημα προς τον ελληνικό λαό να αυτο-οργανωθεί βάσει των καλύτερων κοινοτικών και αντιστασιακών του παραδόσεων. Οδηγοί μας στον νέο αγώνα για την ελευθερία, οι λαμπρές σελίδες που έχει γράψει ο λαός μας, το ακριτικό αντιστασιακό του πνεύμα, η επανάσταση του ’21, η μεγάλη Εθνική Αντίσταση του ’40-’44, ο αντιαπαοικιακός αγώνας της Κύπρου το 55-59, ο αντιδικτατορικός αγώνας και η εξέγερση του Πολυτεχνείου (1). Πνοή μας, ο ιδιαίτερος αέρας της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης που διαποτίζει όλους τους αγώνες των Ελλήνων.

Η Σπίθα δεν είναι κόμμα, είναι ρεύμα κοινωνίας που φιλοδοξεί να συγκροτήσει κίνημα αντίστασης. Είναι ένας χώρος διαλόγου και κοινής δράσης των Ελλήνων πολιτών, που κινείται πέρα και πάνω από τις πολιτικές παθογένειες, τα συμπλέγματα και τις φαυλότητες που κυριαρχούσαν την προηγούμενη περίοδο και που τόσο βαθιά στην κρίση έχουν βυθίσει το λαό μας..

Περί Συλλογικής Ευθύνης

Γράφει: η Στεφανία Λυγερού

Εκπρόσωποι του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης λένε ότι ευθυνόμαστε συλλογικά για την οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, και είναι ο λόγος που επιβάλλουν (ΜΟΝΟ) στους πολίτες (οι εκπρόσωποι της πολιτείας εξαιρούνται της συλλογικής ευθύνης) τα δυσβάστακτα αυτά μέτρα. Πρέπει να πληρώσουμε ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ από τη στιγμή που ευθυνόμαστε συλλογικά.
Υπάρχει η υποψία ότι την ευθύνη, για το ότι έφτασε η οικονομία της χώρας σ’ αυτό το χαμηλό επίπεδο, την έχει κατά κύριο λόγο η πολιτεία. Υπάρχει η υποψία ότι τα χρήματα της χώρας (αυτά που εμείς οι Έλληνες φορολογούμενοι πληρώνουμε στο κράτος) τα χρησιμοποιήσαν οι εκπρόσωποι της πολιτείας για όφελος προσωπικό/ατομικό και όχι προς όφελος της χώρας.
Μέχρι σήμερα δεν μπορούσε να στηριχτεί μια τέτοια υπόθεση, ελλείψει στοιχείων (τα στοιχεία δεν είναι προσβάσιμα στον Έλληνα φορολογούμενο).

Κωνσταντινούπολη vs Ἀθήνα

Καµµιά φορά τούς τουρκόφιλους ἑλληνόφωνους τῆς Ἀθήνας τούς λυπᾶµαι. Ἀλήθεια, δέν τό λέω µέ ἔπαρση ἤ περιπαικτική διάθεση. τούς λυπᾶµαι ἀκόµη κι ἄν βρίσκονται στήν κυβερνώσα συµµωρία ἤ στούς τσανακογλεῖφτες της, δηλαδή ἀνήκουν στούς σηµερινούς βιαστές τῆς πατρίδας µας. Εἶναι τόσο ἀγράµµατοι, τόσο ἀνόητοι, τόσο ἀναξιοπρεπεῖς, τόσο οὐτιδανοί, πού πασχίζουν νά ἀποκτήσουν ἀξία ἄλλοτε ἀπό τήν κόντρα τους µέ τήν Χρυσή Αὐγή, ἄλλοτε ὑπερασπιζόµενοι τό πιό ἀνθελληνικό ἰδεολόγηµα κι ἄλλοτε ἐπιτιθέµενοι µέ γελοίους νοητικούς τσαρλατανισµούς σ’ αὐτό πού οἱ ἴδιοι ὀνοµάζουν «πατριωτικό µπλόκ». Ἔτσι θαρροῦν πώς θέτουν τούς ἑαυτούς τους στήν φαντασιακή ἐµπροσθοφυλακή τοῦ «ψηφιακοῦ µέλλοντος», τῆς «εἰρηνικῆς συναδέλφωσης» καί ἄλλων ὑποκρισιῶν ἤ ὀνειρώξεών τους. Σκέτη θλίψη.

Τέτοιες σκέψεις κάναµε καί µέ τήν ἐκποµπή τῆς Τσόκλη γιά τήν «Ἰστανµπούλ» καί – κυρίως – µέ τό δελτίο Τύπου τοῦ δήµου Ἀθηναίων, στό ὁποῖο ὁ Γ. Καµίνης ἀναφερόταν στή συνάντησή του µέ τόν «δήµαρχο τῆς Istanbul Kadir Topbas». Τί νά σχολιάσεις; Ὅταν ξέρεις µέ ποιά ἄτοµα (Καµπύλης καί βάλε…) στελεχώθηκε τό γραφεῖο τοῦ «ἀνεξάρτητου» δηµάρχου, δέν ἐκπλήσσεσαι. Νά ἐπιχειρηµατολογήσεις γιά τόν καθιερωµένο ἐξελληνισµό τόσων καί τόσων κυρίων ὀνοµάτων (Λονδῖνο, Βερολῖνο, Μόναχο…) σύµφωνα µέ τά διεθνῶς κρατοῦντα; Νά ἐπισηµάνεις τήν ἱστορικότητα τοῦ ὀνόµατος «Κωνσταντινούπολη», πού τό χρησιµοποιοῦσαν Ρωµαῖοι, Ἕλληνες κι Ὀθωµανοί γιά 1600 χρόνια; Ἤ τήν καθιερωµένη διεθνῶς χρήση τῶν παγιωµένων ἐξωνύµων τέτοιου τύπου; Γιά τή σχέση τῆς Κωνσταντινούπολης µέ τήν ἐθνική µας µνήµη δέν τό συζητῶ, τί νά πεῖς σέ ἀνελλήνιστα ἀνθρωπάκια; Αὐτά παπαγαλίζουν µόνο τίς µποῦρδες πού τούς ἔµαθε ἡ νεοταξίτικη ἀγέλη, περί «στερεοτύπων», «ἐθνικισµοῦ», «πισωγυρισµάτων» κτλ. Πάντως οἱ δυτικοί µας πάτρωνες, πού µόχθησαν δυό αἰῶνες νά καταστρέψουν τήν προσήλωσή µας στήν ἀδιάσπαστη συνέχειά µας καί στήν ὑπαρκτή ρίζα µας στή Ρωµανία, πρέπει νά νιώθουν δικαιωµένοι καί νά κοιµοῦνται ἥσυχοι. Σήµερα καί ἡ ἁπλή µνεία τῆς πατρώας Πόλης ἔχει ποινικοποιηθεῖ ἀπό τά ἐνθάδε πνευµατικά τους τσιράκια, τά ὁποῖα µέσα σέ µιά ἀεθνική κι ἀµνήµονα τσιµεντούπολη νιώθουν σάν τό ψάρι στό νερό.

Για να φύγουν οι ληστοσυμμορίτες απαιτείται η πολιτική ενηλικίωση των Ελλήνων

Tελικά, μετά από όλες αυτές τις εξελίξεις στην χώρα μας (που κάποιοι προσπαθούν να δωρίσουν), πρέπει να κατανοήσουμε πως είμαστε μόνοι. Μόνοι οι πολίτες απέναντι σε επιστημονικές μεθόδους άλωσης της ίδιας μας της ψυχής. Μόνοι μας, όλοι εμείς που γνωρίσαμε μία πατρίδα ως χώρα και όχι ως χώρο, στα χώματα της οποίας γελάσαμε, πονέσαμε, κλάψαμε, ερωτευτήκαμε…
Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε πως ήδη «έχει χωριστεί η ήρα από το στάρι», τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε στα βήματα που απαιτούνται. Όμως, πρώτα, θα πρέπει να συμφωνήσουμε σε μία σειρά από ζητήματα, θα πρέπει να ομοφωνήσουμε και να ομονοήσουμε σε έναν κοινό στόχο.
Από τα πρώτα που οφείλουμε να κάνουμε ως λαός, είναι να ξεχάσουμε αυτά που μας χωρίζουν και να επικεντρωθούμε σε αυτά που μας ενώνουν. Πολύ εύκολα διακρίνονται οι έριδες που προσπαθούν οι υποπρακτορίσκοι του σημερινού καθεστώτος να τοποθετήσουν ανάμεσα στους πολίτες. Έριδες που αναγείρουν μίση του παρελθόντος και επαναφέρουν στη μνήμη τον κακό μας εαυτό… Οι εμφυλιοπολεμικές παρόλες που «αφήνονται» αριστερά – δεξιά, σκοπό έχουν να πλήξουν την αλληλοκατανόηση μεταξύ των πολιτών. Έντεχνα, επαναφέρουν και τοποθετούν μπροστά μας -οι σύγχρονοι εφιάλτες- όλα εκείνα που μας θέλουν χώρια, για να μπορέσουν τα αφεντικά τους να «εργαστούν» στο γνώριμο –και φιλικό για τους ίδιους- περιβάλλον του «διαίρει και βασίλευε».