«Νεοθωμανισμός και ελληνική Θράκη».

Ρήξη-κέλευθα 29.11.10

 Συζήτηση με τον Κ. Καραΐσκο για την Θράκη και τον νεο-οθωμανισμό

.

ardin

ΤΟ ΤΟΥΒΛΟ

πηγή:paparokades
Ένας νεαρός και επιτυχημένο στέλεχος εταιρείας, οδηγούσε τη νέα του τζάγκουαρ κάπως γρήγορα σε μία γειτονιά όχι και τόσο καλόφημη.
Πρόσεχε μην τυχόν κανένα παιδάκι ξεπροβάλει απότομα ανάμεσα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Κάποια στιγμή πιστεύοντας πως είδε κάτι να κινείται επιβράδυνε, αντί όμως να εμφανιστεί κάποιο παιδάκι, ένα τούβλο χτύπησε με δύναμη την πλαϊνή πόρτα της τζάγκουάρ του. Φρέναρε απότομα και κάνοντας όπισθεν κατευθύνθηκε στο σημείο που το τούβλο είχε ριχτεί.pentapostagma (mail)

Φανερά θυμωμένος πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητό του, κι έπιασε ένα παιδί που βρήκε κοντά του, το έσπρωξε και το ακούμπησε με την πλάτη σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, φωνάζοντας:

«Γιατί το έκανες αυτό και ποιος είσαι; Τι νομίζεις ότι κάνεις;
Αυτό είναι ένα καινούριο αυτοκίνητο και το τούβλο που πέταξες του έκανε μια πολύ ακριβή ζημιά! Γιατί το έκανες»;

Το νεαρό αγόρι απολογητικά του είπε:
«Σας παρακαλώ κύριε. σας παρακαλώ, ζητώ συγνώμη, αλλά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω! Πέταξα το τούβλο γιατί κανένας δεν σταματούσε.»
Με δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπό του και στο σαγόνι του, το αγοράκι έδειξε πίσω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο.
«Είναι ο αδερφός μου» είπε «Το αναπηρικό του καροτσάκι αναποδογύρισε στο πεζοδρόμιο, έπεσε απ το καροτσάκι κι εγώ δεν μπορώ να τον σηκώσω».

Το αγόρι ζήτησε από τον νεαρό «Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να με βοηθήσετε να τον βάλουμε πίσω στο αναπηρικό του καροτσάκι;
Είναι χτυπημένος και είναι πολύ βαρύς για να τον σηκώσω μόνος μου».

Εμείς γινήκαμε μυρμήγκια, δεν μας βλέπουν αδίκως ως τέτοια αυτοί.

Γράφει : η Στεφανία Λυγερού

Ώρες παιδεύομαι να γράψω το ρημαδο-κείμενο.. Ντρέπομαι βασικά.
Δεν μπορείς να έρθεις σε επαφή με κανέναν από αυτούς, το άβατο έχει η βουλή, τα υπουργεία, τα γραφεία τους. Και όχι μόνο, όπως μας ενημέρωσαν από την γραμματεία του υπουργείου, θα δουν το αίτημά μας ΚΑΙ ΑΝ ΧΡΗΖΕΙ απαντήσεως, θα μας απαντήσουν!! Το αν χρήζει ή όχι απαντήσεως θα το κρίνουν αυτοί.
Οι «αριστότεροι υμών» στέκουν στο βάθρο τους και γελάνε βλέποντας από κάτω τα μυρμήγκια να προσπαθούν απεγνωσμένα να φανούν, να ακουστούν, να υπολογιστούν.
Μπορεί κάποιος να σε δει σαν μυρμήγκι αν εσύ δεν είσαι;
Στη χθεσινή συγκέντρωση, αφού ολοκλήρωσαν οι ομιλητές, ένας παρεβρισκόμενος ρώτησε «τι μπορούμε να κάνουμε»; Δεν είχα δικαίωμα παρέμβασης, δεν ήταν δική μου η ομιλία, απαντώ στο ερώτημά του σήμερα, από τούτο εδώ το βήμα. Αφού ολοκληρώσαμε την κίνηση (πρωτοκολλήσαμε την αίτηση) μίλησα με αρκετούς.. Τι περίμενες (μου είπαν), φυσικά θα αρνιόντουσαν το αίτημά σου για ακρόαση στη βουλή! Αυτό μου είπαν όλοι. Φυσικά και δεν μπορεί να δεχτεί τον καθένα ο υπουργός! Αυτό μου είπαν όλοι. Φυσικά και δεν θα λάβουν υπόψη την αίτησή σου! Αυτό μου είπαν όλοι. Φυσικά και δεν μπορείς να τους κάνεις τίποτα! Αυτό μου είπαν όλοι.
Εμείς γινήκαμε μυρμήγκια, δεν μας βλέπουν αδίκως ως τέτοια αυτοί.
Και να ρωτήσω.. Έχω να αντιμετωπίσω ένα πρόβλημα, πριν καν τολμήσω να σκεφτώ πώς θα το λύσω, έχω πειστεί ότι δεν μπορώ. Εμ θα μπορέσω; Σ’ αυτή την περίπτωση το πρόβλημα με νίκησε ή από μόνη μου έχασα;
Μέσα από την καρδιά μου θα πω ότι δεν με νοιάζουν αυτοί, αυτούς δεν θα σταματήσω να τους πολεμώ, μόνο για μας θλίβομαι. Και θλίβομαι πάρα πολύ. Γιατί είναι οι πλέον ανάξιοι αντίπαλοι, δεν έχουν καν τα κότσια να μας αντιμετωπίσουν κατά πρόσωπο και παρόλα αυτά εμείς τους δίνουμε την μάχη. Τους δίνουμε την μάχη πριν παλέψουμε. Χωρίς καν να παλέψουμε.

Είναι τόσο ντον Κορλεόνε;

Του Θανάση Καρτερού

Δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να καταλάβεις γιατί προχωρούν οι εκπρόσωποι των δανειστών τώρα σ’ αυτό που όλοι οι οικονομολόγοι πρόβλεπαν, στην επιμήκυνση δηλαδή της αποπληρωμής του χρέους της Ελλάδας. Με αποτέλεσμα οι στεναγμοί ανακούφισης από δασκάλους και Δασκαλόπουλους του Μνημονίου να ακούγονται μέχρι το Δουβλίνο.

Δύο απλά πράγματα κι ένα ερωτηματικό κρύβονται πίσω από την επιμήκυνση. Το πρώτο είναι πασιφανές: Δεν βγαίνει, δεν μπορεί η Ελλάδα να πληρώσει στην ώρα τους τα χρωστούμενα, άρα της δίνουν παράταση. Προσοχή όμως: Αφού συμμορφώθηκε μέχρι τώρα με τις υποδείξεις -και με το παραπάνω. Ο Παπακωνσταντίνου είναι επ’ αυτού ειλικρινής. Εμείς, λέει, κάνουμε ό,τι πρέπει -θέλει να πει ό,τι μας ζητούν- και εφόσον προχωρήσουμε με συνέπεια τις μεταρρυθμίσεις, θα έρθουν και οι διευκολύνσεις. Τι εννοεί λέγοντας μεταρρυθμίσεις το έχει καταλάβει πια ακόμα κι ο Παναγόπουλος…
Το δεύτερο είναι ότι θα μας καθίσουν στο σβέρκο οι επιτηρητές και η αγριότητα που επιβάλλουν και επιτηρούν μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Τα πέντε χρόνια γίνονται έντεκα και από ‘κει και πέρα βλέπουμε… Και η επιμήκυνση μπορεί να χτυπιέται ο Πεταλωτής ότι δεν σημαίνει παράταση της τρόικας, είναι βέβαιο όμως ότι σημαίνει ξένη κηδεμονία και μάλιστα άτεγκτη. Βαυαρική! Από τώρα προειδοποιούν ότι αν δεν πιάνουμε τους στόχους (που εκείνοι θέτουν), το νέο υπερμνημόνιο αορίστου χρόνου θα προβλέπει μέτρα… Αν δεσμοφύλακας θα είναι η τρόικα ή κάποια άλλη χούντα των αγορών λίγο ανακουφίζει.

ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ…..ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Οι «αγορές» υπολόγισαν πως η φτιαχτή οικονομική κρίση που προκλήθηκε απο τους πολιτικάντηδες σε συνεργασία με τους τραπεζίτες και τους Ευρωπαίους υπαλλήλους για να ελέγξουν πλήρως όχι απλά τους λαούς αλλά τους λαούς χωρίς κράτος.

Αφου η εξαφάνιση της έννοιας του κράτους με ότι αυτό συνεπάγεται ήταν το πρώτο τους μέλημα και συνεχίζει να είναι.

Ο πολίτης δεν πρέπει να είναι Έλληνας ή Γάλλος ή Ιταλός παρά μόνο Ευρωπαίος.

Με το ίδιο σκεπτικό που δεν μπορεί κάποιος να πιστεύει σε δυο «Θεούς» έτσι και ο σχεδιασμός επιβάλει την κατάργηση των Εθνών μέσα απο την αποδόμηση της ιστορίας,της γλώσσας και της θρησκείας.

Αυτό ήταν το πρωτο στάδιο….

Η εφαρμογή του δεύτερου σταδίου είναι η αντικατάσταση του απο ένα σύστημα όπου ο «Ευρωπαίος πολίτης» -καταναλωτής θα είναι πιστός μόνο σε αριθμούς αφού και ο ίδιος θα είναι πλέον προϊόν αριθμών.Τα κράτη θα πάψουν να λειτουργούν με νόμους και ο μοναδικός που θα ισχύει είναι αυτός του χρήματος.

Είναι η ακραία άποψη ενός καπιταλιστικού-φιλελευθερου συστήματος που αποσκοπεί στην διάλυση των ευρωπαϊκών κρατών ένα σύστημα αντίστοιχο του κομμουνισμού που όσο και αν φαίνεται περίεργο αποσκοπεί στα ίδια αποτελέσματα.