Πόσες χώρες έχει η Ευρώπη; Όσες θέλει η Γερμανία!

Το δόγμα ότι τα σύνορα στην Ευρώπη είναι δεδομένα και αμετακίνητα κατέρρευσε μαζί με τον Υπαρκτό!

Στη δεκαετία του 1980, οι διεθνείς πολιτικές αναλύσεις, δεξιές ή αριστερές, άρχιζαν με το δεδομένο, το δόγμα πιο σωστά, ότι τα σύνορα μέσα στην Ευρώπη είναι δεδομένα και αμετακίνητα, ότι ο χάρτης είναι σταθερός και……

αμετάβλητος εσαεί. Είχαν λόγο όσοι το έλεγαν, δεν είχαν όμως ίχνος οξυδέρκειας, αφού βασίζονταν στη συμφωνία της Γιάλτας, που ίσχυε από το 1945 και θα ίσχυε όσο θα διαιωνιζόταν ο Ψυχρός Πόλεμος.

Το 1989 σήμανε την κατάρρευση του Υπαρκτού και, μέσα στη δεκαετία του ’90, τι δεν είδαμε! Να εξαφανίζεται η Ανατολική Γερμανία, να σπάει η Τσεχοσλοβακία σε δύο κομμάτια, η ΕΣΣΔ σε δεκαπέντε και η Γιουγκοσλαβία σε επτά, αν δεν έγινε λάθος στο μέτρημα.

Ας μετρήσουμε ακόμη πόσα από τα θραύσματα των παραπάνω πρώην χωρών επέστρεψαν σαν πιστά σκυλάκια στις αγκάλες της μεγάλης μαμάς Γερμανίας: Ανατ. Γερμανία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Κροατία, Σλοβενία, Τσεχία, Σλοβακία…

 

Ας αναπολήσουμε κι εκείνον τον απίθανο υπουργό Εξωτερικών, τον Χανς Ντίτριχ Γκένσερ, που διαλαλούσε τουλάχιστον από το ’85 ότι το όνειρό του ήταν η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Σίγουρα οι ΗΠΑ ήταν χωμένες μέχρι τα αυτιά σε όλες τις καταρρεύσεις και διασπάσεις, αλλά τελικά σίγουρα άλλος ήταν ο πιο ωφελημένος.

Σήμερα είμαστε μάρτυρες ενός καινούργιου τσουνάμι από διασπάσεις, που κάποιες μοιάζουν αναπόφευκτες και άλλες πολύ πιθανές. Μπορεί να έπεσαν λυτοί και δεμένοι να γλιτώσουν το κέντρο της Ε.Ε., το Βέλγιο, πειθαναγκάζοντας τους ακροδεξιούς Φλαμανδούς αντί να διασπάσουν τη χώρα, να βρουν άλλα ενδιαφέροντα, αλλά στην περίπτωση της Ουκρανίας δεν φαίνεται να σώζεται εύκολα το παιχνίδι και ίσως να μην έχει νόημα να σωθεί, αφού από την εποχή του Στάλιν ήταν δύο χώρες σε μία:

Ενα ανατολικό κομμάτι μαζί με την Κριμαία, παραδοσιακά ρωσόφωνο, με ρωσική συνείδηση, και ένα δυτικό κομμάτι, υπόλειμμα από τους ανά τους αιώνες διαμελισμούς της Πολωνίας. Το τελευταίο το αναμένει εναγωνίως η Γερμανία να το εντάξει πάραυτα σε σκληρό μνημόνιο ελληνο-κυπρο-πορτογαλικού τύπου, ενώ το ανατολικό το περιμένει ο Πούτιν να το περιποιηθεί δεόντως.

Την τύχη της Ουκρανίας υπάρχει κίνδυνος να έχει η Βοσνία, που χρησίμευσε για σάκος του μποξ μεταξύ δυτικών και Μιλόσεβιτς, αλλά σήμερα δεν θα χαλιόταν καθόλου η Γερμανία να κόψει με μια δαγκωνιά το κροατικό κομμάτι. Καθώς οι εκκαθαρίσεις λογαριασμών στην πρώην Γιουγκοσλαβία γίνονται σε πιο βάρβαρη παραδοσιακά μορφή, έχουμε κάθε λόγο απαισιοδοξίας.

Πέρα της αμφισβήτησης, το πολιτικό έργο

Ν. Λυγερός

Το θέμα της ελληνικής ΑΟΖ είναι πια ένα θέμα που δεν απασχολεί μόνο τους ειδικούς. Έχει γίνει πια μια χειροπιαστή πραγματικότητα που απασχολεί κάθε Έλληνα πολίτη που θέλει να ζήσει το μέλλον της πατρίδας μας.

Έτσι η ΑΟΖ γίνεται και αντικείμενο συζήτησης και αμφισβήτησης από τον καθένα. Επειδή ζήσαμε ήδη τα ίδια με τον Τάσσο Παπαδόπουλο στην Κύπρο, μπορούμε ν’ απαντήσουμε ντόμπρα και σταράτα ότι το πολιτικό έργο όταν είναι σε εθνικό επίπεδο δεν ασχολείται καν με την αμφισβήτηση διότι το μόνο που έχει σημασία είναι η υλοποίησή του.

Η θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ θα γίνει θέλουν δεν θέλουν κάποιοι κι ας κατηγορούν άλλοι που είναι ήδη γονατισμένοι. Η ελληνική ΑΟΖ είναι απαραίτητη για τον Ελληνισμό και για την Ελλάδα μας. Αυτό το ξέρει πλέον κάθε πολιτικός.

Έτσι θα φανεί μέσω της πράξης ποιος είναι πραγματικός ηγέτης που δεν θα φοβηθεί τις βρισιές και τις κατηγορίες, που θα ξεπεράσει τις αμφισβητήσεις και θα αφήσει τους άλλους άφωνους με την απόφασή του, ακριβώς όπως το έκανε ο Τάσσος Παπαδόπουλος.

Δεν υπάρχει ανάγκη να απαντήσει σε τίποτα, διότι το έργο του επαρκεί για να αποδείξει την αξιοπιστία του. Δεν έχουμε ανάγκη από λόγια και προτάσεις, η ελληνική ΑΟΖ θέλει μόνο και μόνο την θέσπιση.

Ο γόρδιος δεσμός έφτασε στον κόμπο, τώρα θέλει δράση για να γίνει πράξη και ν’ αρχίσει επίσημα το μέλλον της Ελλάδας.

 

Χωρίς(;) προοπτική

Θανάσης Νικολαΐδης

ΟΥΔΕΙΣ αναμάρτητος και περιμένουμε. Κατά τα έργα (και «έργα» του) έκαστος και οι κλάδοι κατά σινάφι. Και τι να μας σερβίρουν πέρα απ’ την αγωνία της (επαν)εκλογή τους; Πώς να το χειριστούν τα κανάλια των καναλαρχών της διαπλοκής;

ΠΟΛΛΑ τα αποσιωπούν, άλλα τα προβάλλουν κατά κόρον, ξεθυμαίνουμε και η ταχυδακτυλουργία πέρασε. Κι ύστερα; Με το στόμα ξεχασμένα ανοιχτό. Ποιος και τι έκλεψε, τι μας «χρωστάει»; Εξαφάνισαν από μπροστά μας τους δράστες με τις χειροπέδες, τους μάντρωσαν στο κελί τους κι εμείς περιμένουμε. Ενημέρωση για την πορεία των διαδικασιών και πληροφόρηση για τυχόν «επιστροφές». Για τόνωση και κουράγιο. Δεν τις βλέπουμε και η ανεργία κάνει θραύση. Άρμεξαν προλετάριους και οι μεγαλοκλέφτες τσουγκρίζουν τα ποτήρια, σε κλωβό ασφαλείας. Κι αν τους αγριέψεις, θα σε παραπέμψουν στην παγκοσμιοποίηση κι ίσως σου κουνήσουν το μαντήλι φεύγοντας για τα…ξένα.

ΤΙ, λοιπόν, χρειάζεται (ο λεγόμενος λαός, με τις αμαρτίες του κι αυτός κατά τάξη και άτομο); Προοπτική! Πώς; Με την υπόδειξη του…καλύτερου δημάρχου για την πόλη και του πιο δραστήριου περιφερειάρχη; Μήπως με τους αριθμούς που ευημερούν και κάποιους συνανθρώπους μας να λιμοκτονούν;

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ και τακτικά, οφείλουν να μας δίνουν αναφορά. Για το σκάνδαλο της ημέρας, αλλά και για τις «επιστροφές». Δεν ξεχνάμε, και το Ταμείο περιμένει. Επειγόμαστε κι αυτοί μετράνε ψήφους, πριν τους βάλουν στο καλάθι. Να πέσουν στο τραπέζι τα κλεμμένα και τότε να καμαρώνουν για επιτυχίες και πλεονάσματα.

ΔΕΝ τους βλέπεις για τι αγωνιούν, τι τους απασχολεί και τι (υπερ)ψηφίζουν; Τσιμουδιά για τη μείωση του αριθμού τους οι εθνοπατέρες μας, για αποκαλύψεις, διορισμούς «ημετέρων» και υπογραφές. Άχνα για τους «εργαζόμενους» της Βουλής με τους ηγεμονικούς μισθούς και τα εφάπαξ. Ούτε αράδα κομματικής ανακοίνωσης για το όργιο της φαρμακευτικής δαπάνης που μας βούλιαξε.

ΤΑ ψηφαλάκια τους κατά κόμμα και υποψήφιο κι ας ακροβατεί η Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού. Τα «επιστρεφόμενα» αθέατα στον σκοτεινό ορίζοντα και το πάρτι συνεχίζεται. Όσο μπορούν, όσοι μπορούν, εκεί που τους παίρνει.

ΖΗΤΑΜΕ, λοιπό, λογαριασμό απ’ τους «Άρχοντες», μας οφείλουν εξηγήσεις.

Η Αποκριά πέρασε, οι μασκαράδες μένουν…!

(σαρακοστιανά)

Βάϊος Φασούλας

Για το λευτέρωμα της ανθρώπινης ψυχής, για το πέταγμά της και την περιήγησή της στα ουράνια και στη γη, η Αποκριά είναι εκείνη που θέτει όλα τα ελατήρια και τις ανθρώπινες ευαισθησίες σε κίνηση. Η αναμονή και προετοιμασία του ερχομού της, η παραμονή και η έφοδος των ανθρώπων για το αποκριάτικο «γίγνεσθαι» με αποκορύφωμα το ξεφάντωμα, το φαγοπότι, το γλέντι το μασκάρεμα κι ο χορός (ως κι ολόκληροι λαοί χορεύουν) είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της. Σε διάφορους τόπους έχει να παρουσιάσει διάφορες ιδιοτέλειες και ιδιορρυθμίες και η αποκριάτικη παράδοση, αλλοιωμένη σε μεγάλο βαθμό, βρίσκει τόπο για εκτόνωση και δράση. Ακόμα και στα χωριά έβρισκαν τρόπους να ξεχάσουν και να ξεφύγουν απ’ τα φορτισμένα δρώμενα και η Καθαρά-Δευτέρα βουτούσε τη σφραγίδα της στις δικές της μελάνες αφήνοντας πότε το γιαούρτωμα, πότε το αλεύρωμα, πότε το γάνωμα και άλλα πολλά. Έτσι έφευγε αργά, όπως ερχόταν αφήνοντας πίσω της έναν πλατύ κι ευχάριστο απόηχο απ’ το μεγάλο ξεφάντωμα. Κι εδώ στη φετινή, ιδιαιτέρως, Αποκριά είχε τη δυνατότητα ο καθένας να κάνει ότι θέλει, να γίνει ότι θέλει, να αυτοζωγραφιστεί από σκλάβος σε αυτοκράτορας, από θνητός σε θεός, από ηλίθιος σε βλάκας, από παράφρων σε παρανοϊκός, από δημοκράτης σε πάρα…δημοκρατικός, από πατριώτης σε υπέρ πατριώτης από χαφιές σε σπιούνος ή λεκές, από νεροκουβαλητής ως και γεμιστής στα στόματα κάποιων διψασμένων και άλλα, άλλα πολλά και γνωστά και μερικοί -ανά τον κόσμο- δεν καταδέχτηκαν να μασκαρευτούν αποκριάτικα, αλλά διατήρησαν τα καθημερινά μασκαρεμένα προσωπεία τους.

Ας μείνουμε λίγο στην Ελλάδα κι ας την ψάξουμε με κάποια ψυχραιμία, ξέρετε όπως ψάχνουμε τις κότες μην έχουν ψείρες. Αν πάρουμε, λοιπόν, την Ελλάδα στα χέρια μας, αντί να τη δούμε αφράτη σαν άσπρη περιστέρα και μ’ έναν κλώνο ελιάς, θα τη δούμε να την έχουν σκίσει, να την έχουν αποπλανήσει, να την έχουν παράφορα βιάσει και να την έχουν μετατρέψει σε πόρνη. Να περπατά κουρελιασμένη καθοδόν κι ολοταχώς στους δρόμους των ενόχων και της διαφθοράς παρασύροντας τα πάντα. Να περιπλανιέται στα δικά της μονοπάτια, τα άλλοτε φωτισμένα, και να αντικρίζει τα σκοτάδια του υποκόσμου που προέκυψαν μέσα από την… ελευθερία και τη… δημοκρατία. Έτσι η παραμονή των μασκαράδων καθίσταται μόνιμη και αλώβητη, αφού έχουν καταφέρει με τα μασκαραλίκια τους να βάλουν χέρι στους θεσμούς και να μένουν κυρίαρχοι εξουσιαστές παράγοντας βρώμικη λάσπη.

Η ελευθερία, κατά…μαγικό τρόπο μεταφέρθηκε στα χέρια… (επιτρέψτε μας να πούμε μια λέξη, που στη Θεσσαλία τη λένε και σήμερα)…των πουτσαράδων, που σημαίνει  «λεβέντες» όταν κάνουν μια άξια πράξη. Στην προκειμένη περίπτωση, δυστυχώς, σημαίνει άλλο πράγμα και αν κάποιος επιθυμεί να μάθει, ας απευθυνθεί σε ορισμένα ιδιωτικά κανάλια, που οι πράξεις τους φαίνονται μέσα από διάφορες πρόστυχες παρουσιάσεις που υποβαθμίζουν τη Χώρα μας και την μεταβάλλουν σε Χώρα πόρνη σε πρώτη μοίρα αφού τα νήπια ακόμα γνωρίζουν και σπουδάζουν όλα τα ανήθικα και πρόστυχα πράγματα.