Θα προλαβαίναμε αν δεν καταναλώναμε τόση ενέργεια και τόσο χρόνο στην προσπάθεια

Γράφει η Στεφανία Λυγερού

Άκουσα έναν καθηγητή να λέει ότι η φύση ξέρει τι πρέπει να κάνει, χωρίς να έχει κάτι/κάποιον να την καθοδηγεί, κουβαλά τις γνώσεις στο dna της (στην σύνθεσή της).

Οι σοφοί πρόγονοί μας είπαν ότι η γνώση δεν μαθαίνεται, την ανακτάς από μνήμης.

………

Έχουμε φυτέψει σπόρους σ’ ένα χωράφι με πετρώδες χώμα. Το φυτό ξέρει τον σκοπό του, θέλει να τον πραγματώσει, προσπαθεί να αναπτυχθεί αλλά η ρίζα δεν μπορεί να απλωθεί, βρίσκει κόντρα πάνω στις πέτρες, παρόλα αυτά συνεχίζει την προσπάθεια, ψάχνει να βρει διέξοδο αλλού, να βρει χώμα να προχωρήσει. Πέφτει η βροχή και παρασύρει άλλες πέτρες και χτυπούν το νεογέννητο βλαστό, κόβουν και τ’ οξυγόνο του. Κι αυτό εκεί ακάθεκτο συνεχίζει να προσπαθεί, να φέρει εις πέρας την αποστολή..

Το φυτό υπό αυτές τις συνθήκες δεν γίνεται να αναπτυχθεί πολύ, γιατί η περίοδος της ζωής του είναι συγκεκριμένη και τον περισσότερο από τον χρόνο του ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ!!! Προσπαθεί να διατηρηθεί στη ζωή. Δεν απλά αυξάνεται, όπως ξέρει από φύση αλλά/και μπορεί (χωρίς καθοδήγηση, χωρίς ειδικούς).

Ο ίδιος σπόρος αν είχε πέσει σε σωστές συνθήκες θα αναπτυσσόταν τέλεια και μόνος του, και θα έφτανε όσο μπορεί να φτάσει το είδος του (το μέγιστο). Και θα το έκανε απλά και ακούραστα, επειδή μπορεί…

Η φύση καρπίζει, αναπτύσσεται, φτάνει στο τέλειο, απλά επειδή το μπορεί.