Πιθανές δικανικές συνέπειες από το «απίστευτο λάθος» των εμπειρογνωμόνων του ΔΝΤ

Γράφει ο Νίκος Γεωργαντζάς*

Ενώ ο ‘εκτελεστής ηθοποιός’ (performer) Γιώργος Τράγκας μάταια προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα του Αντώνη Σαμαρά και του Αλέξη Τσίπρα, άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους παραμένουν τα δύο άρθρα που παίζουν πρόσφατα στο ‘Πρώτο Θέμα’ [1][2]. Το πρώτον έχει να κάνει με το «απίστευτο λάθος» των εμπειρογνωμόνων του ΔΝΤ, που αναγκάζει τον Ολιβιέ Μπλανσάρ, επικεφαλή του ερευνητικού τμήματος του ΔΝΤ, να παραδεχθεί στις 3.1.2013 πως η πολιτική της λιτότητος, την οποίαν ήδη πληρώνει με το αίμα του ο ελληνικός μας κόσμος, αποτελεί το αποκορύφωμα ενός συστημικού λάθους, και μάλιστα «εφ’ όλης της ύλης» [1].

Το δεύτερον άρθρον ζητά τροποποίησιν της νομοθεσίας στην Ελλάδα, όπως επίσης και στις χώρες Βουλγαρία, Ιταλία, Μολδαβία, Ουκρανία, Πολωνία, Ρουμανία, Ρωσία και Τουρκία, λόγω των συστημικών διαρθρωτικών τους προβλημάτων στον «χώρο της Δικαιοσύνης». Ένα άμεσο αποτέλεσμα της δικανικής τούτης προβληματικής είναι η μεγάλη χρονική «καθυστέρηση στην εκτέλεση των καταδικαστικών αποφάσεων του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που αφορούν αυτές τις χώρες, με αποτέλεσμα το Δικαστήριο να υπερφορτώνεται με χιλιάδες επαναλαμβανόμενες περιπτώσεις» [2].

Δεν επιθυμώ να γίνομαι δυσοίωνος. Η σπασμωδική όμως αντίδραση που αναμένεται από το νυν σαθρόν πολιτικόν σύστημα της ανθελληνικής, ξενόφερτης και απολυταρχικά τυραννικής κομματοκρατίας, που μας έχει επιβληθεί από την παγκόσμια ολιγαρχία ή πολυαρχία [3], όχι μόνον στην Ελλάδα και στην Κύπρο, αλλά και σε όλες τις παραπάνω, όπως και σε πάρα πολλές άλλες χώρες, δεν είναι άλλη από μίαν δραστικά δραματική αύξησιν στην επίσης συστημικά λάθος κατηγορίαν ή παραλλαγήν της δικαιοσύνης (Σχ. 1).

Ο 63ος του Ορφέως Ύμνος εις την Δικαιοσύνην, την παρουσιάζει ως την αδελφήν ψυχήν ή το αγαθόν δαιμόνιον της δικαιοσύνης και της νομιμότητος, την αιωνίαν φίλην της ορθής συμπεριφοράς του δικαίου και του πρέποντος. Αυτή η πλουσία σε αρετές, σεβάσμιος, τιμημένη κόρη ήταν, σύμφωνα με τον Ησίοδο (Θεογονία 901), στενά συνδεδεμένη με την Δίκην, την θεάν ή την προσωποποίησην της δικαιοσύνης, των δικαίων κρίσεων και όλων των δικαιωμάτων που καθορίζονται με βάσιν το εθιμικόν και το δίκαιον του ελληνικού μας έθους και έθνους.

Απέναντι βέβαια στην θεά Δίκη πάντα στέκεται η θεά Αδικία, η προσωποποίηση της αδικίας. Μαζί όμως, η θεά Δίκη και η σκανδαλιάρα θεά Αδικία βοηθούν στον ορισμόν της υπό την ευρείαν έννοιαν δικαιοσύνης (Σχ. 1.i), όπως επίσης και στον ορισμόν της επιμέρους ή της κατά μέρος δικαιοσύνης (Σχ. 1.ii).

 

Σχήμα 1. Η στατική περιπλοκότητα των κατηγοριών ή παραλλαγών της δικαιοσύνης.

 Ήδη από την εποχή των ομηρικών επών, η συμβολική σημασία των ονομάτων παίζει έναν καθοριστικόν ρόλον στην ανάπτυξιν του ελληνικού μας πολιτισμού. Π.χ., ο προπάτοράς μας Οδυσσεύς αντιμετωπίζει τον αρχηγόν των μνηστήρων, ο οποίος ονομάζεται ‘Αντίνοος’, που είναι δηλαδή ο αντι-νούς και φυσικά πάρα πολύ ταιριαστά ο υιός του ‘Ευπείθη’, αυτού δηλαδή που εύκολα πείθεται.

Οι δυο άπιστοι υποτακτικοί του προπάτορος Οδυσσέως, που προδίδουν τον κύριό τους είναι η ‘Μελανθώ’ και ο ‘Μελάνθιος’, τα μαύρα δηλαδή λουλούδια, τέκνα του ‘Δολίου΄. Αντιδιαμετρικά, οι πιστοί βοηθοί του Οδυσσέως είναι ο ‘Φρόνιος’, ο φρόνιμος δηλαδή και ο ‘Εχένιος’, εκείνος ο οποίος νουν έχει.

Έτσι ακριβώς και στον μύθον των Αθηναίων που σχετίζεται με τα Ελευσίνια Μυστήρια, το όνομα του πρώτου εκ των τεσσάρων τέκνων της Μετανείρας και του Κελεού (δρυοκολάπτου) είναι η ‘Καλλιδίκη’, η καλή δηλαδή Δίκη, θεά, κόρη της Θέμιδος και του Διός, ο οποίος βέβαια στον Όμηρο ευθύνεται γιά την του σύμπαντος τάξιν. Το όνομα δε του δευτέρου τους τέκνου είναι ‘Κλεισιδίκη’, η ξακουστή δηλαδή γιά την δικαιοσύνη της, μιάς και η/ο ‘κλυτός’ (με ύψιλον) σημαίνει περιώνυμος ή ξακουστός, ενώ στον Όμηρον η λέξις απαντάται και με ‘ει’ [4].

Είναι απαραίτητη η μικρή τούτη ιστορική αναδρομή στις ρίζες του ελληνικού μας πολιτισμού, διότι είναι στην εποχή του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους που τον ελληνικό διαλογισμό φαίνεται να τον απασχολεί πολύ έντονα η έννοια της διανεμητικής δικαιοσύνης ή distributive justice (Σχ. 1.β). Στην μεταμοντέρνα μας όμως προσωρινότητα, ο ανθρωπινός μας κόσμος και πολιτισμός φαίνεται να ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με την αποκαταστατικήν (restorative), διορθωτικήν (corrective) ή επανορθωτικήν (restorative) δικαιοσύνην (Σχ. 1.α).

Τούτο είναι φανερό στο πρόσφατο κάλεσμα της πρωτοβουλίας να συμμορφωθούν με την νομολογίαν του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων «οι 47 κυβερνήσεις των κρατών-μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης, να αντιμετωπίσουν τα διαρθρωτικά τους προβλήματα στο χώρο της Δικαιοσύνης [και] να επιταχύνουν τις διαδικασίες στην απονομή της», όλα βέβαια γιά να εξασφαλίσουμε την «βιωσιμότητα του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» [2]. Το να συμμορφωθούν όμως διαρθρωτικά οι 47 κυβερνήσεις των κρατών-μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης συνεπάγεται μίαν επίσης δραστικά δραματικήν αύξησιν στο ήδη τεράστιον κοινωνικόν κόστος της διορθωτικής δικαιοσύνης (Σχ. 1.α), το οποίον συνεχίζει διαρκώς να αυξάνεται, επειδή ακριβώς όλη σχεδόν η ανθρωπότητα εξακολουθεί στην μεταμοντέρνα μας προσωρινότητα να παραμελεί επίμονα και συστηματικά την διανεμητικήν δικαιοσύνην (Σχ. 1.β).

Εκτός βέβαια εάν τα καταφέρουν οι 47 κυβερνήσεις των χωρών τούτων πραγματικά «να συνεργαστούν στενότερα με την κοινωνία των πολιτών [τους] και να επιδείξουν προσαρμογή στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου» [2]. Και αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον εάν πάψουμε επιτέλους να παραμελούμε την διανεμητική δικαιοσύνη και να αρχίσουμε, πέραν από την φροντίδαν μας προς μίαν δικαίαν διανομήν των υλικών αγαθών ή equitable distribution of material goods (Σχ. 1.β.1), όπως επίσης και να δίδουμε έμφασιν, μετά από χιλιάδες χρόνια ξανά, στην δικαίαν διανομήν των πολιτικών αγαθών ή equitable distribution of political goods (Σχ. 1.β.2).

Παρενθετικά, εδώ χρειάζεται μεγάλη προσοχή στο ότι, αν και η μετάφρασι της γαλλικής λέξης ‘citoyen’ είθισται να είναι η/ο ‘πολίτης’ στα ελληνικά, στην πραγματικότητα οι δύο έννοιες απέχουν κατά παρασάγγας, καθόσον ο Έλλην πολίτης κάποτε ζούσε πραγματικά ελεύθερος, ως ένα μόριον μίας πολιτικής κοινωνίας εν ελευθερία, ενώ ο Γάλλος citoyen μόλις πρόσφατα ανακάλυψε, όχι ακριβώς την ελευθερίαν του, αλλά τα πολιτικά δικαιώματα που του εδόθησαν καθώς εξήρχετο από την φεουδαρχίαν. Η κατά παρασάγγας δε απόστασις μεταξύ των λέξεων ‘πολίτης’ και ‘citoyen’ είναι ανάλογος με την επίσης κατά παρασάγγας απόστασιν μεταξύ των λέξεων ‘αλήθεια’ και ‘truth’: γιά τον Παρμενίδη, η Αλήθεια είναι θεά, ενώ γιά τον Martin Heidegger, ο του Ηρακλείτου πατήρ πάντων πόλεμος γι’ αυτήν, μόλις και αγγίζει την έννοιαν μιάς διαδικασίας γιά την γεμάτην αβεβαιότηταν αποκάλυψήν της (Entbergung: disclosure ή Unverborgenheit: unconcealment)· στην σύγχρονη δε μεταφυσική του Schelling και του Χέγκελ, το κύριο χαρακτηριστικό στην ουσία της λέξης ‘truth’ δεν είναι η αβεβαία αλήθεια, υπό την έννοιαν της αποκαλύψεως του Χάιντεγκερ, αλλά η ιδία η βεβαιότητα υπό την έννοιαν του ‘certitudo’, την οποίαν ο Καρτέσιος εσφράγισεν μετά της ουσίας του ‘veritas’ [5, σ. 19].

Έχουν βέβαια ήδη ενημερωθεί οι κλειτοί ή κλυτοί κομματάνθρωποι του ελληνικού κυνοβουλίου (επίσης με ύψιλον λόγω του κλέους των) γιά το τι σχετικά γράφει κατωτέρω η Δρ. Μαρία Νεγρεπόντη Δεληβάνη, τέως Πρύτανης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, γιά την δήλωσιν του οικονομολόγου του ΔΝΤ, Olivier Blanchard, περί του σφάλματος [1]: «Και ενώ μια τέτοια δήλωση θα έπρεπε να γίνει σημαία για την άμεση αλλαγή αυτής της καταστρεπτικής πολιτικής που αποτελειώνει την Ελλάδα, και ενώ αποτελεί μια, εξ ουρανού, ευκαιρία για να επαναθέσουμε από την αρχή το περιεχόμενο των Μνημονίων, για να διαμαρτυρηθούμε προς κάθε κατεύθυνση, για να απαιτήσουμε το δίκαιό μας, τελοσπάντων… δεν κουνιέται φύλλο!».

Για να καταλήξει στην μονολεκτικήν φράσιν «Έλεος»! Με όλην δε την εξαιρετικήν του εκτίμησιν στην Δρ. Νεγρεπόντη Δεληβάνη, ο Δρ. Ευριπίδης Μπίλλης, τέως Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ, παρατηρηρεί πως «το λάθος ήταν και είναι εσκεμμένο για να προκληθεί η οικονομική καταστροφή της χώρας μας και η δήμευση του υποθηκευμένου εθνικού πλούτου της. Φαίνεται όμως ότι κάποιος ‘αφελής’ του ΔΝΤ ανακάλυψε το ‘σφάλμα’ και πίστεψε ότι ήταν σφάλμα. Αυτό είναι φανερό από τη συνέχιση του δολοφονικού ‘σφάλματος’».

Το άρθρον βέβαια καταλήγει λέγοντας ότι τελικώς δεν υπάρχει καμμία έρευνα χωρίς να γίνονται λάθη, το νοητικά όμως σοβαρόν είναι η επανάληψις του λάθους. Το δε ασυγχώρητα σοβαρόν είναι η διαιώνισις του λάθους.

Άρα ο Ολιβιέ Μπλανσάρ του ΔΝΤ φαίνεται πως έχει ήδη ίσως αρχίσει να κατανοεί τις άρδην αρνητικές επιπτώσεις της ανισοκατανομής των υλικών αγαθών της οικονομίας και της χρηματιστικής, πέραν από την στατική περιπλοκότητα των κατηγοριών ή παραλλαγών της δικαιοσύνης (Σχ. 1). Επίσης όμως πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν ποιά μπορεί να είναι μία πιθανή και ιδιαίτερα επιθυμητή διαχρονική συμπεριφορά (Σχ. 2), η οποία θα μπορούσε να προκύψει με την κατάλληλη, ωφέλιμη μόχλευση της δυναμικής πολυπλοκότητος των συσχετισμών που υπάρχουν μεταξύ των κατηγοριών ή παραλλαγών της δικαιοσύνης· ωφέλιμη, φυσικά, όσον αφορά τον ελληνικό μας κόσμο, σε σχέση πάντα με την συλλογική ευδαιμονία και την συλλογική οικονομική ευμάρεια του ελληνικού μας κόσμου στην Ελλάδα, στην Κύπρο, αλλά και όλων των συνεκδήμων Ελληνίδων και Ελλήνων, επάνω σε όλην την επιφάνειαν του πλανήτη Γη.

Σχήμα 2. Μία ωφέλιμη διαχρονική συμπεριφορά από την δυναμική πολυπλοκότητα της δικαιοσύνης.

Η συνολική διαχείρησις της επιμέρους ή της κατά μέρος δικαιοσύνης (Σχ. 1.ii), ίσως παραπαίει επειδή ακριβώς όλη μας σχεδόν η ανθρωπότητα εξακολουθεί στην μεταμοντέρνα μας προσωρινότητα να παραμελεί επίμονα και συστηματικά την διανεμητικήν δικαιοσύνην (Σχ. 1.β). Έτσι, όλη η διαχείρησις της δικαιοσύνης τελικά καταντάει να ‘μετριέται’ με το συλλογικό κοινωνικό κόστος του τι κάνει τα πράγματα να πηγαίνουν στραβά, πράγμα το οποίον ίσως εξηγεί γιατί όλη σχεδόν η ανθρωπότητα εξακολουθεί στην μεταμοντέρνα μας προσωρινότητα να βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην διορθωτικήν δικαιοσύνην (Σχ. 1.α), ενώ παραμελεί επίμονα και συστηματικά την διανεμητικήν δικαιοσύνην (Σχ. 1.β), ειδικά σε ό,τι αφορά την δικαίαν διανομήν των πολιτικών αγαθών ή equitable distribution of political goods (Σχ. 1.β.2).

Στο πολιτικόν έργον του Αριστοτέλους, η διανεμητική δικαιοσύνη συνδέεται άρρηκτα με την σπανιότητα των υλικών και των πολιτικών αγαθών. Τα αγαθά τούτα αποτελούν το αντικείμενον της δικαιοσύνης και η σπανιότητά τους πηγάζει τόσον από αντικειμενικές όσον και από υποκειμενικές διαστάσεις [6].

Το σύστημα του συλλογικού κοινωνικού κόστους της δικαιοσύνης πρέπει να αποτελεί ένα βασικό συστατικό στοιχείο σε ένα σύγχρονο, υγιές σύστημα δικαιοσύνης. Κατά το πρώτον έτος της ποσοστιαίας κατανομής των επί μέρους μεταβλητών της δικαιοσύνης στο Σχ. 2, η κατανομή τούτη των κατηγοριών της δικαιοσύνης μάλλον είναι ενδεικτική ενός συστήματος δικαιοσύνης που προσπαθεί να ελέγχει την αδικία και όχι να δημιουργεί δικαιοσύνη μέσα στην ανθρωπινή κοινωνία.

Το άμεσο αποτέλεσμα είναι ένα υψηλόν κοινωνικόν κόστος της επιθεωρήσεως των κρουσμάτων της αδικίας, με ένα πολύ υψηλόν κόστος της αναδιανεμητικής δικαιοσύνης (Σχ. 2.α.2) και ένα επίσης αρκετά υψηλόν κόστος της ανταποδοτικής δικαιοσύνης (Σ. 2.α.1). Και τούτα τα κρούσματα αδικίας επαναλαμβάνονται συνεχώς και τελικά εκδηλώνονται αθροιστικά, ως η δικανική εκείνη προβληματική, που χαρακτηρίζεται από μίαν μεγάλην χρονικήν «καθυστέρηση στην εκτέλεση των καταδικαστικών αποφάσεων του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που αφορούν αυτές τις χώρες, με αποτέλεσμα το Δικαστήριο να υπερφορτώνεται με χιλιάδες επαναλαμβανόμενες περιπτώσεις» [2].

Κατά το δεύτερον έτος της ποσοστιαίας κατανομής των επί μέρους μεταβλητών της δικαιοσύνης στο Σχ. 2, η αρχική επίδρασις μίας αυξήσεως των δαπανών γιά την πρόληψιν της αδικίας μπορεί να εκδηλωθεί ως μια αύξησις της διανεμητικής δικαιοσύνης (Σχ. 1.β και Σχ. 2.β.2). Γίνεται δε καταφανής η δραστική μείωσις στο κόστος της αναδιανεμητικής (Σχ. 2.α.2) και της ανταποδοτικής δικαιοσύνης (Σχ. 2.α.1), ως αποτέλεσμα της αυξήσεως της διανεμητικής δικαιοσύνης (Σχ. 1.β), και ειδικά της δικαίας διανομής των πολιτικών αγαθών (Σχ. 2.β.2).

Κατά το τρίτον έτος της ποσοστιαίας κατανομής των επί μέρους μεταβλητών της δικαιοσύνης στο Σχ. 2, όσον αφορά τις δραστηριότητες προλήψεων της αδικίας, αρχίζουν να έχουν αποτέλεσμα οι συνολικές μειώσεις του κόστους της ανταποδοτικής και της αναδιανεμητικής δικαιοσύνης. Είναι όμως τώρα μικρότερη η ανάγκη γιά εισαγγελικές παρεμβάσεις; Υπάρχουν βέβαια τώρα λιγότερα κρούσματα αδικίας που επαναλαμβάνονται, αλλά εξακολουθεί να υπάρχουν πολλές παλιές αδικίες, έτσι ώστε το κόστος της ανταποδοτικής δικαιοσύνης δεν μπορεί να μειωθεί.

Μετά από αρκετόν χρόνον γιά τις δραστηριότητες πρόληψης της αδικίας να εκδηλωθεί μέσα σε όλο το σύστημα της δικαιοσύνης, το συνολικόν κόστος και της ανταποδοτικής δικαιοσύνης, όπως και εκείνο της αναδιανεμητικής δικαιοσύνης μειώνονται δραματικά. Επιπλέον, κατά το τέταρτον έτος της ποσοστιαίας κατανομής των επί μέρους μεταβλητών της δικαιοσύνης στο Σχ. 2, η διανομή των εν λόγω μεταβλητών της δικαιοσύνης και η κατανομή των κατηγοριών του κονωνικού της κόστους αλλάζουν σημαντικά.

Ανεξάρτητα λοιπόν από το ποιές θεωρίες των ποινών της εγκληματολογίας και της ποινικολογίας εφαρμόζονται σήμερα στον ελληνικόν μας κόσμον στην Ελλάδα και στην Κύπρο, η μονομερής εξάρτησις της ελληνικής μας κοινωνίας από την αποκαταστατική, διορθωτική ή επανορθωτική δικαιοσύνη (Σχ. 1.α), ακόμη αλλά και ειδικά με το τεράστιον κοινωνικόν κόστος της αναδιανεμητικής δικαιοσύνης, μέσω της υψηλής φορολογήσεως, ειδικά της οικογενειακής κατοικίας, δεν μπορεί παρά να γίνεται συνένοχος και ενεργά συνεργός στην επανάληψιν ενός λάθους. Το πλέον δε ασυγχώρητα σοβαρόν παράπτωμα της ελληνικής δικαιοσύνης είναι η διαιώνισις του λάθους τούτου, προς όφελος των αγορών της χρηματιστικής και τον αφανισμόν της ελληνικής κοινωνίας, του ελληνικού μας λαού.

ίΑπεναντίας, η επαναφορά του ελληνικού μας κόσμου στην έμφασιν της διανεμητικής δικαιοσύνης είναι αναγκαία, τουλάχιστον γιά την συνολικήν διαχείρησην της επιμέρους ή της κατά μέρος δικαιοσύνης (Σχ. 1.ii) στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Μπορεί όμως τούτο να επιτευχθει δημοκρατικά, μέσα  από το νυν σαθρό πολιτικό σύστημα της ανθελληνικής, βαρβαρικής, ξενόφερτης και απολυταρχικά τυραννικής κομματοκρατίας, που μας έχει επιβληθεί από την παγκόσμιαν ολιγαρχίαν ή πολυαρχίαν, όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο;

Ο όρος ‘δημοκρατικά’ φυσικά σημαίνει ή μεταφράζεται σε όλες εκείνες τις δικλείδες ασφαλείας καθ’ οδόν προς ένα πραγματικά δημοκρατικόν πολίτευμα. Το μεταβατικόν εκείνο πολίτευμα που απαιτείται δεν είναι άλλον από μίαν, έστω μερικήν, αντιπροσώπευσην, μίας ελληνικής πολιτικής κοινωνίας, μέσα στο πολιτικόν σύστημα του τόπου.

Γιά να μαγειρέψεις όμως μία συνταγή που σου αρέσει, πρέπει πρώτα να έχεις τα απαραίτητα υλικά. Πως δηλαδή θα παρασκευάσεις, π.χ., μίαν σούπαν λαχανικών, εάν πρώτα δεν έχεις τα απαραίτητα λαχανικά;

Ένα απαραίτητον λοιπόν υλικόν, γιά ένα, έστω μερικά, αντιπροσωπευτικόν πολιτικόν σύστημα, είναι η νομική πρώτα θέσμισις της ελληνικής μας κοινωνίας σε μίαν κοινωνία πραγματικών πολιτών και όχι απλά υπηκόων, ανθρώπων δηλαδή με ‘πολιτειότηταν’· ανθρώπων που νομικά και νόμιμα έχουν και με τον νόμον (βλ. Σύνταγμα), την ιδιότηταν του πολίτη. Χωρίς αυτό το βήμα, η επομένη ελληνική ημέρα της διανεμητικής δικαιοσύνης δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ.

Μιάς και νομικός δεν είμαι, ας το ψάξουν το θέμα οι συνΕλληνίδες και οι συνΈλληνες νομικοί στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Πως δηλαδή μπορούμε νομικά και νόμιμα να δημιουργήσουμε ξανά την επανασύστασην μίας ελληνικής πολιτικής κοινωνίας (το πρώτο μας βασικόν συστατικόν ή υλικόν ‘λαχανικόν’), ώστε να προχωρήσουμε προς ένα πραγματικά, εάν έστω και μερικά, αντιπροσωπευτικόν πολιτικόν σύστημα στην Ελλάδα και στην Κύπρο;

Ευοί Ευάν,

Νίκος Γεωργαντζάς*

 

[1] Αφιέρωμα του γαλλικού περιοδικού «Marianne»:

L’incroyable erreur des experts du FMI: Το απίστευτο λάθος των εμπειρογνωμόνων του ΔΝΤ

http://www.protothema.gr/economy/article/?aid=252165.

[2] Ζητά τροποποίηση της νομοθεσίας:

«Συστημικά» προβλήματα Δικαιοσύνης στην Ελλάδα εντοπίζει το Συμβούλιο της Ευρώπης

http://www.protothema.gr/world/article/?aid=252340.

 

[3] Robert A. Dahl. 1972. Polyarchy: Participation and Opposition. Yale University Press. Bλ. επίσης:

America is a polyarchy – Noam Chomsky: http://www.youtube.com/watch?v=PaFozS93Syo.

 

[4] Τουτουντζή Ο. 2001. Τα Μυστήρια των Ελλήνων και η Δημοκρατική Παράδοσις. Eισήγησις στο Α’ Συνέδριο για τα Αρχαία Θρακικά Μυστήρια, Αλεξανδρούπολις, Ελλάς, available online (23/1/2013): http://www.xrysalogia.gr/mystiria.html.

[5] Heidegger M. 1992. Parmenides. (A Schuwer and R Rojcewicz – transltr.). Indiana University Press: Bloomington, IN.

http://books.google.com/books/about/Parmenides.html?id=frwxZ3GWduYC.

[6] Κοντογιώργης ΓΔ. 1982. Η Θεωρία των Επαναστάσεων στον Αριστοτέλη. ΑΑ Λιβάνης, Αθήναι, Ελλάς.

http://www.protoporia.gr/i-theoria-ton-epanastaseon-ston-aristoteli-p-39727.html.

 

* Ο Δρ. Νικόλαος του Κωνσταντίνου Γεωργαντζάς είναι Καθηγητής συστημικής δυναμικής στο Πανεπιστήμιο Fordham της Νέας Υόρκης. Η συστημική δυναμική είναι μία νέα σχετικά επιστήμη, που τα τελευταία χρόνια σημειώνει ραγδαία εξέλιξη, τόσο στην Αμερική όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο Δρ. Γεωργαντζάς είναι ιδρυτικόν μέλος του ελληνικού τμήματος στον παγκόσμιο οργανισμό συστημικής δυναμικής, έχοντας διατελέσει πρόεδρος του παγκοσμίου σχετικού συνεδρίου, που έγινε στην Αθήνα το 2008. Κατατάσσεται δε στους κορυφαίους παγκοσμίως επιστήμονες του τομέα του, με δημοσιεύσεις σε σειρά επιστημονικών περιοδικών και βιβλίων. Πέραν των ακαδημαϊκών του καθηκόντων, με τα συνεχή άρθρα-παρεμβάσεις του βρίσκεται πάντα στην πρώτην γραμμήν γιά την προώθησην του ελληνικού μας κόσμου στις ΗΠΑ, αλλά και της επιλύσεως των προβλημάτων που αντιμετωπίζει όλη η ελληνική μας κοινωνία, επάνω σε όλην την επιφάνειαν του πλανήτη Γη.