Η της Δηλιακής Συμμαχίας εξέλιξις

Νίκος Γεωργαντζάς

Ως πρόδρομος της Κοινωνίας των Εθνών και του ΟΗΕ, ο θεσμός της Αμφικτυονίας ξεκινά ως μία συνένωσις γειτονικών ελληνικών φύλων. Αργότερα εξελίσσεται εις ένωσιν των ελληνικών πολιτειών, πάντοτε με επίκεντρον ένα ιερόν ναόν κοινής λατρείας.

Αρχικά θρησκευτικός, σύντομα ο χαρακτήρ της εξελίσσεται εις πολιτικόν. Πολιτικόν διότι, μέσω των χρησμών, των εκ του μαντείου του ναού, η Αμφικτυονία διαχειρίζεται πολιτικάς καταστάσεις και ρυθμίζει την εξωτερικήν πολιτικήν, ενώ ακόμη και οι Πέρσαι ζητούν χρησμούς από τα ελληνικά μαντεία.

Ετυμολογικώς, η λέξις «Αμφικτυονία» προέρχεται από τον όρον «αμφικτύων», ο οποίος σημαίνει αυτόν που κατοικεί τριγύρω, δηλαδή τον γείτονα. Ο όρος προέρχεται από το πρόθεμα «αμφί-» και την λέξιν «κτοίνα», η οποία σημαίνει οικισμός. Κατά μία άλλην εκδοχήν, η οποία αμφισβητείται, η λέξις «Αμφικτυονία» προέρχεται από τον Αμφικτύονα, αδερφόν του Έλληνος και πάππον του Τριπτολέμου, αμφότεροι υιοί της Πύρρας και του Δευκαλίωνος. Ο Αμφικτύων όμως θεωρείται ο ιδρυτής των Αμφικτυονιών.

Εντός του ιστορικού αυτού πλαισίου, κατά τον 5ον αιώνα π.Χ., η «Δηλιακή Συμμαχία» είναι μια πολιτική και στρατιωτική ένωσις, 150 περίπου ελληνίδων πολιτειών, υπό την κηδεμονίαν της των Αθηναίων πολιτείας (Σχ. 1). Ο ΄Ελλην ιστορικός Θουκυδίδης αναφέρει τα κίνητρα, τα οποία εξωθούν τους Ίωνες να στραφούν προς την των Αθηναίων πολιτείαν, ώστε να αναλάβει εκείνη την ηγεμονίαν των επιχειρήσεων, αντί της των Σπαρτιατών πολιτείας.

Τα κίνητρα είναι: (α) η συγγένεια, εφ’ όσον η των Αθηναίων πολιτεία θεωρείται μητρόπολις της Ιωνίας και (β) ο φόβος, διά την βιαιότητα του Παυσανίου, Βασιλέως των Σπαρτιατών, καθώς οι Έλληνες της Ιωνίας δεν επιθυμούν να τους φέρεται ως να ήσαν δούλοι.

Φιλοσοφία είναι ό,τι κάνουμε, πριν αρχίσουν οι… 13 ερωτήσεις *

Νικόλαος Κ. Γεωργαντζασ / Nicholas C. Georgantzas
Professor, Management Systems
Director, System Dynamics Consultancy
FORDHAM UNIVERSITY BUSINESS SCHOOLS
113 West 60th Street, Suite 617·D
New York, NY 10023·7484
U.S.A.

 

Ερώτησις ιγ´: Τι σημαίνει η ελληνική μας ιδιαιτερότητα; Μόνες και μόνοι ή μόνον όλες και όλοι μαζί, οι Ελληνίδες και οι ΄Ελληνες, ως ένας λαός ηγετών, θα βρούμε λύσεις; Μόνον όταν όλες και όλοι ενεργήσουμε μαζί, συλλογικά, μόνον τότε θα βρούμε κοινές λύσεις, στα κοινά, πολιτικά μας προβλήματα. Σωστά;

Α´) Η ΤΗΣ ΠΑΡΡΗΣΙΑΣ ΑΡΕΤΗ

Αριστοτέλης: επίθετο «παρρησιακός» από το ρήμα «παρρησιάζομαι» (Ρητορική, 2.5.11). Ετυμολογία (από το «έτυμος» ή αληθής + λόγος): απο τα ουσιαστικά «παν» + «ρήμα» ή «ρήσις». Σημαίνει να εκφράζεται ένας άνθρωπος, κυρίως δια του λόγου, χωρίς αναστολές και φόβο, με ειλικρίνεια, ευθύτητα και θάρρος!

Ερώτησις α´: Τι συμβαίνει όταν μεταλλάσσουμε την παρρησία σε αθυροστομία, π.χ., ως μία απρόσεκτο και αναιδή έκφρασι γνώμης; Μήπως τότε υποχωρούμε πολιτικά; Μήπως διότι, αντί γιά άμεσες και σαφείς λέξεις, που λαλούσιν ακριβώς εκείνο που πρέπει να πουν, μεσολαβούν η διάνθισις, η εκφραστική μας κάλυψις και ο ρητορικός ελιγμός;

Ερώτησις β´: Μήπως η παρρησία εκδηλώνει την σχέσι μας με:

α´) Την Αλήθεια και την της Αρετής μας συγκρότησιν;

β´) Την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ (ευθύνειν και ελέγχειν): ανάληψις και όχι εκχώρησις αυτών;

γ´) Την Αισθητική, την Αλήθεια, την Αρετή και την Αφθονία, τους 4 δηλαδή κωδικοποιημένους, αξιακούς μας πυλώνες, που υποβαστάζουν την ομηρική μας προτροπή: ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ ΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑι, αυτό το απόλυτον μετα-ιδανικόν της απεριορίστου παν·δεξιότητος ή παν·επαρκείας του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού;

Ερώτησις γ´: Αφθονία λοιπόν, από το στερητικόν ‘α’ και την λέξι «φθόνος». Μα τι δημιουργεί φθόνον; Μήπως η έλλειψις της δικαίας, αριθμητικής ισο·δια·νομής των πολιτικών πρωτίστως και των υλικών αγαθών, μεταξύ των ανθρώπων, λόγω της αδίκου και μη δικαίας, καθεστωτικής επιβολής της αναλογικής ή γεωμετρικής κατα·νομής των πολιτικών και υλικών αγαθών, δηλαδή αναλόγως ή γεωμετρικώς, ως προς την ευγενή δήθεν καταγωγήν των μεγαλο-γεωκτημόνων αριστοκρατών ή κοτζαμπάσηδων;

Ερώτησις δ´: Ποία η σχέσις μεταξύ της Αφθονίας και του ΄Ελληνα Αρτέμη Σώρρα (ΕΙ·ΕΝD), έναντι της λιτότητος του καθεστώτος;

Β´) ΑΠΟΒΛΑΚΩΣΙΣ

Ερώτησις ε´: Ποίες είναι τεχνικές που αμβλύνουν την επιθυμία και την ικανότητα των ανθρώπων να αναγνωρίζουμε τα τερατώδη ψέμματα της καθημερινής προπαγάνδας του καθεστώτος, μέσω των ΜΜΕ;

Ο ελληνικός μας ταυτοτικός αυτοπροσδιορισμός και η των συστημάτων φύσις

(από το «artFM Radio», την Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013)

 Νηπίοισιν ου λόγος, αλλά ξυμφορή γίνεται διδάσκαλος

(Διδάσκαλος των ανοήτων γίνεται όχι ο λόγος, αλλά η συμφορά)

Δημόκριτος (Β´ 76)

 

Νικόλαος Κ. Γεωργαντζάς

Είναι ζώα! Διαπράττουν ένα δόλιο έγκλημα, όσες και όσοι μιλούν γιά οικονομική ανάπτυξι στην Ελλάδα και την Κύπρον, τώρα.

Η οικονομία των 2 (δύο) αυτών πατρίδων του ελληνικού μας έθους και έθνους χρειάζεται κοινωνική, οικονομική και πολιτική αναγέννησι, αξιοποίησι και ανέλιξι, όχι οικονομική ανάπτυξι. Η προπαγάνδα γιά οικονομική ανάπτυξι είναι του έξωθεν επιβεβλημένου και άρδην τυραννικού καθεστώτος της κομματοκρατίας.

 Η δική μας, η των Ελληνίδων και Ελλήνων προπαγάνδα, πρέπει να προωθεί την αναγέννησι, αξιοποίησι και ανέλιξι της ελληνικής μας κοινωνίας, οικονομίας και πολιτείας. Εάν φυσικά θέλουμε να βελτιώσουμε ριζικά την συλλογική ποιότητα ζωής του ελληνικού μας κόσμου στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Το σημαντικό είναι να ξεκινήσει άμεσα η διαδικασία μεταρρύθμισης των ελληνικών μας πολιτικών θεσμών. Αυτά που προτάσσω εδώ σήμερα έχουν την θέσι ένος τονωτικού προλόγου, γιά όλα εκείνα που πρέπει να ακολουθήσουν.

 Ο ελληνικός μας ταυτοτικός αυτοπροσδιορισμός

Το «Να υπάρχεις Ελληνικός», διδάσκει μας ο Δημήτρης Λιαντίνης, «δηλώνει 4 (τέσσερις) τρόπους συμπεριφοράς:

α) ΄Οτι δεχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από την Φύσι».

β) ΄Οτι δεν δέχεσαι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων.

γ) ΄Οτι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης, όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων.

δ) ΄Οτι αποθεώνεις την εμορφιά, γιατί η εμορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου και φθαρτή σαν την σάρκα σου».

Ηράκλειτος, Λεύκιππος, Εμπεδοκλής, Δημόκριτος, Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης και Ισοκράτης, όλοι συμφωνούν με τον Δημήτρη Λιαντίνη. ΄Οπως επίσης συμφωνούν μαζί του και πολλοί άλλοι στοχαστές της κλασικής Ελλάδος.

Π.χ., ο Αριστοτέλης αναφέρεται πολλές φορές στις απόψεις του Δημοκρίτου, όπως παρατηρεί και ο Διογένης Λαέρτιος (LXXX, 3). Ίσως διότι, όπως ακριβώς ο Αριστοτέλης, έτσι και ο Δημόκριτος ακολουθεί την εμπειρική μέθοδο, όχι μόνον γιά την επιβεβαίωσι των συμπερασμάτων του, αλλά κυρίως γιά την ανάπτυξι των θεωριών του.

Ο Αβδηρίτης ανέλυσε αντικειμενικά και υποκειμενικά φαινόμενα, ακολουθώντας 2 (δύο) αρχές. Η πρώτη αρχή δηλώνει πως δεν γνωρίζουμε τίποτε, διότι η Αλήθεια βρίσκεται πάντοτε στο βάθος της πραγματικότητας (απόσπασμα Β 117). ΄Αρα, γιά να αποκαλυφθεί, απαιτεί ένα συνεχή πόλεμο από τον εραστή ή ερευνητή της· ο Ηράκλειτος συμφωνεί απολύτως, καθόσον: «Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν» και «αρμονίη αφανής φανερής κρείττων».

 Σε ό,τι αφορά στη θέση του Ηρακλείτου, ως προς τις φαινομενικά αντίθετες έννοιες, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το απόφθεγμά του 45 (126): «Τα ψυχρά θέρεται, θερμόν ψύχεται, υγρόν αυαίνεται, καρφαλέον νοτίζεται», δηλαδή: τα ψυχρά θερμαίνονται, το θερμό ψύχεται, το υγρό ξεραίνεται, το στεγνό δροσίζεται. Υποδεικνύει έτσι ο Ηράκλειτος, ότι οι φαινομενικά αντίθετες δυνάμεις, καταστάσεις και τάσεις συνδέονται μέσω της συνεκτικής αντιρρόπου αρμονίας: «ΠΑΛΙΝΤΟΝΟΣ ΑΡΜΟΝΙΗ ΟΚΩΣΠΕΡ ΤΟΞΟΥ ΚΑΙ ΛΥΡΗΣ» (απόσπασμα Β´ 51).

Η συνεκτική αντίρροπος αρμονία του Ηρακλείτου δεν εκφράζεται μόνον μέσω του κοινού λόγου, αλλά και ως ένας «πόλεμος». Αυτή είναι μία άλλη όψη της συνεκτικής αντιρρόπου αρμονίας, μιας κοσμικής σταθεράς, τεντωμένης εξ ίσου προς πολικές κατευθύνσεις: «ΟΚΩΣΠΕΡ ΤΟΞΟΥ ΚΑΙ ΛΥΡΗΣ».

Είναι δηλαδή η συνεκτική αντίρροπος αρμονία του Ηρακλείτου, ένα σύστημα αντιρρόπων δυνάμεων, που δομεί το σύμπαν, το οποίον διέπει και παράγει διαρκώς, οδηγώντας το σε νέες ισορροπίες, μέσω των συγκρούσεων των πολλαπλών συνεκτικών του πόλων. Η χρήσι του όρου «πόλεμος», σε ένα επίσης από τα γνωστά ρητά του: «πόλεμος πατήρ πάντων», ουσιαστικά συνδέεται με το «τα πάντα ρει», καθώς τα πάντα στον κόσμο είναι σε συνεχή κίνηση και διεργασία, δηλαδή σε ένα πόλεμο.

Στην έμμετρη φιλοσοφία του, ο Ακραγαντίνος φιλόσοφος Εμπεδοκλής, επίσης χρησιμοποιεί την λέξι «Αρμονία», ως ένα κύριο όνομα, με το οποίο αντικαθιστά την «Φιλότητα». Στην ησιόδειο δε «Θεογονία» (937), η Αρμονία είναι θεά, την οποία οι αρχές της ελληνικής πολιτείας επικαλούνται γιά έναν εύνομο κοινωνικο-πολιτικό βίο.

Η δευτέρα αρχή του Δημοκρίτου δηλώνει πως όλα τα πράγματα εξαρτώνται από μια ανάγκη ή αιτιότητα. Εδώ, ο Αβδηρίτης στοχαστής δείχνει την αιτιατή σχέσι μεταξύ της πραγματικότητας και των εξωτερικών μορφών του κόσμου, τις οποίες γνωρίζουμε μέσα από τις 5 (πέντε) μας αισθήσεις: ακοή, αφή, γεύση, όρασι και όσφρησι.

Ο Δημόκριτος, γιά να απαντήσει στην απορία του κατά πόσον οι αισθήσεις ή ο νους μας συμβάλλουν στην αποκάλυψι της Αληθείας, διατύπωσε ένα φανταστικό διάλογο, όπου έβαλε τις αισθήσεις να λένε προς τον νου: «τάλαινα φρήν παρ’ ημών τας πύστεις…» (όχι ‘πίστεις’ με ‘ί’, αλλά ‘πύστεις’ με ‘ύ’, από το ρήμα πυνθάνομαι: πληροφορούμαι), δηλαδή: «ταλαίπωρη, αφού πήρες από μας τις πληροφορίες γιά την πραγματικότητα που σε περιβάλλει, προσπαθείς να αρνηθείς την συμβολή μας; Εάν επιμείνεις σε αυτήν την αλαζονική άποψι, εσύ είσαι που θα ξεπέσεις σε γνωσιακή φτώχεια, αφού δεν θα έχεις πληροφόρησι από εμάς γιά την πραγματικότητα» (απόσπασμα Β 125).

Δημήτρης Καζάκης: πολλά λέει, αλλά λίγα καταλαβαίνει

Νίκος Γεωργαντζάς

Δεν έχω καμμία απολύτως διάθεσι να ασχολούμαι με παραπληροφορημένους ελληνόφωνες. ΄Ενας από το είδος τους όμως έχει αρχίσει να κάνει συχνή χρήσι του ονόματός μου, υποχρεώνοντάς με να το πράξω.

Βρέθηκα στην Αθήνα γιά μία ημέρα, κατά την διάρκεια της επιστροφής μου στην Νέα Υόρκη, μετά από μία αποστολή του συμβουλευτικού οργανισμού ΕΙ·ΕΝD στην Κύπρο. Τηλεφώνησα του Δημήτρη Καζάκη στο όνομα της συνένωσης του ελληνικού μας λαού, γιά να προσκαλέσω τον ίδιο, όπως και άλλα μέλη του ΕΠΑΜ, σε μία συνάντησι του οργανισμού ΕΙ·ΕΝD, που είχε προγραμματιστεί στην Λακωνική Αγωγή, το Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012.

Στο παρελθόν είχαμε επικοινωνήσει αρκετές φορές με τον Καζάκη, τηλεφωνικά, αλλά και μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων. Διά ζώσης όμως, τον Καζάκη τον έχω συναντήσει μία μόνον φορά, ήταν νομίζω Αύγουστος του 2011, σε μία συνάντησί μας, μαζί με τους συνάδελφους μου, Δρ. Κώστα Κυριακίδη και Δρ. Νίκο Λυγερό.

 Προσκάλεσα λοιπόν τον ίδιο τον Καζάκη και του ζήτησα επίσης να παρευρεθούν μαζί του στην Λακωνική Αγωγή, το Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012, τα μέλη του ΕΠΑΜ, Λεωνίδας Αποσκίτης και Δημήτρης Κυπριώτης. Τον Αποσκίτη και τον Κυπριώτη τους είχα γνωρίσει σε άλλες συναντήσεις Ελληνίδων και Ελλήνων που, μέσα στο αρμονικό πλαίσιο της Ελευθερίας, του Πολιτικού ΄Ερωτα και της Δικαιοσύνης, μας ενώνει το πρόταγμα της απελευθέρωσης της πατρίδας μας, από το ξενόφερτο καθεστώς, της στυγνά τυραννικής κομματοκρατίας, η οποία δεν είναι μόνον ανθελληνική, αλλά και άρδην ελληνοφοβική.

― «Καλά, θα τους το πω, θα τους το πω…», μου υποσχέθηκε ο Δημήτρης Καζάκης.

Η σύντομη τηλεφωνική συζήτησί μας γρήγορα στράφηκε στην συνάντησι του Καζάκη με τον Αρτέμη Σώρρα. Από ό,τι γνωρίζω, από τον ίδιο τον Αρτέμη Σώρρα, εκείνη η συνάντησι πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του Μάκη Ευθυμίου Τριανταφυλλοπούλου, δημοσιογράφου και εκδότη. 

΄Ηταν σε εκείνο ακριβώς το σημείο της σύντομης τηλεφωνικής μας συνδιάλεξης, που ο Καζάκης άρχισε να μου λέει γιά την εντύπωσι που του έκανε ο Αρτέμης Σώρας. Τον παρομοίασε με… «νταλικιέρη» και, στο όνομα της συνένωσης του ελληνικού μας λαού, του απάντησα: 

― «Ναι, και εγώ άκουσα να τον παρομοιάζουν είτε με νταλικέρη ή με club bouncer, δηλαδή με μπράβο λέσχης. Έχω δει όμως με τα μάτια μου και έχω πιάσει στα χέρια μου, τα πιστοποιητικά αποδείξεων καταθέσεως ή certificateofdepositreceipts, τα αποκαλούμενα ‘CDRs’, γιά τα ομόλογα των US$600 δις. των ΗΠΑ, που καταθέσαμε σε θυρίδα τράπεζας του Καναδά, μέλη του οργανισμού ΕΙ·ΕΝD, γιά τον Αρτέμη Σώρρα, σε ειδικό λογαριασμό, υπέρ της ελληνικής δημοκρατίας. Είναι αληθινά!»

Εργαλεία διά την ανέλιξιν της ελληνικής μας συνειδητότητος

 

Από την εκπομπήν ‘ArtFM’, την Παρασκευήν 8 Νοεμβρίου 2013

 

Τοις εγρηγορόσιν ένα και κοινόν κόσμον είναι, των δε κοιμωμένων έκαστος εις ίδιον αποστρέφεσθαι

(Για τους ξύπνιους υπάρχει εις και ο ίδιος κόσμος, ενώ οι κοιμισμένοι στρέφονται ο καθείς εις ένα δικόν του)

Ηράκλειτος (Β 89)

Νικόλαος Κ. Γεωργαντζάς

Eξακολουθούν να παραμένουν εις το προσκήνιον, τα θέματα της αφυπνίσεως της ελληνικής μας συν·ειδήσεως και συν·ειδητότητος, όπως δυστυχώς και εκείνον της ευαισθητοποιήσεώς μας, εις την καθεστωτικήν προπαγάνδαν, την οποίαν βιώνουμε καθημερινώς, μέσω των καθεστωτικών ΜΜΕ. Είναι όμως ένα συγκεκριμένον τμήμα της ελληνικής μας παιδείας, το οποίον μας παρέχει τα απαραίτητα εργαλεία, προς αντιμετώπισιν τούτων των προβλημάτων.

Είναι άρδην επιτακτική η ανάγκη να εξοπλισθεί με τα εργαλεία τούτα, ο ελληνικός μας κόσμος, εις αμφοτέρας τας χώρας του ελληνικού μας έθους και έθνους, εις την Ελλάδα και την Κύπρον. Διά να δύναται, όχι μόνον να αντιμετωπίζει την καθεστωτικήν προπαγάνδαν, αλλά ταυτοχρόνως να συμβάλλει ουσιαστικώς εις την συλλογικήν αφύπνισιν της ελληνικής μας συν·ειδήσεως και συν·ειδητότητος.

Πολύς λόγος έχει γίνει περί της τετρακτύος των Πυθαγορείων. ΄Οντως, η τετρακτύς αποτελεί την ουσίαν της διδασκαλίας των, όπως και ένα ιερόν των σύμβολον.

Αποτελείται από τους δέκα πρώτους αριθμούς, δηλαδή 1-10 (ένα έως δέκα), τοποθετημένους εις τέσσαρας σειράς: ένα, εις την πρώτην σειράν, δύο, εις την δευτέραν σειράν, τρεις, εις την τρίτην και τέσσαρας, εις την τέταρτην σειράν. Η κυρία σχέσις της τετράδος και της τετρακτύος φαίνεται και από την φημισμένην σχέσιν των πρώτων τεσσάρων αριθμών με την δεκάδα, την οποία παράγουν όταν προστεθούν: 1+2+3+4=10.

Μεταφερομένη εις τον χώρον της παιδείας, η τετρακτύς συνδέεται με τον βασικόν κορμόν των 4 (τεσσάρων) επιστημών, αι οποίαι σχετίζονται εννοιολογικώς μεταξύ των, εις μίαν ενιαίαν θεωρητικήν βάσιν, ενώ συναποτελούν ένα τμήμα της ελληνικής μας φιλοσοφίας, όπως επίσης και της κοσμοθεάσεως της ελληνικής γραμμής σκέψεως. Είναι δε αι επιστήμαι αυταί: η αριθμητική, η αστρονομία, η γεωμετρία και η μουσική.

Οπλισμένοι με τα υπερόπλα του ορθολογισμού και της κριτικής σκέψεως, οι στοχαστές της κλασικής Ελλάδος βλέπουν μεν τον άνθρωπον ως ένα ον υλικόν, κατ’ ευφημισμόν θα τολμούσα να πω, πρωτίστως δε τον βλέπουν ως ένα ον πνευματικόν. ΄Αρα, το κύριον μέλημά του είναι, και πρέπει να είναι, η πνευματική του ανέλιξις, όχι μόνον προσωπικώς, αλλά επίσης κοινωνικώς και πολιτικώς.

Η ετυμολογική ανάλυσις του όρου «άνθρωπος», εις την οποίαν συγκλίνουν τα πορίσματα της ιστορικής γλωσσολογίας, απαντάται ήδη εις ένα μυκηναϊκόν τύπον γραφής, εις τον οποίον εμφανίζονται λέξεις, προερχόμεναι από την ρίζαν «ὄψ» του ουσιαστικού «όψις» και του ρήματος «ὄψομαι», όπως επίσης και από το ρήμα «ὁρῶ», του οποίου ο ενεργητικός παρακείμενος είναι «ὄπωπα». Η λέξις «ἄνδρ-ωπος», με «δ», υποδηλώνει εκείνον ο οποίος έχει την μορφήν, την όψιν ή το πρόσωπον ανδρός, άρρενος ή θήλεος, εάν βεβαίως δεν πρόκειται διά ένα όρον του προελληνικού γλωσσικού υποστρώματος.

Η ουσία, η μορφή και η συν·ειδητότης του ανθρώπου λοιπόν συνθέτουν μίαν αρμονικήν έκφρασιν της Φύσεως, από όπου προέρχεται ο άνθρωπος, και δη ο ελληνικός άνθρωπος. Βλέπει δηλαδή τον άνθρωπον, η ελληνική γραμμή σκέψεως, ως αποτελούμενον από ουσίαν, μορφήν και συν·είδησιν, ως μίαν αρμονικήν έκφρασιν της Φύσεως, σκοπός της οποίας φαίνεται πως είναι η συνεχής ανέλιξις της συν·ειδητότητος.

Συν τω χρόνω, το ελληνικόν ερωτικόν μας δαιμόνιον οδηγεί εις την μίξιν της μεριστής και της συνεχούς ουσίας, ώστε το ίδιον το είναι της Φύσεως να ανελίσσεται εις άτομα συν·ειδητά. Τον χρόνον βεβαίως ο Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης, ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος, αλλά και η μαθηματική βιολογία, από το 2010, τον περιγράφουν ως τρισδιάστατον, και δη σπειροειδή. Συν τω χρόνω λοιπόν, μετουσιώνεται ο άνθρωπος, διά μέσου οργανισμών όχι της οντολογικής, αλλά της οντικής κλίμακος, όπως είναι, π.χ., η κοινωνία των ανθρώπων.

Είναι δε η ουσία η μεριστή ή μεριζομένη, η ‘άνευ ποιού’ ή ‘άποιος ουσία’, που παράγει τα βασικά σωμάτια της φυσικής εις ζεύγη, π.χ., ηλεκτρόνια και ποζιτρόνια ή κουάρκ και αντικουάρκ. Σχετικά δε με την μεριστήν ή μεριζομένην ουσίαν, ο Πυθαγόρας και ο Πλάτων την σκιαγραφούν, αντιστοίχως, μετά των όρων: «έτερον» και «αόριστος δυάς», θεωρώντας πως εκπροσωπεί την θήλεια ενέργειαν.

Η συνεχής δε ουσία είναι η πρωταρχική ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, περιδινουμένη σπειροειδώς, μιάς και κινείται δυναμικώς, δηλαδή διαχρονικώς, με μίαν μεγάλην ικανότητα διεισδύσεως εις την συν·ειδητότητα του ανθρώπου. Σχετικά με την συνεχή ουσίαν, ο Πυθαγόρας και ο Πλάτων την περιγράφουν με τους όρους: «Εν» και «Λόγος», θεωρώντας πως εκπροσωπεί την άρρενα ενέργειαν.

Ο Πλάτων επίσης αποκαλεί την συνεχή ουσίαν «ταυτόν». Ο Αριστοτέλης όμως την ορά απλώς ως ένα «είδος».

Εις την διαχρονικήν της ανέλιξιν, η ελληνική γραμμή σκέψεως βλέπει την Αρμονίαν ως τον ύψιστον ηθικόν νόμον της Φύσεως. Δια·κανονίζει δε η Αρμονία, την συμπύκνωσιν του τριπτύχου των εννοιών που μας αφορούν αμέσως:Ελευθερία, ΄Ερως Πολιτικός και Δικαιοσύνη!