Ποτέ δεν είναι αργά…

Θανάσης Νικολαΐδης

ΟΙ πολλοί είδαν την Ελλάδα να πεθαίνει και έσκυψαν πάνω της. Αυτός που λέμε λαός, με τα προτερήματα. Και με τις ενοχές του. Μέτρησαν στην ψυχή του, μέτρησε τα σφάλματά του και μεταμορφώθηκε σε σωτήρα από ολετήρα.
ΤΑ δυο (λεγόμενα) μεγάλα κόμματα και κατ’ εξοχήν ένοχα έβαλαν τα μαχαίρια στο θηκάρι τους. Κάθισαν στο ίδιο τραπέζι. Τα μικρά άρπαξαν το σωσίβιο και η (λεγόμενη) αξιωματική αντιπολίτευση σήκωσε το λάβαρο. Για επανάσταση πριν την ώρα της, ξεπερνώντας τον εαυτό της. Και τη γραμμή που όρισε η λογική σε καιρούς χαλεπούς. Μάζεψε δυσαρεστημένους «σοσιαλιστές», πρώην αφισοκολλητές και αρμεχτές, στοιβαγμένα στο σακί τα ιδεολογικά απομεινάρια του παρελθόντος που έψαχναν για στέγη και η μάχη ξεκίνησε. Με τον αρχηγό στο καντράν, ως νέος Αντρέας Παπανδρέου στις πλατείες, κάτι σαν Γεώργιος Παπανδρέου στα μπαλκόνια, σε καιρούς που ο κόσμος δεν ανεμίζει πια προεκλογικά, πλαστικά σημαιάκια.
ΚΑΙ, βέβαια, είναι εύκολο να γκρινιάζεις παρά να αποφασίζεις. Θα μπορούσαν να συμμετέχουν συγκυβερνώντας για να προλάβουν λάθη και υπερβολές των κυβερνώντων. Να τους φρενάρουν από «μέσα», πριν (τους) απειλούν απ’ έξω. Πράττουν το ακριβώς αντίθετο. Προβλέπουν την…καταστροφή που έρχεται, μετά από τη διάψευση των ελπίδων του για καταποντισμό που (ακόμα) δεν ήρθε.
ΑΦΟΡΙΣΤΙΚΟΣ ο κ. Τσίπρας επιμένει στην επιστροφή στο (πρόσφατο) παρελθόν! Αναλύει τους φόβους του γι αυτά που έρχονται και μοιρολογεί για όσα φεύγουν. Ακούγοντας τον, πάμε να το πιστέψουμε πως υπήρχε Κράτος και ξηλώνεται, τάξη και την ανατρέπουμε, αξιοκρατία που την καταργούμε. Μια καλολαδωμένη μηχανή που ο γλυκός της ήχος ευνοούσε τα γλυκά μας όνειρα.
ΕΙΝΑΙ το εύκολο να πυροβολείς από απέναντι τον «εχθρό», ωστόσο, πυροβολούν την Ελλάδα. Πανεύκολος ο ρόλος του κ. Αυτιά που φωνασκεί συνοδεία της…ξανθιάς κας Μάγδας με το λεξιλόγιο των 50 λέξεων και το μάτι καρφωτό στο μόνιτορ, μη δεν φανεί η ομορφάδα της.
ΑΠΙΘΩΣΤΕ τα λάβαρα καταγής, Έλληνες της διχόνοιας-ποτέ δεν είναι αργά.

Ο…πολιτισμός (της μαχαιριάς και του καλάσνικοφ)

Θανάσης Νικολαΐδης

ΔΕΝ το ‘θελαν οι ίδιοι, δεν μας κάλεσαν, δεν υπήρχε λόγος να…απελευθερώσουμε τους Ίωνες της Μ. Ασίας. Με «Συμμαχική» εντολή εκστρατεύσαμε, δικός τους ο Βενιζέλος, “εργαλείο” τους η Ελλάδα, δικό τους και το σχέδιο. Και η (μεγάλη) προδοσία. Δικιά μας η τραγωδία και η προσφυγιά. Δεν έβλαψαν οι πρόσφυγες τη μητροπολιτική Ελλάδα. Δεν γίναν’ κλέφτες, ληστές και δολοφόνοι. Μας ήρθαν με τη φτώχια τους, με την αξιοπρέπεια και τον πολιτισμό τους.

ΠΟΛΥ αργότερα, η παγκοσμιοποίηση μας ήθελε «απελευθερωτές» των ελληνοποντίων ομογενών. Το πήρε «ζεστά» ο κ. Μητσοτάκης (ο πρεσβύτερος) και ετοίμασε «υποδοχή». Για τους δικούς του λόγους. Το συνέχισαν Σημίτης Καραμανλής. Για τους ίδιους λόγους (κυρίως, ψηφοθηρικούς).

ΤΟ πρόβλημα είναι οι…παράπλευροι. Οι ψευδεπίγραφα ομογενείς των «Δημοκρατιών» που διαλύθηκαν (1991). Πλάκωσαν πρόσφυγες και τους αγκάλιασαν τα μεγάλα χέρια του «Ξένιου Δία» μας. Και ποτίστηκαν δίπλα στη γλάστρα. Με προνόμια που δεν τα…πολυεκτίμησαν. Με τη δημοκρατία-ασυδοσία μας να τους χορταίνει λευτεριά.

ΤΟ μάτι τους γυάλισε. Ανεκτική η αστυνομία μας, δεδομένη η ατιμωρησία τους, γιατί να μην απελευθερωθούν και δυνάμεις του κακού από μέσα τους, αισθήματα έχθρας και μίσους (αντί αγάπης και ευγνωμοσύνης) για τη φιλόξενη χώρα μας;

ΣΚΛΗΡΟΙ και ανάλγητοι οι εξ Ανατολίας κακοποιοί με το άλλοθι του Ελληνοποντίου. Και η…πρωτιά; Στο έγκλημα; Τη διεκδικούν οι…Αλβανοί. Άνοιξαν και γι αυτούς οι «πύλες» και ξεχύθηκαν στην ανοχύρωτη Ελλάδα έντιμοι, εργατικοί και μπεσαλήδες ανάμικτοι με κλέφτες, κακοποιούς και φονιάδες-μίγμα εκρηκτικό με τους προηγούμενους, διανθισμένο με ντόπια…λουλούδια.

ΚΑΤΕΣΦΑΞΕ ο αλβανός τον δεσμοφύλακα γιατί δεν τον άφησαν (τα εγκλήματά του) να δει τη μάνα του. Τον τρέφαμε στη φυλακή και συνεχίζουμε. Για τη φύλαξη και την τροφή του, για ό,τι απαιτείται ένα τομάρι για να κρατηθεί στη ζωή. Γιατί; Γιατί το επιβάλλει ο νομικός μας πολιτισμός.

Παραδεχτείτε και καμιάν αλήθεια, ρε παλληκάρια…

Θανάσης Νικολαΐδης

ΔΕΝ είμαστε…Γεωργιαδιακοί-δεν υπάρχουν περιθώρια-με ιδεολογικές δεσμεύσεις απ’ το παρελθόν. Ωστόσο, κομματικά είμαστε (απ)ελεύθεροι. Με την συνειδησιακή μας ηρεμία, μπροστά στην Ελλάδα που υποφέρει. Και τι (της) κάναμε ένας-ένας; Κάτι…ψιλά. Κι όλοι μαζί; Την τραυματίσαμε θανάσιμα(;).
ΚΑΙ το’ χαμε…καημό ν’ ακούσουμε καμιάν αλήθεια. Πέρα και πάνω από συμφέρον ατομικό, συντεχνιακό, ομαδικό. Από λαλίστατους για τα ανώδυνα και τρομαγμένους μη τους ξεφύγει ασύμφορη κουβέντα.
ΞΕΝΥΧΤΗΣΑΜΕ στον «Ενικό» που ήταν πληθυντικός, με τους επιτιθέμενους να πέφτουν μανιασμένοι. Κύματα που θελαν’ βράχο για να σκάσουν, πριν απλωθούν σε συνειδήσεις τηλεθεατών. Έχει τα όριά της η υποκρισία και οι «αλλήθωροι» κοίταζαν πλαγίως την αλήθεια. Με την κα Τσαπανίδου οικονομημένη απ’ την πασοκική απλοχεριά της ΝΕΤ να διερωτάται γιατί τα νοσοκομεία μας δεν έχουν τα χρειώδη.
ΔΕΝ μένουμε στη λεπτομέρεια-πάμε στο γενικό. Στο κλίμα της βραδιάς και τη νοοτροπία των επιτιθέμενων. Αποστρέφουν το βλέμμα απ’ την αλήθεια και ρίχνουν βόλια στον απέναντι. Κι εμείς, ως τηλεθεατές; Δεν εισπράξαμε ούτε μια στάλα ομολογημένης αλήθειας (που καίει και ζεματάει).
ΚΑΙ μόνο ΕΝΑΣ είπε αλήθειες δείχνοντας τους φταίχτες, κρυμμένους στα πολυβολεία της σιγουριάς. Στο κύκλωμά τους ο άνθρωπος, τους έζησε και «μίλησε». Η παρέα τον αγνόησε. Ωστόσο, έπεσαν οι πινελιές του, μουντζουρώνοντας το λευκό(;) των άλλων. Μίλησε για το πάρτι στον χώρο του(ς). Και τρύπησαν τ’ αυτιά μας οι φάλτσοι ήχοι (του πάρτι). Το γλέντησαν, το ξαναγλέντησαν και τελειωμό δεν είχε. Φαρμακέμποροι και εταιρείες, γιατροί και φαρμακοποιοί κι ας μην είχαν…απαρτία στην κομπίνα. Κάποιοι διέθεταν τσέπες φαρδιές, κρατώντας και το εργαλείο που χαλάει μαγνητικές νοσοκομείων.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ του ό Άδωνης σταυροκοπήθηκε! Για την αλήθεια, ανέλπιστη και γνήσια, από έναν του σιναφιού. Οι άλλοι καμώθηκαν πως δεν τον άκουσαν και επέμεναν στο πιστολίδι. Με τις σφαίρες σαν το χαλάζι και τον Υπουργό να κόβει κεφάλια, καυτηριάζοντάς τα μη ξαναβγούν.

Πολιτική…μέριμνα

Θανάσης Νικολαΐδης

ΕΙΧΕ το Δημόσιο υπεράριθμους. Διέθετε κηφήνες, αλλά και ευνοιοκράτες πολιτικούς, με τον δρόμο ανοιχτό για το πολιτικό τους γραφείο. Για ευνοούμενους που στρώθηκαν στη «δουλειά». Με το τηλέφωνο στο χέρι για δημόσιες σχέσεις, με δοτή εξουσία απ’ το αφεντικό-η εξουσία «ρέει» σε κλειστό κύκλωμα χωρίς να αυξομειώνεται.
ΙΔΡΩΣΑΜΕ για να περιέλθουν οι μίζες στη δικαστική έρευνα και οι μιζαδόροι στα χέρια δικαστών. Ίδρωσε και η…Τρόικα. Για τα λεφτά των δανειστών μας, αλλά «ουδέν κακόν κλπ».
ΞΕΚΙΝΑΜΕ απ’ τα δικαστικά και (μη) εξοπλισμένα δικαστικά μας καταστήματα. Εκεί, δεν αφήνουν ανοιχτά τα κλιματιστικά, το σαββατοκύριακο, γιατί δεν…υπάρχουν. Ούτε οι δικαστές καταναλώνουν καφέ, κουλουράκια και νερά δημοσία δαπάνη. Ούτε διαθέτουν παραπανίσιους γραμματείς με τα μανίκια σηκωμένα για δουλειά.
ΚΙ εμείς; Αγνοούμε την ανυπαρξία των μέσων της άσκησης της δικαστικής εξουσίας και τη (σκόπιμη) γύμνια σε προσωπικό και τεχνικά μέσα για την άσκηση του λειτουργήματος.
ΚΑΙ, βέβαια, δεν συμφέρει στους αθέατους που φιλοτεχνούν το σκηνικό να κινηθεί με άνεση ο δικαστής. Αν παρείχαν αφειδώς τα μέσα (προσωπικό και υλικοτεχνική υποδομή) στη Δικαιοσύνη, τότε, με μια δρασκελιά θα γράπωνε τον φταίχτη. Θα ανακάλυπτε τη μίζα, θα μάντρωνε τον (μεγαλο)μιζαδόρο.
ΕΧΕΙ τη δικιά του σκοπιμότητα το κοινοβούλιο των «κυνοκαυγάδων». Νομοθέτησε για την «άνεση» των βουλευτών με τους αποσπασμένους, πρόβλεψε για τους αμέτρητους (φανερούς και αφανέρωτους) και τους συμβούλους υπουργών.
ΚΑΙ από ασφάλεια; Βουλευτές και ξοπίσω τους χωροφύλακες, υπουργοί με τα ΜΑΤ για την προσωπική τους ασφάλεια, τέως (μεγαλο)πολιτικοί με φυλασσόμενη ακόμα και την κατοικία τους και πρωθυπουργοί με τη γραμματέα στο εξοπλισμένο γραφείο τους, στη βουλή. Και ο δικαστικός (διαφθοράς); Οι δικαστικοί-κυνηγοί κλεφτών και μιζαδόρων; Μόνοι τους ανάμεσα σε λύκους και εμπόδια. Για να τρομάξουν και να ρίξουν τους ρυθμούς αναζήτησης.
ΚΑΙ, βέβαια, δεν γίνεται τίποτα τυχαία. Ο πολιτικός νομοθετεί, ο πολίτης παρανομεί και ο δικαστικός τον δικάζει. Κι όταν ο πολιτικός παρανομήσει, τον λόγο έχει η βουλή! Με τις διατάξεις του νόμου ψηφισμένες απ’ την ίδια.

Κατά τα «ήθη» και τις «παραδόσεις» μας

(“Φίλος μεν Πλάτων φιλτέρα δε η αλήθεια”)    

Θανάσης Νικολαΐδης

ΚΑΠΟΙΟΥΣ δεν τους άγγιξε η κρίση. Ομάδες, σινάφια, άτομα. Και συνεχίζουν. Με τις μεθόδους που κατέχουν, απτόητοι, διαπλεκόμενοι.  Κόμματα που δεν έστερξαν να σωθεί η Ελλάδα και «ιδεολόγοι» που παρέμειναν κακόπιστοι παρατηρητές. Για να μας έρθουν τροπαιοφόροι και δικαιωμένοι. Όταν κάνει ξαστεριά και το πλοίο πιάσει (αν πιάσει) λιμάνι.

ΚΑΙ τα κανάλια; Δεν άλλαξαν συνήθειες και πρακτική. Ατέλειωτες (χαμένες) ώρες τηλεοπτικής ανάλυσης περί τα δημοτικά και τα εξωκοινοβουλευτικά. Δήμαρχοι «περπατημένοι» που ξαμόλησαν τους οδοκαθαριστές προεκλογικά κι άλλοι που θα…μεγαλουργήσουν, στη θέση των παλιών. Αμέτρητες ώρες περί το ποσοστά κομμάτων, με τη διαπλοκή διάχυτη, αδιόρατη κι άλλοτε αόρατη. Έχουν τον ευνοούμενό τους οι σχολιαστές και τον πασάρουν με τέχνη, αυτός/αυτή τους ευχαριστεί για να τον ξανακαλέσουν. Τα άλλα, τα πικρά που σχετίζονται με αλήθειες τα κρατούν μέσα τους.

ΤΙΣ υπόλοιπες ώρες τηλεοπτικής πανδαισίας τις ροκανίζουν οι σχολιαστές, κριτές και επικριτές της κυρίας…Μενεγάκη. (Το’ πιασε η πονήρω πώς παίζεται το παιοχνίδι της διαρκούς παραμονής στην επικαιρότητα και χρησιμοποιεί εχθρούς και φίλους που τρέχουν ξοπίσω της).

ΚΙ ύστερα; Έρχεται η βραδιά του…αεροπλάνου. Το μισό δελτίο περί τον αέρα, χωρίς να ονοματίζουν τον εμπνευστή και εκτελεστή του «δυστυχήματος» και το άλλο μισό περί τα ποσοστά κομμάτων και το προφίλ υποψηφίων. Δεν υπάρχει κρίση ηθικής και αξιών, δεν τους έπνιξε η μπόχα, δεν νιώθουν την ανάγκη να αποκαλύψουν σκάνδαλα που μας ρήμαξαν.

ΕΚΑΣΤΟΣ στο είδος του και ο ΑΝΤ1 στα…καλλιστεία του. Παραλλαγμένα και προσαρμοσμένα στην εποχή μας. Το MEGAλο κανάλι στη γραμμή του, ο ΣΚΑΪ στη φλυαρία του, και τα μικρά στ’ αχνάρια τους για να γίνουν, μια μέρα, μεγάλα. Με κάποιες καλές εξαιρέσεις (ΔΙΟΝ, TV100…), και με τον ΑΛΦΑ να επιμένει. Σε σκάνδαλα θαμμένα μην κακοπάθει η διαπλοκή. Αποκαλύπτει, αραδιάζει στοιχεία, ρεπορτάζ περί τα καινούρια, χωρίς να σχολιάζει. Και, βέβαια, είναι πιο «χρήσιμο» να ψηλαφίζεις την κατάντια μας μέσα απ’ τα σκάνδαλα, παρά να…καμαρώνεις για πολιτικούς στημένους στο «γυαλί», κατά τα «ήθη και τις παραδόσεις» μας.