Το εφετινό Rheinstraßenfest

Εμμανουήλ Σαρίδης

Οργάνωση, τάξη και τήρηση των νόμων είναι στην Ελλάδα το ζητούμενο και όχι τα κάθε είδους κόμματα και κινήματα που ξεφυτρώνουν κάθε μέρα και ο επικρατούν πολιτικός κανιβαλισμός. Αυτά συνειδητοποίησα γι’ ακόμη μια φορά, βλέποντας πως οργανώθηκε μια τοπική γιορτή στη συνοικία Friedenau του Βερολίνου που μένω. Δεν είναι λοιπόν να απορείς για το χάος που επικρατεί στην Ελλάδα και δεν αφήνει την ώμορφη χώρα μας να προοδεύσει, όπως προοδεύει η οργανωμένη και λειτουργούσα Γερμανία

Το περασμένο Σαββατοκύριακο είχαμε στην Rheinstraße την καθιερωμένη γιορτή της Rheinstraße, την Rheinstraßenfest, που γίνεται δύο φορές τον χρόνο, άνοιξη και φθινόπωρο. Η Rheinstraße, που μένω από το 1970, είναι ο εμπορικός δρόμος της συνοικίας Steglitz του Βερολίνου, κάτι σαν την Τσιμισκή της Θεσσαλονίκης και διοργανώνεται από τους καταστηματάρχες και την τοπική αυτοδιοίκηση της συνοικίας Tempelhof-Schöneberg για εμπορικούς σκοπούς, όμως και για την δυνατότητα επικοινωνίας των περιοίκων και όσων την επισκέπτονται από άλλες πιο απομακρυσμένες συνοικίες.

Σαν μια γιορτή ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλες γιορτές που γίνονται συνεχώς στο Βερολίνο, Μαραθώνιοι, παρελάσεις μοτοσικλετιστών, Karneval der Kulturen, Gay Pride Parade/Christopher Street Day και πάει λέοντας, η Rheinstraßenfest δεν παρουσιάζει και κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το γιατί όμως γράφω γι’ αυτήν, οφείλεται στο εξής: Εφέτος η γιορτή έτυχε να συμπίπτει με εργασίες που γίνονται ακριβώς στο τμήμα του δρόμου, που εδώ και περίπου ένα μήνα είναι εργοτάξιο καθότι η εταιρία που ανέλαβε το έργο έχει στο τμήμα μεταξύ Kaisereiche και Walther-Schreiber-Platz ανοίξει τεράστιους λάκκους, που με ένα ανασκαπτικό μηχάνημα θα συνδεθούν μεταξύ τους για να περάσουν νέοι σωλήνες αποχέτευσης που θα αντικαταστήσουν τους παλιούς που είναι από την δεκαετία του ’30 (φωτογραφία).

Βέβαια και αυτό για μια πόλη, που έχει σχεδόν παντού ανασκαφεί για να ανακαινισθούν οι δρόμοι και οι πλατείες, να γίνουν νέοι αυτοκινητόδρομοι, να μπουν γραμμές για τραμ, να ανοιχτούν τούννελ για τον υπόγειο σιδηρόδρομο και…και…(και όλα αυτά με λεφτά που οι έξυπνοι Γερμανοί παίρνουν από τα ταμεία αναπτυξιακών προγραμμάτων των Βρυξελλών) και πάλι δεν είναι και τόσο εντυπωσιακό. Εντυπωσιακός είναι όμως ο τρόπος που μέχρι την Παρασκευή βράδυ οι εργασίες που γίνονται στην Rheinstraße είχαν διακοπεί, τα μηχανήματα και τα κιγκλιδώματα/φραχτες που είχαν τοποθετηθεί στις δύο πλευρές του δρόμου και τις είχαν στενέψει ανα μία λωρίδα κυκλοφορίας εξαφανίστηκαν και οι τεράστιοι λάκκοι που είχαν ανοιχτεί στις δύο άκρες του έργου σκεπάστηκαν με ατσάλινες πλάκες.

Και όταν το Σάββατο το πρωί, κατά τις 6 ή ώρα, άρχισαν να φτάνουν οι πρώτοι Schausteller (δεν γνωρίζω πως λέγονται στα ελληνικά) για να στήσουν τα καρουσέλλ, την σκηνή για τα μουσικά συγκροτήματα και τους πάγκους με την πραμάτεια τους και με ξύπνησαν, γιατί μένω ακριβώς από πάνω, βρήκαν έναν δρόμο που δεν έμοιαζε με τίποτε, ότι είναι εργοτάξιο. Και όταν αρχίσαν να μοντάρουν όλα αυτά πραγματικά τους θαύμασα, το πώς παραδείγματος χάριν ένα αυτοκίνητο γίνεται αλογάκια για παιδιά, κουβαλώντας μαζί του όλα, όσα χρειάζονται, κούνιες, προεκτάσεις, ακόμη και ένα ταμείο για εισιτήρια.

Δημήτρης Ψαράς, ο δημοσιογράφος κουκουλοφόρος του συστήματος

Δημοσιογράφος της παραπληροφόρησης ή καταδότης; Μάλλον και τα δύο

Δημήτρης Ψαράς

Δυό λόγια απο τον Εμμανουήλ Σαρίδη

Έχω γράψει αρκετές φορές για τις διασυνδέσεις του Τσίπρα, σαν αντιπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ, με το δήθεν αριστερό κόμμα της Γερμανίας DIE LINKE (Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ). Οι διασυνδέσεις αυτές γίνονται ένθεν κακείθεν με την βοήθεια εφημερίδων και περιοδικών, με τα οποία συνεργάζονται πρόσωπα που λέγονται δημοσιογράφοι και πληρώνουνται ακριβώς γι’ αυτό τον σκοπό, για να προωθούν τα σχέδια της δήθεν αριστερής Γερμανίας στην αριστερή Ελλάδα. Με το πνεύμα του παλιού κομμουνιστικού διεθνισμού, με το οποίο ο Ηγεμώνας, το σιωνιστικό σύστημα των Rothschilds, περνάει τα σχέδια της παγκοσμιοποίησης που επιδιώκει. 

Τα σχέδια αυτά στην προκειμένη περίπτωση είναι σε γενικές γραμμές: Η δημιουργία μια ισχυρής αντιπολίτευσης, που θα καταπολεμά τα κόμματα ισχύος, στην Γερμανία το CDU/CSU και στην Ελλάδα τη Νέα Δημοκρατία. Γιατί; Πρώτα για να μην περνούν εύκολα οι πολιτικές τους για την εκάστοτε χώρα, αλλά να νερώνονται με όλες εκείνες τις σιωνιστικές ιδέες όπως οι γάμοι ομοφυλοφίλων, η εισαγωγή, χωρίς περιορισμούς, μεταναστών απο την Ασία και την Αφρική για το μπαστάρδεμα των εθνών, τα διάφορα γυναικεία θέματα, ο ξεσηκωμός της νεολαίας και ιδιαίτερα η Αντίφα με τα αντιρατσιστικά και αντισημητικά νομοθετήματα, που βασικά γίνονται για να ποινικοποιούνται οι αρνητές του εβραϊκού ολοκαυτώματος και ο πολίτης να μη μπορεί να ανοίξει το στόμα του. Να πω δε, ότι τόσο στη Γερμανία, όσο και στην Ελλάδα, τα συντηρητικά αυτά κόμματα έχουν υποχρεωθεί να κάνουν τόσες πολλές υποχωρήσεις, ώστε η ειδοποιός διαφορά μεταξύ τους και μεταξύ των αριστερών κομμάτων να έχει σχεδόν εξαφανιστεί.

Απο τις κυριότερες εφημερίδες που είναι εντεταγμένες στον σκοπό αυτό, είναι στην Γερμανία μεταξύ άλλων η «Junge Welt», η οποία διατηρεί στην Αθήνα σαν ανταποκρίτρια την Heike Schrader, που με την βοήθεια της βουλευτίνας του κόμματος DIE LINKE, Ulla Jelpke, παρουσίασε σε εκδηλώσεις στην Γερμανία το βιβλίο του Σάββα Ξηρού «Guantanamo auf Griechisch» για το οποίο έγραψα το 2007 σ’ αυτή την ιστοσελίδα. Να σημειώσω δε, ότι η «Junge Welt» είχε κάνει την αίτηση του Ξηρού να μεταφερθεί σε πανεπιστημιακή κλινική της Θεσσαλονίκης αληθινό σήριαλ, καθε μέρα και ένα άρθρο για τον δυστυχή Ξηρό, που η Ελλάδα τον αφήνει να πεθάνει. Ναι, τα ίδια που γίνονται απο καιρό τώρα για την Julija Tymoschenko, της πορτοκαλιάς επανάστασης της Ουκρανίας, που καταχράστηκε δισεκατομμύρια: Και εδώ σύσσωμος ο γερμανικός τύπος διεκτραγωδεί τα βάσανα της κυρίας Tymoschenko, που είναι βαρειά άρρωστη (στην πραγματικότητα όμως χαίρει άκρας υγείας), αλλά η κακιά ουκραϊνική κυβέρνηση του Janukowytsch, που δεν συγκατατίθεται στην υπαγωγή της Ουκρανίας στην ΕΕ (!), δεν της επιτρέπει να μεταβεί για θεραπεία στη Γερμανία.

Και να πού σήμερα παίρνω την νέα έκδοση του «german-foreign-policy» με το άρθρο «Die Strategie der Spannung» (Η στρατηγική της έντασης), που ασχολείται με τους Νεοναζί της Χρυσής Αυγής και την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, δεν κάνει όμως κουβέντα για την δολοφονία των δύο μελών της Χρυσής Αυγής. Και για όλα όσα αναφέρει στηρίζεται σε δημοσιεύματα και ομολογίες του δημοσιογράφου Δημήτρη Ψαρά.

Προτού πάμε όμως στον Ψαρά να αναφέρω και τις στενές σχέσεις που διατηρεί η «Junge Welt» με το τρομοκρατικό κίνημα ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το μέλος του οποίου Μανο Σκούφογλου κάλεσε για διάλεξη σε μια εκδήλωση που έγινε εδώ την περασμένη εβδομάδα σε συνεργασία με τον ελληνικό σύλλογο του Βερολίνου ΕΞΑΝΤΑΣ, για να μιλάει για την δράση της Χρυσής Αυγής και την δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Έτσι λειτουργούν τα συγκοινωνούντα δοχεία. Και αν εμείς δεν αντιληφθούμε, με τι είδους διασυνδέσεις λειτουργει ο ΣΥΡΙΖΑ και όλος εκείνος ο συρφετός των διαφόρων αριστερών και αναρχικών κομμάτων και κινημάτων, όχι μόνο δεν καταλάβαμε τίποτε, αλλά και κάνουμε πολύ κακό στις νέες γενιές, που τις αφήνουμε στο έλεος όλων αυτών των προοδευτικών της δεκάρας, που έχουν καταβαραθρώσει την Ελλάδα.

Και τώρα το άρθρο, που αναρτήθηκε απο τον Αλέξανδρο Οικονόμου.

Το απάνθρωπο εμπόριο με ανθρώπινα όργανα Σύριων προσφύγων

Εμμανουήλ Σαρίδης

Tον περασμένο χρόνο έγιναν περίπου 5.000 με 10.000 παράνομες αφαιρέσεις νεφρών σε όλο τον κόσμο. Ανάμεσα στα θύματα συγκαταλέγονται και οι Σύριοι πρόσφυγες στον Λίβανο. Ποιοί είναι πίσω απ’ όλα αυτά; Διαβάστε το κείμενο

Σε ένα από τα πρόσφατα άρθρα μου ασχολήθηκα με το εμπόριο κοριτσιών στην Ιορδανία, εκεί όπου καταφεύγουν οικογένειές από την Συρία για να γλυτώσουν από τους βομβαρδισμούς, τις σφαγές και τους βιασμούς των μισθοφόρων που προωθεί η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία ή το Κατάρ, αυτούς που η λεγόμενη κοινωνία των εθνών ονομάζει «Αντιπολίτευση» ή στρατιώτες του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού». Είναι αυτοί οι εγκληματίες, τα μίσθαρνα αυτά οργανα του ιμπεριαλιστικού Σιωνισμού οι απελευθερωτές της Συρίας και η συριακή αντιπολίτευση, όπως γράφουν σχεδόν όλα τα πουλημένα ΜΜΕ; Όχι, δεν είναι και εμείς είναι ανάγκη να δούμε κάποτε, ότι η ειδησεογραφία και για το θέμα αυτό είναι στρεβλή, γιατί το παρουσιάζει με τα ίδια κλισέ που επαναλαμβάνονται συνέχεια, μιλώντας για σφάχτες στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, την Λιβύη κλπ., για  δικτάτορες που καταπιέζουν τους υπηκόους του και τους στερούν την Δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα και για άλλα τέτοια παραπτώματα. Για να δεί κανείς την πραγματικότητα, πρέπει όμως όλα αυτά να τα δεί ανάποδα. Να καταλάβει, ότι στην Συρία δεν υπάρχουν μαχόμενοι μιας κάποιας αντιπολίτευσης που θέλουν να την απελευθερώσουν απο τον δικτάτορα Ασσάντ, αλλά μόνο αδίστακτοι εγκληματίες, που βομβαρδίζουν, σφάζουν και βιάζουν για τα τριάκοντα αργύρια των πλούσιων Σεϊχηδων συμμάχων του Ηγεμόνα – και πολλοί ηλίθιοι σιίτες μουσουλμάνοι, που μάχονται για τα ουρί του παραδείσου που θα απολαύσουν αν σκοτωθούν. Και ότι η επιχείρηση για την διάλυση της Συρίας συντονίζεται όχι απο την Τουρκία και τους Εμίρηδες, αλλά από τους πιο  ψηλά ισταμένους εγκληματίες από τις ΗΠΑ, την Γερμανία, την Αγγλία και την Γαλλία. Και το πιό σπουδαίο. Ότι πάνω απο όλους αυτούς, στην κορυφή της ιεραρχικής πυραμίδας, βρίσκεται ο Διεθνής Σιωνισμός και το Ισραήλ.

Το άρθρο εκείνο εξιστορούσε την τύχη νέων κοριτσιών από την Συρία – κορίτσια ακόμη και εφτά χρονών – που ζουν σε άθλια στρατόπεδα προσφύγων στην Ιορδανία, όπου πέφτουν στα χέρια αδίσταχτων μαφιόζων από το Ισραήλ, την Τουρκία και ορισμένες αραβικές χώρες, οι οποίοι με το πρόσχημα του γάμου τα «παντρεύουν» με ηλικιωμένους Σαουδάραβες που στην πραγματικότητα επισκέπτονται την Ιορδανία για πορνογραφικό τουρισμό. Και ύστερα από έναν «μήνα του μέλιτος» τα παρατούν σαν στυμμένες λεμονόκουπες, για να συνάψουν έναν νέο γάμο (βλέπε «Κορίτσια και παιδιά στο εμπόριο«).
 
Σήμερα θα γράψω για ένα άλλο έγκλημα που γίνεται εις βάρος των εκατοντάδων χιλιάδων Συρίων προσφύγων που έχουν καταφύγει στην Ιορδανία και τον Λίβανο, το εμπόριο με ανθρώπινα όργανα.

Ο καυτός Σεπτέμβρης ή το regime change προ των πυλών

Εμμανουήλ Σαρίδης

Όπως δείχνουν τα κουκιά, στην Ελλάδα σχεδιάζεται μια αλλαγή καθεστώτος: Η καθαίρεση του Σαμαρά και η αντικατάστασή του απο τον Τσίπρα. Όπως το 2006 και το 2009. Γιατί; Διαβάστε την ανάλυση

1 Εισαγωγή

Η Ουνγκαρία έδιωξε το Διενθνες Νομισματικό Ταμείο, το οποίο η Ελλάδα, υπο την μορφή μιας Τρόικας (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Ευρωπαϊκή Επιτροπή) έχει αποδεχθεί ως μια Αρχή, που υπεράνω της κυβέρνησης παίρνει αποφάσεις για το τι δέον γενέσθαι. Αυτό δεν θα πρέπει να χρεώνεται στον Σαμαρά, αλλά στο Μνημόνιο που υπέγραψε το ΠΑΣΟΚ.

Άγνοια ή εσκεμμένη παραπληροφόρηση, ιδιαίτερα απο τους φωνασκούντες πολιτικούς της λεγόμενης αντιπολίτευσης, που κατηγορούν την κυβέρνηση και τον Σαμαρα σαν εκτελεστικό όργανο της Τρόικας ή της Μέρκελ και ιδίως απο τον αρχηγό τουΣΥΡΙΖΑ Αλέξις ή Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος όπου βρεθεί κι’ όπου σταθεί ζητά την επαναδιαπραγμάτευση των όρων του Μνημονίου; Δεν γνωρίζουν όλοι αυτοί, ότι μια επαναδιαπραγμάτευση μόνο απο μια κάποια θέση ισχύος της ελληνικής πλευράς έχει κάποιο νόημα; Και γιατί δεν λένε πια λέξη για την δυνατότητα μιας καταγγελίας του Μνημονίου και στάσης πληρωμών, όπως ζήτησαν 67 ακαδημαϊκοί σε γράμμα τους προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Φεβρουάριο του 2012;

Η σταση του Τσίπρα είναι κατανοητή μόνο απο την επιθυμία του να κυβερνήσει όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Και μετα; Μετά, λόγω ελλείψεως ενος εναλλακτικού προγράμματος θα συνεχίσει την σημερινή πολιτική του Σαμαρά. Διότι Τσίπρας Ξετσίπρας η Τρόικα θα ζητήσει και απο αυτόν την εφαρμογή του προγράμματός της, γνωρίζοντας, ότι οι μαγκιές και οι τσαμπουκάδες του είναι μόνο για την εσωτερική κατάλωση των ιθαγενών. Και επειδή ο Τσίπρας θέλει σύντομα να κυβερνήσει (θα δούμε στη συνέχεια απο που προέρχεται η σχετική πίεση), υποσχέθηκε έναν καυτό Σεπτέμβριο. Και να, προτού ακόμη μπεί ο Σεπτέμβριος, είχαν αρχίσει τα όργανα: Βομβιστική απόπειρα εναντίον του γραφείου του Σαμαρά και του σπιτιού του αδελφού του Σίμου Κεδίκογλου, δολοφονικές επιθέσεις εναντίον δικαστών, εμπόλεμη κατάσταση που δημιούργησαν κάποιοι στην Χαλκιδική για τα ορυχεία χρυσού, καταλήψεις υπουργείων, συνεχείς φασαρίες στα Πανεπιστήμια και στους δρόμους της πρωτεύουσας και άλλων πόλεων, κλιμάκωση συνδικαλιστικών και «επαναστατικών» κινητοποιήσεων και φραστική όξυνση στα τηλεπαράθυρα και τον τύπο. Που δείχνουν, ότι οι διοργανωτές της κοινωνικής και πολιτικής αναστάτωσης που βρίσκονται πίσω απο τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί που έχουν προγραμματίσει τον επόμενο γύρο της παρδαλής επανάστασης στην Ελλάδα, έχουν ήδη στήσει το σκηνικό της αποσταθεροποίησης, που θα είναι όμοια με την  «επανάσταση» εναντίον του Κώστα Καραμανλή το 2007 και τώρα θα έχει για σκοπό  την καθαίρεση του Σαμαρά.

2 Regime change
Για να αναλάβει ο Τσίπρας την διακυβέρνηση της χώρας χρειάζεται μια αλλαγή καθεστώτος, το λεγόμενο Regime change. Αλλαγή καθεστώτος είχαμε το 1967 με τους Στρατιωτικούς και το 2009, όταν τις εκλογές που έγιναν κάτω απο ένα κλίμα τεχνητής αστάθειας και πολώσεως κέρδισε ο επιλεγής απο τον Ηγεμόνα Geoffrey Παπανδρέου. Των εκλογών εκείνων είχε προηγηθεί μια περίοδος αναρχίας και πρωτοφανούς πολιτικής αντιπαράθεσης, που χαρακτηρίζεται κυρίως απο τα γεγονότα που έλαβαν χώραν τον Σεπτέβριο του 2007: Διαδηλώσεις, τρομοκρατικές επιθέσεις, μπλαμπλάδες στα τηλεπαράθυρα, τα κατηγορίες των κομμάτων της αντιπολιτεύσεως εναντίον του Κώστα Καραμανλή, μπλοκάρισμα του έργου της κυβέρνησής του, αρνητικά δημοσιεύματα στα Μαζικά Μέσα του εξω- και εσωτερικού (και στα εκατοντάδες πληρωμένα σκανδαλοθηρικά ιστολόγια), κομμουνιστικές/αναρχικές ομάδες εν δράσει, οι μεγάλοι εμπρησμοί δασών και γενικά ένα κλίμα αναστάτωσης και ανασφάλειας, το οποίοι όλοι χρεώναν στον Καραμανλή και η προκήρυξη πρόωρων εκλογών τον Σεπτέμβριο του 2007 που κέρδισε μεν ο Καραμανλής, όμως η καθαίρεσή του ήταν ήδη δρομολογημένη και συνέβη το 2009 ….

«Γιάννη, γιατί έκοψες τον πεύκο;»

Εμμανουήλ Σαρίδης

Η ελληνική κοινωνία, το κοπάδι αυτό των άπληστων μικροσυμφεροντολόγων, που φωνάζουν μόνο όταν μια κυβέρνηση προσπαθήσει να βάλει φρένο στην καταπάτηση της δημόσιας περιουσίας και την καταστροφή του περιβάλλοντος, θα πρέπει να μάθει επιτέλους να σέβεται το περιβάλλον και να υπακούει στούς νόμους του κράτους.

του Εμμανουήλ Σαρίδη

Το Friedenau είναι μια απο τις λίγες αστικές συνοικίες του Βερολίνου, που επέζησαν απο τους βομβαρδισμούς των «Συμμάχων» στο τέλος του πολέμου. Η Rheinstraße, όπου μένω απο το 1971, όπως άλλωστε και ολόκληρο το Βερολίνο, είναι γεμάτη δέντρα, φλαμουριές, βελανιδιές, κόκκινες βελανιδιές, πλατάνια, φουντουκιές, αγριοκαστανιές, διακοσμητικές (γιαπωνέζικες) κερασιές, και τι δεν έχει.

H συμπάθειά μου όμως ανήκει σε δύο δέντρα που βλέπω κάθε μέρα. Το ένα είνα μια τεράστια βελανιδιά, η Kaisereiche (η βελανιδιά του Αυτοκράτορα), που φυτεύθηκε το 1879 προς τιμήν του Kaiser Wilhelm I. Η Kaisereiche βρίσκεται στην διασταύρωση της εμπορικής Rheinstraße με την Saarstraße και την προέκτασή της, την Schmiljanstraße, που συνδέει το πρώην κέντρο του δυτικού Βερολίνου με τις ανατολικοδυτικές συνοικίες της πόλης. Και το άλλο είναι  ένα γιαπωνέζικο Ginkgo, που φύτεψε η Senatsverwaltung für Stadtentwicklung und Umwelt, το Υπουργείο για την Ανάπτυξη της Πόλεως και του Περιβάλλοντος του Ομόσπονδου Κρατιδίου του Βερολίνο πρίν περίπου είκοσι χρόνια στην Rheinstraße, ακριβώς μπροστα στο σπίτι μου και που μέσα σε περίπου 20 χρόνια έφτασε μέχρι το διαμέρισμά μου στο τρίτο πάτωμα – και συνεχίζει ακόμα να ψηλώνει (απο το μπαλκόνι μου, στην αριστερή φωτογραφία, στα αριστερά).

Η φουκαριάρα η δρύς στην διασταύρωση που λέγεται κι’ αυτή Kaisereiche, είναι, παρα το αυτοκρατορικό της όνομα, ένα αρκετά μεγάλο, αλλά καθόλου εντυπωσιακό δέντρο, σκούρο και «μπαρουτοκαπνισμένο», γιατί στη θέση που βρίσκεται υποφέρει απο την κυκλοφορία των αυτοκινήτων: Μέχρι να γίνει ο αυτοκινητόδρομος η διασταύρωση ήταν η κυκλοφοριακά πιό βεβαρύμενη διασταύρωση της Ευρώπης. Εντελώς αλλιώς είναι το φρέσκο, εύκαμπρο και ευλίγιστο Ginkgo, που τον χειμώνα είναι γυμνό, τώρα όμως που η άνοιξη έφτασε και σε μάς, άρχισε να γεμίζει μπουμπούκια και προχθές έβγαλε και φύλλα, πράσινα, ώμορφα, «γιαπωνέζικα», ένα ώμορφο δέντρο, που το έχω μπροστά στο μπαλκόνι μου.

Το Βερολίνο είναι μια πολύ πράσινη πόλη, με μικρά και μεγύτερα παρκα, που δεν είναι κατειλημμένα απο τραπεζάκια για χασομέρηδες, αλλά προορίζονται αποκλειστικά και μόνο για τον περίπατο και την αναψυχή των κατοίκων του (το πάρκο Tiergarten στην καρδιά του Βερολίνου). Καμμιά άλλη πόλη στον κόσμο δεν έχει τοσο πράσινο όσο το Βερολίνο: Πάρκα, ζώνες πρασίνου, δάση διαφόρων μεγεθών, λίμνες και ποτάμια μέσα στην πόλη, συνολικά υπάρχουν 2.500 δημόσια πάρκα και χώροι πρασίνου με μια έκταση 6.400 εκταρίων.

Χαρακτηριστική για το ενδιαφέρον των Γερμανών για το πράσινο είναι η ιστορία του μεγάλου πάρκου Tiergarten, στην ομώνυμη συνοικία Tiergarten του Δήμου Mitte. Στο τέλος του πολέμου το πάρκο αυτό είχε βομβαρδιστεί, οι γέφυρες, τα μνημεία και τα αγάλματά του είχαν καταστραφεί και απο τα 200.000 δέντρα του είχαν μείνει μονο 700, τα άλλα είχαν καεί απο τις βόμβες. Και αυτά που είχαν απομείνει, άρχισαν, λόγω παντελούς ελλείψεως ρεύματος, να κόβονται, σώθηκαν δε απο μια εθελοντική φρουρά πολιτών, που οργανώθηκε για την προστασία τους. Χρησιμοποιήθηκε δε σαν χωράφι για πατάτες και λαχανικά που έσπερναν οι πεινώντες Βερολινέζοι (βλέπε φωτογραφία). Αναδασωθηκε μεταξύ 1949 και 1959 και σήμερα είναι όπως στην πιο πάνω φωτογραφία.

Αυτά όλα τα θυμήθηκα, όταν βλέποντας το πανέμορφο Ginkgo μπροστά στο μπαλκόνι μου και θέλοντας να γράψω κάτι πασχαλιάτικο, έπεσα, ψάχνοντας στο Youtube, πάνω στο βίντεο «Νeo Petritsi. Πασχα στο χωριο». Που δείχνει δυό συμπατριώτες μας που ψήνουν ένα αρνί και τον ένα, ίσως λογω ελλείψεως κάρβουνων, να πέρνει τον μπαλτά και να κόβει την διπλανή ελιά. Τέτοια βαρβαρότητα δεν την περίμενα.