Οργάνωση, τάξη και τήρηση των νόμων είναι στην Ελλάδα το ζητούμενο και όχι τα κάθε είδους κόμματα και κινήματα που ξεφυτρώνουν κάθε μέρα και ο επικρατούν πολιτικός κανιβαλισμός. Αυτά συνειδητοποίησα γι’ ακόμη μια φορά, βλέποντας πως οργανώθηκε μια τοπική γιορτή στη συνοικία Friedenau του Βερολίνου που μένω. Δεν είναι λοιπόν να απορείς για το χάος που επικρατεί στην Ελλάδα και δεν αφήνει την ώμορφη χώρα μας να προοδεύσει, όπως προοδεύει η οργανωμένη και λειτουργούσα Γερμανία
Το περασμένο Σαββατοκύριακο είχαμε στην Rheinstraße την καθιερωμένη γιορτή της Rheinstraße, την Rheinstraßenfest, που γίνεται δύο φορές τον χρόνο, άνοιξη και φθινόπωρο. Η Rheinstraße, που μένω από το 1970, είναι ο εμπορικός δρόμος της συνοικίας Steglitz του Βερολίνου, κάτι σαν την Τσιμισκή της Θεσσαλονίκης και διοργανώνεται από τους καταστηματάρχες και την τοπική αυτοδιοίκηση της συνοικίας Tempelhof-Schöneberg για εμπορικούς σκοπούς, όμως και για την δυνατότητα επικοινωνίας των περιοίκων και όσων την επισκέπτονται από άλλες πιο απομακρυσμένες συνοικίες.
Σαν μια γιορτή ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλες γιορτές που γίνονται συνεχώς στο Βερολίνο, Μαραθώνιοι, παρελάσεις μοτοσικλετιστών, Karneval der Kulturen, Gay Pride Parade/Christopher Street Day και πάει λέοντας, η Rheinstraßenfest δεν παρουσιάζει και κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το γιατί όμως γράφω γι’ αυτήν, οφείλεται στο εξής: Εφέτος η γιορτή έτυχε να συμπίπτει με εργασίες που γίνονται ακριβώς στο τμήμα του δρόμου, που εδώ και περίπου ένα μήνα είναι εργοτάξιο καθότι η εταιρία που ανέλαβε το έργο έχει στο τμήμα μεταξύ Kaisereiche και Walther-Schreiber-Platz ανοίξει τεράστιους λάκκους, που με ένα ανασκαπτικό μηχάνημα θα συνδεθούν μεταξύ τους για να περάσουν νέοι σωλήνες αποχέτευσης που θα αντικαταστήσουν τους παλιούς που είναι από την δεκαετία του ’30 (φωτογραφία).
Βέβαια και αυτό για μια πόλη, που έχει σχεδόν παντού ανασκαφεί για να ανακαινισθούν οι δρόμοι και οι πλατείες, να γίνουν νέοι αυτοκινητόδρομοι, να μπουν γραμμές για τραμ, να ανοιχτούν τούννελ για τον υπόγειο σιδηρόδρομο και…και…(και όλα αυτά με λεφτά που οι έξυπνοι Γερμανοί παίρνουν από τα ταμεία αναπτυξιακών προγραμμάτων των Βρυξελλών) και πάλι δεν είναι και τόσο εντυπωσιακό. Εντυπωσιακός είναι όμως ο τρόπος που μέχρι την Παρασκευή βράδυ οι εργασίες που γίνονται στην Rheinstraße είχαν διακοπεί, τα μηχανήματα και τα κιγκλιδώματα/φραχτες που είχαν τοποθετηθεί στις δύο πλευρές του δρόμου και τις είχαν στενέψει ανα μία λωρίδα κυκλοφορίας εξαφανίστηκαν και οι τεράστιοι λάκκοι που είχαν ανοιχτεί στις δύο άκρες του έργου σκεπάστηκαν με ατσάλινες πλάκες.
Και όταν το Σάββατο το πρωί, κατά τις 6 ή ώρα, άρχισαν να φτάνουν οι πρώτοι Schausteller (δεν γνωρίζω πως λέγονται στα ελληνικά) για να στήσουν τα καρουσέλλ, την σκηνή για τα μουσικά συγκροτήματα και τους πάγκους με την πραμάτεια τους και με ξύπνησαν, γιατί μένω ακριβώς από πάνω, βρήκαν έναν δρόμο που δεν έμοιαζε με τίποτε, ότι είναι εργοτάξιο. Και όταν αρχίσαν να μοντάρουν όλα αυτά πραγματικά τους θαύμασα, το πώς παραδείγματος χάριν ένα αυτοκίνητο γίνεται αλογάκια για παιδιά, κουβαλώντας μαζί του όλα, όσα χρειάζονται, κούνιες, προεκτάσεις, ακόμη και ένα ταμείο για εισιτήρια. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.