Καλή Χρονιά!

Καλή χρονιά κι ανέφελη να έχουμε εφέτος

και να μην είναι ανώφελη καμιά γιορτή μες στο έτος

 

Καλή Χρονιά κάθε καλό αυτή η χρονιά να έχει·

με ανθούς σοφίας στο μυαλό και μόνο φως να βρέχει!

 

Καλή χρονιά κι αμόλυντη στη φύση στις ψυχές μας

με πρόοδο πνευματική με ειρήνη στις καρδιές μας

 

Καλή Χρονιά κι λεύτερη ναν’ η χρονιά αυτή,

χωρίς αφέντες, και δοτούς, μα η ζήση ναν’ γιορτή!

 

Καλή Χρονιά, κι η Ελλάδα μας να βρει τα βήματά της

να ξαναγίνει ο Έλληνας, του κόσμου ο στυλοβάτης!

 

Καλή Χρονιά, κι η Λευτεριά να ανοίξει τα πανιά της

να ξαναλάμψει η αρχοντιά και πάλι τη γενιά της!

 

Καλό το δεκατέσσερα και άγιο να είναι

κι εσύ λαέ ξεκόλλα πια και τ’ όνειδός σου πλύνε!

 

Καλή Χρονιά κι Ανέφελη ναν’  η χρονιά αυτή·

κι ο κόσμος να χαμογελά μ’ αγάπη κι αρετή!

 

Ιωάννης Παναγάκος

ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΙΔΕΑ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑ

Ιωάννης Παναγάκος

Από την ημερομηνία συγγραφής του κειμένου και την πρώτη δημοσίευση το 2010 (επίκαιρο όμως και τώρα), δεν έχει αλλάξει τίποτα, παρά μόνο το όνομα του πηδαλιούχου ….

*******************************

Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά!

Ρήγας Φεραίος

«Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται,ζυγόν δουλείας ας έχωσι`θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία.»

Ανδρέας Κάλβος

Μέσα στον ορυμαγδό της αλλαγής του κόσμου και τον πόνο ψυχής του σήμερα που χάνει, σαν άμμο μέσα από τα δάχτυλά του, τις αξίες του χθες, έρχονται στιγμές, που μου λεν κάποιοι φίλοι: «Τί αγωνίζεσαι, άνθρωπε! Δεν καταλαβαίνεις ότι το ποτάμι μας είναι στραβό, ότι είναι ο φταίχτης, αυτό που έχει στραβές όχθες, και, σα λαός, πρέπει να πληρώσουμε! Να πληρώσουμε, γιατί ο ρους μας, ρεμπελεύοντας στα «ρόζνοα», «ρόζπνοα» και «ροζοφανή» ρεζιλέματα των “realities”, «ρουτίνιασε τη ρουτίνα του στο ραχατλίδικο ραγιαδισμό και στον παχυδερμιαίο ωχαδερφισμό· στο ρυπαρό ρασιοναλιστικό ρεαλισμό, αλλά κι ακόμα, στην ρεπιασμένη και ρηξοθέμιδα ρουσφετολογία, στις χρηματικές ή χρηματιστηριακές ραδιουργίες, ρεμούλες και ρεγάλα, ως και στην αλλαξοραχιαία τρυφηλότητα»!

Εξάλλου, στη διακυβέρνηση των πέντε ηπείρων τα ατομικά δικαιώματα δε μετράνε, αφού, σαν αποστήματα τα σπάνε, ενώ και τα εθνικά θέματα δε χωρούν κι ούτε χωράνε ως έχουν, αλλά, ως «ομελέτα», τα μαγειρεύουν κατά τις ορέξεις τους! Δεν βλέπεις ότι η υπόθεση είναι χαμένη! Η παγκόσμια διακυβέρνηση είναι εδώ και δεν αστειεύεται. Δεν σου το δείχνει, ξεκάθαρα, το ξεθάρρεμα των μουγκρητών των υποχθόνιων οντοτήτων! Τί θέλεις τώρα; καμιά εξορία στης ιστορίας τα περίχωρα; ή σε κάποιο σκαρί Αιγαιοπελαγίτικο, όπου το Ελληνικό σου διαβατήριο δε θα έχει, πλέον, καμιά ισχύ! Δεν το βλέπεις ότι θα βγεις ζημιωμένος; Γιατί «δεν κάθεσαι … στ’ αυγά σου»! Και εν τέλει, γιατί αγωνίζεσαι! Ποιός είναι ο λόγος»!

Απαντώ, λοιπόν, και λέω…

Ο ΑΠΟΣΤΡΑΤΟΣ

Ιωάννης Παναγάκος

.

75 Χρόνια Ε.Α.Α.Σ. Εορτή στο Πολεμικό Μουσείο στις 16 Νοεμβρίου 2013.

Βασισμένο σε μια ιδέα του Υποστρατήγου Χρήστου Μπολώση, απαγγέλθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2013, στο Πολεμικό Μουσείο, στην εορτή για τα 75 χρόνια της Ενώσεως Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού το ποιήμα  ο «ΑΠΟΣΤΡΑΤΟΣ» του Ιωάννη Παναγάκου

(εδώ παρουσιάζεται το ποίημα – όταν θα μας αποσταλεί το video θα σας το παρουσιάσουμε ).

.

Ο ΑΠΟΣΤΡΑΤΟΣ

-Έλα, παππού, πού ήσουνα; Ή μήπως και κοιμάσαι;

Έτσι απαλά τον σκούντησε η όμορφη Εβίτα

κει πέρα που καθότανε στις σκέψεις βουτηγμένος,

μονάχος, με το παρελθόν το νου να τριβελίζει

καθώς αναμετριότανε με το παρόν το μαύρο.

-Όχι, κορίτσι μου καλό, κι ο ύπνος δεν με πήρε

μόν’ ένα συννεφόπουλο μ’ έβαλε στα φτερά του

και με ταξίδεψε μακριά, εκεί, στα περασμένα.

-Στα περασμένα; Αχ, παππού, για πες μου και σε μένα!

Τί έκανες εκεί μακριά και είναι δακρυσμένα

τα μάτια σου, κι εσύ παππού στέκεις απορημένος;

-Καιρός πολύς επέρασε από τα χρόνια εκείνα…

Μη βλέπεις τώρα τα μαλλιά που είναι χιονισμένα`

κάποτε ήμουνα θεριό, νέος γεμάτος κέφι,

με όνειρα για τη ζωή και τη γλυκιά πατρίδα.

Κι ήσανε κι άλλοι σαν κι εμέ` δεν ήμουνα μονάχος

σαν την πατρίδα θέλησα να την υπηρετήσω.

Όλοι, με φλόγα στην ματιά, με πίστη στην ψυχή μας

κάναμε ρούχο το χακί και σπίτι τον στρατώνα.

Ευέλπιδες ή Δόκιμοι ή Ίκαροι ή Οπλίτες

άλλοι γι’ αρχή ως μαθητές κι άλλοι απλοί στρατιώτες,

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΜΙΑ ΣΗΜΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Ελευθερία ή θάνατος

«Κι ο σταυρός που λαμπυρίζει

στην ψηλή σου κορυφή

είν’ ο φάρος που φωτίζει

μιαν ελπίδα μας κρυφή»

                                                Ιωάννης Πολέμης

 

           

Ιωάννης Παναγάκος

Πλησιάζουν οι μέρες που το Έθνος μας θα γιορτάσει τη μεγάλη επέτειο της ημέρας εκείνης που, πριν από εβδομήντα τρία χρόνια, η Μεγάλη Ελλάς πήρε στα χέρια της την παγκόσμια ιστορία και την ανέβασε στο πιο ψηλό αέτωμα της πορείας του ανθρωπίνου πνεύματος. Εκεί που ανέκαθεν, το Ελληνικό πνεύμα αναδιφούσε τους υψήνορους στοχασμούς της δημιουργίας και όπου, για άλλη μια φορά, η ιστορία έσκυψε ταπεινά το κεφάλι, για να προσκυνήσει την θεοφόρο κινητήρια δύναμή της που λέγεται Ελληνική ψυχή! Αυτήν την ψυχή η οποία συμβολίζεται με την αείποτε Ελληνική παρακαταθήκη «Ελευθερία ή θάνατος» που σημαίνουν οι εννέα ρίγες της Σημαίας μας και που σηματοδοτεί και η έννοια της λέξης ΕΛΛΗΝ!

            Όλα αυτά έχουν χαραχτεί στην πανανθρώπινη ιστορία με χρυσοκόκκινα γράμματα απ’ το πυρωμένο αίμα της Ελληνικής λεβεντιάς! Αίμα, ζυμωμένο με ατέλειωτους αγώνες και θυσίες αιώνων, αίμα – τάμα στο όνομα της πίστης, της λευτεριάς, της αξιοπρέπειας!

            Όμως, έρχονται στιγμές που, σαν προσπαθήσει κανείς να δει το σύμβολό μας, ως διαχρονική αξία του Έθνους, του κράτους, του λαού, ως πορεία του Έλληνα μέσα στους αιώνες, κοντοστέκεται προβληματισμένος. Δεν προβληματίζεται, βέβαια, για το αν αυτό ανταποκρίνεται, όντως, ως σύμβολο, στις εκάστοτε ιστορικές συγκυρίες, αλλά, αν εμείς, στην πρόσφατη ιστορική πορεία μας και, κυρίως, τώρα, οι παρόντες Έλληνες, με τη σκυτάλη της ιστορίας στα χέρια, είμαστε αντάξιοί του! Και οι σκέψεις που κάνει, που κάνουμε και τα συναισθήματα που νιώθει, που νιώθουμε, είναι ανάμικτα και, καμιά φορά, τελείως μπερδεμένα… Αλλά ας μιλήσω, καλύτερα και πιο αυθεντικά, γι’ αυτά που νιώθω ο ίδιος, αν και εκτιμώ, ότι, λίγο πολύ, το ίδιο νιώθουμε όλοι, όσοι νοιαζόμαστε για τον έρμο τούτο τόπο…

            Ω, πόσο ευφραίνομαι, στις εθνικές εορτές, σαν ακούω, μες απ’ το θρόισμα του ανέμου, το πλατάγισμα απ’ το κυμάτισμα των σημαιών στα μπαλκόνια! Τί ιερή περηφάνια που νιώθω τέτοιες στιγμές! Τί συγκίνηση!…

            Μα… τί κρίμα! Μόλις φύγει η μέρα της γιορτής κι αρχίζω και ξαναζώ τη ρηχή πραγματικότητα του «τώρα». Πόσο ντρέπομαι σαν το φύσημα του επιπέδου των στιγμών, δεν ανταποκρίνεται στο κυμάτισμα αυτό! Όταν το βαρύθυμο ίχνος του επισφαλώς αμφιταλαντευόμενου «σήμερα», μειώνει και αμαυρώνει το ένδοξο «χθες»!

            Τότε, και ενώ θά ’θελα η σημαία μου να κυματίζει αιώνια στο μπαλκόνι μου, νιώθω σαν εγώ ο ίδιος να αμαυρώνω το ένδοξο παρελθόν, ότι προσβάλλω την ίδια ως και τη μνήμη όσων ιερών και οσίων αυτή συμβολίζει. Κι αυτό γιατί, το να επιτρέπω το κυμάτισμά της κάτω από τις σημερινές συνθήκες, συνθήκες επιδρομής της παγκόσμιας κλίκας της νέας τάξης πραγμάτων και των υποτιθέμενων Ελλήνων εκπροσώπων της, κατά της πατρίδας μου, είναι σαν να επικροτώ το άδικο και την πισώπλατη δολοφονία και αφανισμό της Ελλάδας.

            Τότε βλέπω, πως κάτι πρέπει να αλλάξω στην πορεία των πραγμάτων.

            Αντί, λοιπόν, να την ευτελίζω, να ευτελίζω το σύμβολό μου που, φυσιολογικά, όπως συμβαίνει σε κάθε λαό, θα πρέπει να είναι η προέκταση της ψυχής μου ή, άλλως, ο καθρέφτης αυτής και της διάθεσής μου…

ΕΠΟΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ

 

Είκοσι οκτώ του Οκτώβρη, τρεις η ώρα το πρωί·

οι στιγμές των ρολογιών καρφωμένες στο σκοτάδι·

κι’ ως να άνοιξαν οι πύλες, απ’ τους φύλακες του Άδη,

σαν ο Γκράτσι πήγε νά ’βρει των Ελλήνων την ψυχή.

 

Κι’ ως να εδάκρυσε η μέρα ξημερώνοντας βουβή,

σαν ο ίσκιος της τραβούσε κατά κει που λάμπει ο ήλιος

ενδοξότατος, τρανός, απ’ τ’ αθάνατο το σφρίγος

που, στου Έλληνα – φωτός, φωτοανεξάντλητη ροή –

 

δόξης στέφανο ηλιόπρεπα φορεί στην κεφαλή,

και μετέωρη εστάθη, μόνο λίγο, πριν χαράξει,

των Ελλήνων την περφάνεια, για να δει και να θαυμάσει:

θαλερή, χρυσανταυγίζουσα, ξανά, φεγγοβολή.

 

Είκοσι οκτώ του Οκτώβρη. Και η ελπίδα ζει ξανά·

θαρρετή, ζωντανεμένη, στην Ευρώπη μία κόχη

που η άμοιρη εθαμβώθη, απ’ την άρνηση με τ’ ΟΧΙ,

απ’ τα χείλη που ειπώθη του Ιωάννη Μεταξά.

 

Χρόνια πριν, ο νέος «Καίσαρ» στη Μεσόγειο αλυχτά,

στα νερά της τη θωριά του – την κυνός – ολογεμάτος,

με όνου χάρη καθρεφτίζει, μοναχός κι’ όλο φευγάτος,

τους λαούς της φοβερίζει, με την αίγλη του μεθά.