Το τρένο θα φύγει χωρίς εμένα…

Γράφει ο Αρίσταρχος

“Βαρέθηκα να ανασταίνω και ν’ ανασταίνομαι.”

Την αγκάλιασα και τη φίλησα με πάθος. Την έσφιξα επάνω μου και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Αναρωτιόμουν τι σόϊ συναίσθημα ήταν αυτό που μου φούσκωνε τα στήθια. Δεν ήταν το γνωστό ερωτικό πάθος που έβγαζα μόλις τα χείλια μου ενώνονταν με αυτά της Μυρτώς. Ήταν το γεμάτο… αγάπη! Ναι, αυτό πρέπει νάταν το συναίσθημα που ένιωθα. Ανάμικτο από αδελφικό, ερωτικό, μητρικό, πατρικό… ένα μίγμα από όλα, η αγάπη. Μ’ έπνιγε αφόρητα και μου ανέβαζε δάκρυα. Αυτός ο ζωντανός ο χωρισμός ήταν όπως μου καθότανε, ένας μισός θάνατος.

Φρρρρρ! Ο υπάλληλος των τραίνων στη αποβάθρα Νο 2. Διαπεραστική η σφυρίχτρα προειδοποιεί, σε ένα λεπτό κλείνουν οι πόρτες. Μια τελευταία σφιχτή αγκαλιά πάνω της. Η καρδιά της χτυπάει δυνατά, το στήθος της ανεβοκατεβαίνει γρήγορα. Τα αναφιλητά της συνοδεύονται από πολλά δάκρυα και τα πόδια της ίσα που αγγίζουν το έδαφος.  Μας χωρίζει ο αδελφός μου. Μόλις που προλαβαίνω στο τρίτο ηχητικό τουουουτ πριν σφραγίσει η πόρτα με το πέδιλο από το σκαλοπάτι το άνοιγμα εισόδου για το βαγόνι Νο 4 της αμαξοστοιχίας 1004 με προορισμό την… αποκλήρωση!
Πίσω από το άπλυτο και θολό τζάμι της πόρτας, τους κοιτώ. Η Μυρτώ μου και ο αδελφός μου. Η ενέργεια που παράγουν τα συναισθήματα των τριών διαπερνούν πόρτες και παράθυρα. Ανακατεύουν και ανακατεύονται, επηρεάζουν και επηρεάζονται, δημιουργούν και δημιουργούνται. Χυμώδεις καταστάσεις διαφόρων συναισθημάτων. Νιώθω το απαλό ξεκίνημα προς τα μπρος. Σε λίγο δεν τους βλέπω, δεν βλέπω τίποτε. Τα δάκρυα μου κρύβουν κάθε εικόνα που τρέχει με ταχύτητα όπως αναπτύσσεται από την αμαξοστοιχία Νο 1004. Μια σιγή με σαν κάτι από αλγόριθμο χτύπημα πάνω στα κενά επιμήκυνσης των γραμμών να σπάνε εκκωφαντικά από την τσιριχτή φωνή της αμαξοστοιχίας. Και η μετάφραση σε ελεύθερη διασκευή

“Κι ήθελα τόσα να σου πω

πως σ’ αγαπώ να σου φωνάξω

αχ να μπορούσα μια ζωή

σε μια στιγμή να την αλλάξω

κι έγραψα το σ’ αγαπώ στο τζάμι…”

Το λιμάνι του ζεόλιθου

Ν. Λυγερός

Αν υπάρχουν ακόμα Θρακιώτες που αναρωτιούνται ποιο ρόλο μπορεί να παίξει το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, η λύση είναι απλή. Η Αλεξανδρούπολη με την πάροδο του χρόνου μπορεί να γίνει το λιμάνι του ζεόλιθου και να συνδυάσει το όνομά της με αυτόν τον στρατηγικό ορυκτό πλούτο που διαθέτει η Θράκη.

Η ύπαρξη της σιδηροδρομικής γραμμής, που εισχωρεί και μέσα στο λιμάνι με το άνοιγμα της μεταφοράς των εμπορευμάτων μέσω του τραίνου, αποτελεί ένα ισχυρό πλεονέκτημα που μπορεί εύκολα να αξιοποιηθεί με ορθολογικό και στρατηγικό τρόπο. Η ένωση των κοιτασμάτων με το λιμάνι που δίνει πρόσβαση στο Αιγαίο αλλά και στο άνοιγμα της Μεσογείου, είναι στρατηγικής σημασίας για τη Θράκη αλλά και για ολόκληρη την πατρίδα μας.Το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης είναι εν δυνάμει ένας συνδετικός κρίκος κι ένα βασικό στοιχείο για την στρατηγική ανάπτυξη της Θράκης.

Η φήμη του ζεόλιθου λόγω των ιδιοτήτων του και του εύρους των εφαρμογών του, μπορεί να προωθήσει το λιμάνι και την ανάκαμψή του με έναν τρόπο δυναμικό. Επειδή αποτελεί μία νέα πράξη για όλη τη Θράκη, η στρατηγική αξιοποίηση του ζεόλιθου είναι ένα εφαλτήριο για το λιμάνι. Με την αλλαγή, που θα προκαλέσει ο ζεόλιθος, θα ακολουθήσουν και άλλες στρατηγικές για να δημιουργήσουν ένα στρατηγικό μείγμα, για ν’ αλλάξει η εικόνα αλλά και η πραγματικότητα ενός λιμανιού που είναι από τη φύση του πιο μεγάλο κι από το λιμάνι του Πειραιά.

Επίσης, ο ίδιος χώρος του λιμανιού με όλους τους ελεύθερους χώρους που διαθέτει μπορεί να τροποποιηθεί, για να παίξει ένα δυναμικό ρόλο, όχι μόνο ως πέρασμα αλλά και στην επεξεργασία του ζεόλιθου, για να υπάρξει σε μεγάλο μέγεθος μια καθετοποίηση της παραγωγής, έτσι ώστε οι απολαβές να βοηθούν έμπρακτα την ανάπτυξη της Θράκης. Διότι ο ζεόλιθος, όπως και το λιμάνι, είναι ένας στρατηγικός πλούτος για την ευρύτερη περιοχή.

Το λιμάνι που συνδυάζει αεροδρόμιο και σιδηροδρομικό σταθμό είναι η ουσία της πόλης. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν οι τοπικοί φορείς, τόσο πιο γρήγορα θα αλλάξει και η ιστορία του μέλλοντος της Θράκης.

Που ‘σαι Θανάση

Συγκλονίστηκα όταν πριν από λίγο πληροφορήθηκα ότι ο Θανάσης Νικολαΐδης εγκατέλειψε το μάταιο ετούτο κόσμο το Σάββατο 29 Μαρτίου .

Κάτι με έτρωγε μέσα μου ,είχε καιρό να μου στείλει άρθρο του και ανησυχούσα ,έλεγα πάλι μπορεί να έχει καμιά ψιλοΐωση ,κανα κρυολόγημα …. δεν μπορούσα να φαντασθώ τι ακριβώς συμβαίνει μέχρι τη στιγμή που στο κινητό του τηλέφωνο … απάντησε ο γιός του.

Πρωί – πρωί εκείνο το Σάββατο μου έστειλε το άρθρο του και Μαρ 29, 2014 @ 8:54 ήταν ανεβασμένο στο ιστολόγιο ….έμελλε να είναι και το τελευταίο.

Το Θανάση τον γνώρισα διαδικτυακά ,μιλούσαμε τηλεφωνικά στις γιορτές και ανταλλάσσαμε ευχές ,δεν είχα κατορθώσει όμως να τον δώ εκ του σύνεγγυς αν και το περασμένο καλοκαίρι είχαμε … κανονίσει να βρεθούμε στην Πελοπόννησο αλλά λόγω χρόνου δεν κατέστη δυνατό ,φαίνεται ότι το μοιραίο είναι να τον συναντήσω κάπου αλλού , εκεί που ο χρόνος δεν τελειώνει.

Θαύμαζα τον τρόπο γραφής και τις προσεγγίσεις του Θανάση στα κοινωνικοπολιτικά θέματα με τα οποία άλλοτε συμφωνούσα και άλλοτε διαφωνούσα οφείλω όμως να αναγνωρίσω ότι υπήρξε από τους λίγους  εκλεκτούς φίλους , εκλεκτά κατά την άποψή μου  πρόσωπα είναι εκείνα τα οποία μπορούν να εκφέρουν ουσιαστικό κοινωνικό και πολιτικό λόγο .

Θανάση ως άτομο θα σε θυμάμαι και πιστεύω ότι το ίδιο ισχύει και για τους περισσότερους παλαιούς αναγνώστες αυτού του ιστολογίου και για τους νεότερους θα φροντίσω να σε γνωρίσουν ανασύροντας από το αρχείο και δημοσιεύοντας ορισμένα από τα διαχρονικά άρθρα σου  και αρχίζω από τώρα ανάβοντας ένα κερί στην μνήμη σου με την επαναδημοσίευση του τελευταίου άρθρου σου….Ποτέ δεν είναι αργά…

 

Ποτέ δεν είναι αργά…

29/03/2014 — Λακεδαίμων

 

ΟΙ πολλοί είδαν την Ελλάδα να πεθαίνει και έσκυψαν πάνω της. Αυτός που λέμε λαός, με τα προτερήματα. Και με τις ενοχές του. Μέτρησαν στην ψυχή του, μέτρησε τα σφάλματά του και μεταμορφώθηκε σε σωτήρα από ολετήρα.

Θα μείνει στο ευρώ απειλώντας τη Μέρκελ!

Σοφία Βούλτεψη

Έχουμε και νέες «δηλώσεις εξωτερικού» από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, που πέρασαν απαρατήρητες μέσα στον ορυμαγδό των τελευταίων ημερών.

Την περασμένη Πέμπτη, ο κ. Τσίπρας έδωσε μια συνέντευξη στη γερμανική εφημερίδα «Ντι Τσάιτ».

Και καθώς είχε πάρει φόρα από την πρόσφατη πρόταση μομφής κατά του προέδρου της Βουλής – τον οποίο προηγουμένως απείλησε πως αν δεν ελάμβανε απόφαση της αρεσκείας του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την προηγηθείσα πρόταση μομφής κατά του υπουργού Οικονομικών, η μομφή θα μεταφερόταν στο πρόσωπό του – ο κ. Τσίπρας… απείλησε και την κ. Μέρκελ.

Αφού, λοιπόν, την αποκαλεί (ξανά) «πραγματίστρια», της έστειλε το απειλητικό μήνυμα πως σε περίπτωση που δεν αποδειχθεί αρκετά πραγματίστρια και το σχέδιό του δεν γίνει αποδεκτό, θα… της στείλει ένα όμορφο πακέτο με τα συντρίμμια της Ευρωζώνης!

Διότι, «η Ελλάδα παραμένει συστημικός κίνδυνος για την Ευρωζώνη».

(Μπας και το ξεχάσουν οι δανειστές).

Στην ίδια συνέντευξη, είπε και το ακριβώς αντίθετο: «Δεν θέλουμε να διαλύσουμε την ευρωζώνη. Δεν έχουμε άλλα σχέδια»!

Και το καταπληκτικότερο όλων: Σε ερώτηση περί ευρωσκεπτικισμού, αποκαλεί «μειοψηφία» τον κ. Λαφαζάνη και την Αριστερή Πλατφόρμα του.

«Μια μειοψηφία έχει διαφορετική άποψη για το ευρώ, αλλά το κόμμα μας ως σύνολο (διότι, όπως λέει, «είμαστε ένα δημοκρατικό κόμμα με πολλές φωνές, που αποφασίζουμε με βάση την αρχή της πλειοψηφίας») θέλει να βλέπει τη χώρα στο ευρώ – υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι δεν απειλείται η κοινωνική συνοχή.

(Το βέβαιο είναι πως χωρίς λεφτά και δυνατότητα εισαγωγών βασικών προϊόντων, η κοινωνική συνοχή θα απειληθεί ούτως ή άλλως, αλλά αυτό είναι άλλης τάξης ζήτημα, αφού «λεφτά υπάρχουν» και θα βρει ο κ. Τσίπρας να δώσει και στους ομολογιούχους, όπως τους υποσχέθηκε την προηγουμένη από τη Σύρο).

Τι να πιστέψουμε;

Δημοκρατία στο δήμο -όχι στη θεωρία

 

Γράφει ο Γρηγόρης Λέων *

Η απόφαση του Άρη Σπηλιωτόπουλου, να ζητήσει από τους ίδιους τους Αθηναίους να αποφασίσουν αν θα πρέπει να γίνει τζαμί στην Αθήνα, λοιδορήθηκε από πολλούς. Ιδιαίτερα από όλους εκείνους που στο πρόγραμμά τους προβλέπουν τοπικά δημοψηφίσματα ακόμα και για το πώς θα πρέπει να ποτίζονται τα πάρκα. Προφανώς, στη δική τους λογική, οι πολίτες είναι υπεύθυνοι αρκετά για να αυτό-διαχειριστούν ένα πάρκο, αλλά δεν διαθέτουν κρίση να αποφασίσουν για τα μείζονα πολιτικά ζητήματα της πόλης όπως η ανέγερση ενός τζαμιού στο κέντρο της Αθήνας.

Η εύκολη τακτική του χαρακτηρισμού κάθε διαφορετικής άποψης ως «φασιστικής» είναι πολύ παλιά. Και είναι εκείνη που οδήγησε στη γιγάντωση μορφωμάτων όπως η Χ.Α. αφού κάθε προσπάθεια επιβολής του νόμου «καταγγέλονταν» ως φασισμός.

Το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει και σήμερα στο δήμο της Αθήνας. Με αφορμή την περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα κάποιοι παίζουν και πάλι επικίνδυνα παιχνίδια προσπαθώντας να χαρακτηρίσουν μια ολόκληρη παράταξη ως συλλήβδην «φασιστική» εξυπηρετώντας στενά κομματικές και προσωπικές  επιδιώξεις. Άλλωστε η αγωνία τόσο του κ. Καμίνη όσο και του κ. Σακελλαρίδη να βρεθούν στο δεύτερο γύρο με τον υποψήφιο της Χ.Α. ώστε εκβιαστικά το εκλογικό σώμα να τους δώσει τη νίκη είναι περισσότερο από προφανής.

Οι «δημοκρατικές δυνάμεις», όπως ατυχώς αυτοχαρακτηρίζονται, παίζουν για μια ακόμα φορά με τη φωτιά. Δε θα τους κάνουμε τη χάρη να τους ακολουθήσουμε. Ο δήμος της Αθήνας έχει τόσο σοβαρά προβλήματα που δε θα καταφέρουν να τα κρύψουν πίσω από πολιτικά πυροτεχνήματα, εκτοξευόμενα ακριβώς για να αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση.

Και για να τελειώνουμε: Καμία φασίζουσα ή φασιστική συμπεριφορά δεν είναι ανεκτή. Ούτε ροπαλοφόροι που αυτοαναγορεύονται σε προστάτες, ούτε κρανιοφόροι που ανακηρύσσουν δημόσια περιουσία σε «αυτόνομο χώρο». Κανείς δεν έχει δικαίωμα να παραβιάζει το νόμο, κανείς δεν έχει δικαίωμα να ξεφτιλίζει παγκοσμίως την πόλη μας με ανόητες αυτοσχέδιες «παρελάσεις» ή καταστροφές ιστορικών μνημείων.